Koningsdag in Koningsbergen.

Gisteren wilde ik dineren in het hotel omdat ik zo moe was en ze flink adverteerden met hun restaurant door een enorme foto op de voorgevel van het hotel te plakken. Maar natuurlijk was het restaurant gesloten. Er was wel een restaurant op 3 minuten afstand. Nu ken ik die Poolse afstanden, maar toen ik even op Google maps keek was er inderdaad een restaurant precies op die afstand... tussen alle Kebabshops die hier welig tierden. het restaurant heette Oriënt maar dat was noch aan de menukaart noch aan de inrichting te merken. Ik ging voor de schnitzel. Een half uur later en 21 zloty minder stond ik rijk gevuld van de maaltijd en cola's. Zo raakte mijn Poolse geld nooit op.

Na lekker uit te slapen bleek het ontbijt in de donkere werfkelder te zijn. Het brood was bijna op, de muesli en cornflakes stonden eenzaam zonder de aanwezigheid van yoghurt of melk. Ik kon nog net een worstje en een stukje ei vinden en besloot het droge brood maar extra rijk te beleggen met kaas en vleeswaren die er juist wel in overvloed waren.

De enige andere in de ruimte waren drie andere heren. De een begon het Nederlandse volkslied te neuriën en aan de anderen uit te leggen dat het vandaag Koningsdag was (en Koninginnedag niet meer bestond). Niet lang daarna stonden ze op en bedankte ik ze voor de ode aan mijn land. Het bleken Duitse historici op tour door de regio. Een daarvan sprak zelfs Nederlands. Dat was wel een grappig moment in de treurige ontbijtsetting.

Een half uur daarna zat ik op de fiets. Nog geen twee kilometer onderweg kwam ik een bouwmarkt tegen. Snel haalde ik nog wat ringetjes omdat ik gisteren gemerkt haddat mijn bagagedrager toch een keer losgetrild was. Ik had het snel in de gaten gehad en het ringetje en moertje teruggevonden, maar zoveel geluk zou ik niet altijd hebben.

Na 7 kilometer fietsen kwam ik bij de grens. Eerst een slagboom en daarna een rij auto's. Aangezien er alleen banen waren voor auto's ben ik achter een van de Russische auto's gaan staan. Toen er Polen aan kwamen rijden, andere rij kozen en sneller geholpen werden besloot ik van rij te wisselen en mocht ik ook naar voren komen. Dit was het Poolse gedeelte van de grens waar je paspoort werd ingenomen, iets werd ingevoerd in de computer en ik na een paar minuten weer verder mocht de volgende slagboom onder door. Niet lang daarna volgde een Russische beambte aan wie ik mijn paspoort en visum moest laten zien. Daarna weer een paar honderd meter toen er een enkele lange rij auto's stond. Ik sloot braaf aan. Achter mij probeerde een Poolse iets uit te leggen maar ze sprak alleen Pools en Russisch. Met wat handgebaren bleek ik langs de auto's te mogen. Ik reed langs de lange rij en parkeerde mijn fiets bij het volgende stopbord.verderop werden auto's open getrokken en koffers gecontroleerd. Na een paar minuten wachten mocht ik samen met 2 auto's door. Ik volgde de routineuse Pool die zijn paspoort in een hokje ging inleveren. Hij moest direct zijn auto apart zetten en werd ondervraagd door iemand met een grote pet (volgens mij bepaald de petgrootte de rang). Ik leverde wat schuchter mijn paspoort in en de douanemedewerkster zocht mijn auto. Ik probeerde uit te leggen dat die fiets die verderop stond mijn vervoermiddel was. Toen ze het begreep deed ze van alles met mijn paspoort, vergelijk ze mij minimaal tien keer met mijn pasfoto en kreeg ik een papiertje. Toen mocht ik ook naar zo'n meneer met grote pet. Die alles nog een keer controleerde. Hij vroeg mij waar ik naar toe ging en toen ik Tallinn zei dacht ik iets van bewondering te horen. De vrouw bij hem wilde weten wat er in mijn tassen zat. Kleding, antwoordde ik maar op het niet nodeloos ingewikkeld te maken. En ik mocht door. Nog even een stuk niemandsland maar verderop ging de slagboom (de 5e inmiddels) voor mij open. Ik was in Rusland.

Dan viel de omgeving een beetje tegen. Alsof ik in Duitsland of Polen was reed ik over een provinciale weg, af en toe onderbroken door een dorpje. Volgens mij was er een dorp dat Een subsidiepot had leeggetrokken want in het park stonden meer bankjes dan het hele dorp huizen had. Ik telde 48 bankjes.

In een wat grotere stad werd al wel duidelijk dat ik in een echt ander land was. Een flink militair transport voer hier over de weg die afboog bij een legerbasis dat bij ons een openlucht museum zou zijn.

Wat me wel opviel was dat alle fietsers heel vriendelijk voor me waren. Zwaaien, duimpjes omhoog of gewoon een knikje. Dat hier vriendelijkere mensen woonden dan in Polen had ik echt niet verwacht. Dichterbij Kaliningrad werd het wat spannender met het voorbijrazende verkeer zodat ik af en toe maar het voetpad koos.

In de stad zelf was er een typisch Russische chaos. Dooorde snelle grensovergang wat ik al om kwart over 1 bij het hotel. Gelukkig kon ik al inchecken. Na het douchen heb ik een flinke wandeling door de stad gemaakt. Op de fiets leek me te link en te weinig snelheidvoordelen bieden. Je valt in de ene na de andere verbazing hier. Het is zo totaal anders dan je gewend bent. Van de bijzondere voertuigen op de weg tot de imposante 2x vijfbaanswegen door de stad. Veel beton en verroest ijzer (het nieuwe kantoor van Consolid is er niets bij!) af en toe zie je compleet verwilderde gebouwen uit de tijd dat dit nog Duits grondgebied was.

Ik had naast de toeristische attracties 3 bierbarren ontdekt. Bij de eerste besloot ik wat te eten. Zodra je de menukaart krijgt van een niet Engels sprekend iemand voel je je direct totaal dom. Af en toe komt een letter je bekend voor maar geen enkel woord op de menukaart komt ook maar bekend voor. Dan dus maar blind kiezen. Het bleek een smakelijke tapas schaal met lokale gerechten te zijn. Na een wandelroute kwam ik via wat toeristische attracties bij het tweede biercafe. Een Beierse bierstube waar ze hun eigen bier brouwden. Een proefplankje waren hier gewoon 6 Amsterdammers dus even anderhalve liter bier weggetikt. Het derde en laatste biercafe kon dus wel geschrapt worden. Ik ben via het museum of the world ocean terug gewandeld. Halverwege was er een ingang en daarna kon ik mooi de schepen, vliegtuigen en onderzeeboot zien. Aan het eind zat een boze Rus die me terugstuurde omdat het museum gesloten was. Via een gat in het hek ben ik toen maar gevlucht. Daarna over een bizarre hefbrug gelopen en terug naar het hotel. Ik was moe van de wandeling, de 1,5 liter bier en vooral alle indrukken.