Vanmorgen werd ik nog vermoeid wakker. Ik kan wel merken dat gisteren een lange dag was. Snel de tassen bijna helemaal ingepakt en naar de ontbijtzaal. Daar stond een heerlijk buffet klaar. De vrouw des huizes vroeg ook nog even hoe ik mijn eitje wilde. Ondertussen stonden bij de buitendeur ook de huiseenden klaar. Die kregen hier blijkbaar ook ontbijt.

Na een uitgebreid ontbijt, waar de eigenaresse ook nog vroeg of ik écht niet wat broodjes wilde meenemen werd het tijd om de tassen te pakken en op de fiets te laden.

Het was grauw en regenachtig, maar de temperatuur was prima. De wind was nog steeds fors en kwam uit het zuidwesten. Ik had mijn regenjack aangedaan en mijn korte broek aan. Je kunt beter natte blote benen hebben dan een natte lange broek aan. En een regenbroek die wil je ook echt niet een hele dag aan.

Via dezelfde weg als gekomen ging ik weer naar Oldenburg, waar ik de route weer kon oppikken. Bij een fietsenmaker heb ik een nieuwe binnenband gekocht en zijn fietspomp even geleend om de achterband even goed op te pompen.Na ongeveer 20 kilometer kwam ik bij een oerlelijke bijlmerflatachtige constructie wat een vakantiepark van Heiligenhafen bleek. Niet lang daarna kwam ik in het centrum zelf een iets mooier gedeelte van dit dorp tegen. Het regende weer een beetje dus ging ik even bij een bakkerij naar binnen voor een bakkie koffie. Daar zag ik dat de route nagenoeg langs het hotel zou komen waar ik vanavond zou slapen. Op de bonnefooi ben ik al naar het hotel gereden om wat bagage te kunnen afgeven. Dat kon, maar toen ik in de tuin de dagelijkse benodigdheden uit mijn tas stond te vissen, met de rest van mijn bezittingen inmiddels uitgespreid over het grasveld werd ik blijkbaar toch wat zielig bevonden en kreeg ik een andere kamer die al schoongemaakt was. Daarbij werd ik wel geacht de kamer te betalen.

Heerlijk licht bepakt kon ik daarna de laatste 85 kilometer fietsen, wat voornamelijk bestond uit een rondje rondom het eiland Fehmarn. Dit betekende over een smal fietspad over een flinke brug waar de zijwind het nog wat spannender maken.

De afrit op het eiland was nog smaller en steiler. Daarna was het fel tegenwind naar de westkust van het eiland. Het regende weer en met die flinke wind kreeg ik er toch wat koude knuistjes van. Ik had op de kaart gezien dat ik met name het eerste stuk en het het laatste stuk van het eiland tegenwind zou hebben dus probeerde ik maar zo snel mogelijk de westpunt van het eiland te bereiken. De route voerde zoveel mogelijk langs de kust, wat betekende dat het grootste gedeelte van de route onverhard was. Het begon met grindpaden, daarna karrensporen die weer overgingen op een grasdijk die lekker glibberde vanwege de regen. Toen het gras overging op een soort zandpad was ik even blij. Tot ik er achterkwam dat het een soort zandmodder waar ik in wegzakte en mijn fiets in een soort modderworstelaar veranderde, mijzelf incluis.

Maar de natuur om mij heen maakte een hoop goed. Aan de noordkant van het eiland was te zien dat de zee regelmatig het pad overspoelde. Laverend tussen de stenen, zeewier en het ontwijken van stukken waar tot meer dan de helft van het pad was weggeslagen door de golven kwam ik aan de noordpunt van het eiland.

Even speelde ik met de gedachte om de boot naar Denemarken te pakken, maar dan zou ik geen bagage meer hebben. Dus toch maar weer terug.

Ik was van plan hier wat te gaan eten, maar de dorpen waren allemaal nog uitgestorven. Gelukkig waren aan de oostkant, waar de kustweg een stuk hoger ligt, de wegen een stuk beter. Omdat de wind ook verder naar het westen was gedraaid had ik nog steeds wat meewind.

Bij een camping heb ik in de campingwinkel maar koffie en zelfgebakken rabarbertaart gegeten. Om extra op te warmen had ik er een flesje Kieler Korn bij genomen. Dat was even lekker. De vrouw van de campingwinkel verklaarde mij voor gek met mijn korte broek. Ik gaf aan dat het fietsen je wel warm houdt. Mijn bovenlichaam bleef warm door het regenjack en alleen mijn handen werden koud. Ze vertelde dat dit typerend aprilweer was en dat ik van geluk mocht spreken dat het niet sneeuwde.

Het laatste stuk tot de brug was weer tegenwind. Dat was weer even 10 kilometer verstand op nul en doorfietsen. Op de brug kwam ik er achter dat ik precies 5 uur op het eiland was geweest. En dat voor 70 kilometer. Op de brug was het met de westenwind flink oppassen geblazen.Zeker als je achter de brugpilaren even geen last had van de wind. Dan knalde je er door de automatische windcorrectie in het stuurgedrag er bijna tegenop. en direct daarna weer richting tweebaansweg. De route ging verder langs de badplaats Grossenforde. Weer wat betonnen flats tot ik ineens mijn hotel herkende. Ik had deze steeds vanaf de andere kant benaderd dus had hem van de boulevard kant nog niet gezien.

De hotel receptioniste begroette mij met bewondering (vanwege de grote afstand en de condities) en afgrijzen. Mijn post-modderworstel-look viel bij haar niet geheel in de smaak. Ik vermoed ook dat ik vanmorgen direct moest betalen, omdat ze nooit verwacht had dat ik voor 20u00 sluitingstijd van de receptie, terug zou zijn. Normaal doen mensen hier een hele dag over, niet een middagje. Ik kan mij voorstellen waarom. Ik was in elk geval blij dat ik mijn bagage niet bij mij had. En met de hotelstop vanmorgen voelde het uiteindelijk meer als een middaguitje mountainbiken dan een gedeelte van mijn reis. In elk geval zit een kwart van de reis er al op.

In de hotelkamer mijzelf en mijn kleding afgespoeld, toen ik mij een grote inpakfout te hebben begaan, nu 11 dagen geleden. Mijn schoenen waar smerig van de modder en doorweekt en ik had geen reserveschoenen bij mij. En met de regen en kou buiten was het niet echt weer voor slippers. Daarom heb ik maar de schoenen en sokken gewassen en deze weer aangedaan.

Het vakantieseizoen is nog niet echt losgebarsten maar gelukkig heb ik wel een restaurantje kunnen vinden op loopafstand. En ze hadden plavuizen vloer dus konden mijn natte schoenen ook niet veel kwaad. Ze waren erg doortastend en efficient. Ik had mijn soep half op en mijn hoofdgerecht werd al geserveerd. Zo stond ik binnen een half uur na aankomst weer buiten. Ik had nog net genoeg tijd om naar de supermarkt te gaan voor een biertje voor in mijn hotelkamer en een ontbijt voor morgenochtend. De enige andere bezoekers van de supermarkt waren twee notoire dronkenlappen die een verfrommeld blikje tevergeefs probeerden in te wisselen. Toen dat geweigerd werd probeerden ze nog wel het blikje in de oorspronkelijke vorm te vouwen, maar dat was onmogelijk, zeker in hun staat.