Een Goede Vrijdag...

Na een heerlijke nacht slapen stond er vanmorgen een groots ontbijt klaar. Naast broodjes gegeten te hebben kon ik lekkere broodjes klaarmaken om mee te nemen. Op Goede Vrijdag zijn hier namelijk alle winkels dicht. Ook kreeg ik van Alex een bidon mee. Een van mijn bidons had ik gisteren uit mijn handen laten vallen en was direct gebarsten en nu dus nutteloos geworden. Ook kreeg ik wat dorstlesser om door het water in de bidon te doen. IK heb afscheid genomen van het eerste routeboekje en die achtergelaten in Lübeck. Deze had ik niet meer nodig en ze zijn best zwaar dus ik was blij dat ik hem niet verder hoefde te slepen. Daarna heb ik mijn tassen ingepakt en weer de schone fiets hiermee volgehangen. Daarna heb ik kort afscheid genomen van Claudia, Alex, Oom Wim en tante Marianne en op de fiets gesprongen.

Ik moest vandaag een flinke afstand afleggen, omdat ik in mijn oorspronkelijke eindplaats geen hotel kon vinden en in het dorp erna de kosten weer te hoog waren. Uiteindelijk kon ik 3 dorpen verder terecht, maar dat was wel bijna 30 kilometer langer dan mijn oorspronkelijke planning.

Het eerste stuk kon ik dezelfde weg nemen als die ik gisteren in andere richting was aangekomen. Dat scheelde denk- en uitzoekwerk. Bij Travemünde moest ik voor het pontje een kaartje kopen. En dat was gek, één man leek wel erg op mijn oom Wim. Nog niets vermoedend ging ik naar de kaartjesautomaat toen ik Marianne, Claudia en Alex ook herkende. Ze hadden al een kaartje voor me gekocht en kwamen mij hier nog een keer aanmoedigen.

Na zwaaiend vanaf de veerboot afscheid te hebben genomen moest ik aan de overkant meteen wat zoeken om het begin van de route te vinden. Bij de haven waar een tallship ligt te schitteren waren ze ook begonnen met een groot nieuwbouwproject, waardoor het een enorme bouwplaats was. Nadat ik dat had begonnen viel me al direct het aantal fietsers op. Had ik op het eerste deel amper toerfietsers gezien, hier zag je er tientallen. Dit was duidelijk een populair stukje van de Ostseeradweg. De condities waren ook heel goed. De grindwegen lagen er prima bij en veruit het meeste deel was geasfalteerd. Wat een verademing. Er waren nog wel flink wat hoogteverschillen, maar terugschakelen loste dat probleem meestal op. Sommige stukken waren wel tegen de 15% maar dat duurde gelukkig nooit lang.

De overgang naar voormalige DDR ging nagenoeg ongemerkt. Er was een stuk waar alleen nagenoeg geen bebouwing was, wat de vijf kilometer brede Sperrgebiet geweest was en er was een klein zandpaadje waar een bord erop moest wijzen dat dit de enige tastbare herinnering was. Als naïeve jongen verwacht je in de voormalige DDR ineens een hele andere bouwstijl, juist oude of vooral nieuwe gebouwen, maar de afgelopen 27 jaar was al zoveel tijd verstreken dat je dit amper zag.

De dorpen waar ik doorheen waren over het algemeen leuke plekken. Niet meer van die lelijke flats die ik eerder zag, maar rustieke badplaatsen. In Boltenhagen besloot ik maar eens contant geld te pinnen, om situaties zoals met de lunch gisteren te voorkomen. En nee hoor! Pinpas deed het hier ook niet. Ook schoonvegen werkte niet. Ik kreeg het al benauwd hoe ik zonder bankpas door kon gaan tot ik mij realiseerde dat je in Duitsland de magneetstrip naar boven moet houden bij het invoeren. Het probleem was dus weer snel opgelost. Daarna gingen wat stukken van de route iets verder van de kust. Er werden aardig wat vakantieparken gebouwd. Het was wel leuk om te zien dat ze vakantiehuizen bouwden in oude stijl, dus vaak met rieten dak en als een soort kleine boerderijen in fleurige kleuren.

Het was de hele tijd droog geweest en af toe brak ook nog de zon door. Een stuk beter dan de voorspelling. Even voor Wismar begon het ineens te regenen. Na 5 minuten schuilen bij een benzinepomp kon ik mijn weg weer vervolgen. Ik besloot van de route af te wijken en het centrum van Wismar door te fietsen. Het bleek een mooie stad met kleurige huizen. Het nadeel hier waren wel de kinderkopjes die hier in alle straten lagen. Ik stuiterde bijna van mijn fiets af.

Ik had geen restaurant van mijn gading gevonden en ik had nog broodjes bij me dus even buiten Wismar ben ik aan een picknicktafel gaan lunchen. De broodjes smaakten weer goed. Ik had al meer dan de helft van de route afgelegd. Na een korte pauze werd het tijd om verder te fietsen.

Na een tiental kilometers zag ik ineens een grasmaaier mij tegemoet komen op het fietspad. Ik moest even twee keer knipperen voor mijn ogen voor ik het zeker wist. Aangezien hij het hele fietspad in beslag nam ben ik maar op de weg gaan fietsen. Een ongeluk met een grasmaaier klinkt zo raar op zo'n reis.

Niet lang daarna zag ik ook ineens een paar opvallende figuren in het land staan. Het bleken Zuid-Amerikaanse toeristen in traditionale kleren die foto's stonden te maken bij een hunebed. Toen ik aankwam reden ze net weg en heb ik dan maar van het hunebed een foto gemaakt.

Daarna kwam er nog een flinke klim om uitzicht te hebben op een vuurtoren die daar op een heuvel was gezet. Het was wel kilometers het land in, maar vanwege de hoogte zal het toch wel zin gehad hebben.

Niet lang daarna fietste ik Kühlungsborn in. Eerst met wat flats, maar dichter bij het centrum werden de hotels en appartementen steeds luxer. Daar aangekomen werd het ineens heel donker. En begon het te regenen. Eerst trok ik mijn regenjas aan en daarna ging ik schuilen onder een luifel. Maar de bui zete niet door en ik fietste maar weer verder. Aan het einde van het dorp hadden ze een uitkijktoren uit het Oostduitse tijdperk laten staan. Zo'n 8 kilometer verder bij Börgerende stond er nog zo'n toren alleen deze was wat meer verwaarloosd.

Tussen Börgerende en Neinhagen was de weg afgesloten en werd er gewaarschuwd voor levensgevaarlijke afbrokkelende kustlijn. Aangezien er nergens een omleidingsroute was ben ik toch maar doorgefietst. Even verderop zag ik waar de waarschuwingen op sloegen. Er waren stukken tot nog geen meter van het fietspad helemaal weggeslagen waardoor je zo tientallen meters naar beneden keek. Ik bleef maar braaf helemaal aan de andere kant van het fietspad. Na dit stuk volgde een bos wat door het avondlicht mooi uitgelicht werd.

Daarna kwam ik in Nienhagen waar ik een driegangen menu nam. Ik had tenslotte geen grote lunch gehad. Vanaf daar was het nog 7 kilometer naar de bed & breakfast. Het bleek een vrouw die haar huis te groot vond nadat haar 5 kinderen het huis uit waren en ze allerlei kamers aan het bouwen was om te verhuren. Eentje was er nu af en er zouden nog 2 bij komen de komende maanden. De kamer was klein maar voorzien van alle gemakken. De Wifi code was nog wel een probleem maar ik gaf aan dat dat later ook wel kon. Om te douchen had ik dat toch nog niet nodig. Toen ik opgefrist was, lag een briefje met de code klaar in mijn kamer. De fiets mocht ik in de tuin zetten.

De kilometers gingen, door de meewind het het goede weer heel goed. Dit kon ik wel gebruiken na een paar dagen een mentaal dipje. Ik heb het gevoel er weer een paar weken tegen te kunnen.