Dag 21 Debki - Gdansk

Vanmorgen werd ik al om 6 uur wakker. Waarschijnlijk de spanning van de laatste etappe voor 2 welverdiende rustdagen in Gdansk. Het zou de eerste etappe in een week worden die minder dan 100km zou zijn, maar met het zonnetje aan de horizon en de wind bijna afwezig kon ik bijna niet wachten om te beginnen. Door de beperkt aantal kilometers zou ik vandaag wat meer kunnen stoppen, dus ik stond op en verkende de belevenissen onderweg l en noteerde die. Ik had nog even getwijfeld, maar al snel was ik, zo fietsend in de schaduw van de bossen, toch blij dat ik niet te optimistisch in korte broek gestart was.

Na een kilometer of 7 door de bossen werd ik al getrakteerd op een schitterende riviermonding. Genoeg tijd voor een mooie foto.

Na nog een een tiental kilometer kwam ik bij het meest noordelijke puntje van Polen. Hier bleek recent een stukje van afgebrokkeld te zijn. Niet veel verder was dan vuurtoren van Rozewie. Vanaf hier was mij door het routeboek een mooi uitzicht over de Noordkaap van Polen beloofd. Toen ik aankwam ging hij nèt open en kocht ik als eerste bezoeker van de dag een kaartje. Toch een beetje angstig dat iemand mijn fiets of fietstassen wat zou aandoen speerde ik snel naar de top voor wat foto's. De verdiepingen hiertussen bleken gevuld te zijn met miniaturen van andere vuurtorens in de regio wat ik in rap tempo in mij op probereerde te nemen. Na de supersnelle fotosessie in de lichtkoepel ging ik snel weer naar beneden om mijn fiets veilig te stellen voor het dievengilde welke gelukkig op deze zondagmorgen nog op één oor lag.

Daarna was het even doorfietsen naar de volgende plaats. Dit bleek een van de grootste vissershavens van Polen te zijn, maar was op zondagmorgen nogal verlaten. De lokale kerk liet de niet-kerkhangers meegenieten van de mis middels een grote geluidinstallatie die buiten hing. De lokale hangouderen leken echter niet onder de indruk. Het raadhuis, die een kilometer verderop lag ingeklemd tussen haven en pretpark was door de imposante toren al van verre te zien. Alhoewel deze er verlaten uitzag was de deur wel open. Ik had de stoute Deichmann schoenen aangetrokken dus ben ik de lift gestapt en heb op het knopje van de hoogste verdieping gedrukt. Daar bleek een souvenirwinkel gevestigd, waar ik een kaartje kon kopen om 1 of twee verdiepingen hoger te mogen kopen. Één leek mij voldoende dus ik koos de goedkopere optie. Vanaf daar kon ik het schiereiland Mierzeja Helska zien en aan de andere kant de vuurtoren waar ik zojuist was geweest. De trappen naar beneden zorgde iedere verdieping weer voor een verrassing: goochelwinkel, spinnenmuseum of IT winkel of gesloten kantoor. Iedere verdieping was een nieuwe beleving. Beneden ben ik weer op de fiets gesprongen tot ik een Lidl zag waar ik mijn ontbijt (2 broodjes en makreelfilet) heb aangeschaft en in de buurt op een rustiek bankje heb opgepeuzeld.

Bij het dorp Puck zag ik eerst een leuke haven, vervolgens de markt en daarna wat (Pette?)-flats. Leuk maar niet al te indrukwekkend. Wel zag het er hier voor het eerst in Polen al enigszins westers uit.

Tussen Puck en Gdynia was fietsen duidelijk een recreatieve bezigheid voor de zondag. Ik was lang niet de enige op de fiets. De uitzichten varieerden van industriegebied tot natuurgebied, maar door de autoluwe wegen ging het allemaal vrij gemakkelijk.

Gdynia bleek een verschrikkelijk lelijke plaats met lange wachttijden voor zowel stoplichten als spoorwegovergangen en drukke verkeerskooppunten. Ook de pier was niet mooi. Het enige troostpuntje was toen ik de piratenboot spotte. De 100 appelbomen, door miss universe geplant zijn voor de wereldvrede blijk ik straal voorbij gefietst te zijn. Nu leken die binnen dus ook niet echt te helpen dus rouwig was ik er niet om

Daarna ging de weg vervolgens via een steile klim naar de doorgaande weg naar bij Orlowo gelukkig weer richting kust. Donkere wolken pakte zich boven de zee en ik besloot tot de aanschaf van een Espresso bij een bikecafé (een koffiestand op een bakfiets) voor wat energie. Het fietspad en de omgeving was hier prachtig. Het was ook alsof ik weer in Duitsland fietste, zo keurig zag alles er uit. Na enkele kilometers was er weer een stuk kust weggeslagen door de zee, waarbij ook het fietspad was verzwolgen. Er zat niets anders op dan een stuk over het strand te lopen.

Zodra het fietspad weer aanwezig was kon ik deze weer volgen. Wel was het af en toe opletten wanneer tot de helft van het fietspad verdwenen was en niets een tiental meters diep gat naar het strand lonkte.

Hierna kwam Sopot, een schitterende kustplaats met indrukwekkende hotels, pronkerige pier en vuurtoren en een heel bijzonder "scheef huis". Arwin: bedankt voor deze tips.

Inmiddels had ik contact met Marion die in Gdansk was aangekomen. Dat was nog eens een vooruitzicht na 3 weken elkaar niet gezien (maar wel gemist) te hebben. De navigatie leidde mij dwars door het centrum naar iets wat in eerste instantie een achterstandswijk leek, maar dat een nieuwbouwwijk bleek. En ineens stond Marion dus aande kant van de weg. Dit voelde zó raar maar o zo fijn.

De tassen en de fiets hebben we ons appartement voor de komende dagen ingesleept en na wat bijpraten, uitrusten en opfrissen zijn we het centrum in gegaan voor een hapje eten. Gelukkig voor mijn acclimatisatie waren er ook in het verder prachtige Gdansk ook piratenboten.

In een uitstekend restaurant (na al die Poolse badplaatsen schrok ik wel even van de Hollandse prijzen) hebben we heerlijk getafeld. Daarna nog in twee biercafe's (Papulka en Lamus) wat bierzondere drankjes genuttigd en mijn verjaardag ingeluid. Ook heb ik mijn moeder gebeld en gefeliciteerd met haar verjaardag.

Ik werd de volgende dag als een Zwitsers uurwerk wakker gewoon om 7 uur wakker. Ik hoef geen tassen in te pakken of te fietsen maar kon wel deze blog even bijwerken.

Woensdag komen er weer nieuwe fietsavonturen wanneer ik richting grens met Kalingrad trek.

Dag 20 Utska - Debki

Ook offdays gaan voorbij.

Bij het opstaan waren de problemen van gisteren al snel vergeten. De mieren hadden geen kwaad gedaan, het ontbijt was overweldigend en wegens het mierenprobleem ook nog eens gratis, waarschijnlijk voor het geval ik al genoeg mieren had ingeslikt vannacht. Het ontbijt was inderdaad zoals de recensies aangaven erg goed. Tot en met gekookte groenten aan toe. En als bonus was de ontbijtzaal midden in de brouwerij (of andersom). Het was een mooi uitzicht, maar deze installatie had duidelijk nog nooit dienst gedaan.

Bij het afrekenen heb ik toch maar even gevraagd wanneer het seizoen hier begint aangezien het overal nog zo stil was. Volgens de receptioniste zou het in mei echt gaan beginnen. Of de brouwerij dan operationeel zou zijn, daar hield ze overduidelijk veel meer een slag om de arm. De brouwerij stond er, de spandoeken van het eigen bier hingen er; dat was toch genoeg? Welkom in de gedachtengang van de gemiddelde Pool.

Na het vertrek was de eerste stop de Orange telecomwinkel. Ik had 2 simkaarten waarvan 1 in het juiste formaat en een opwaarderingscode. Kijken of ik daar met het woordenboek en Google translate een activatie voor kon regelen. Voor het al te gênant voor mij werd begon het meisje van Orange alnin het Engels tegen mij te praten. In 5 minuten was alles geregeld en had ik op een simkaart van 2 euro niet alleen de beloofde 2GB, maar ook nog eens 100GB bonus. De komende week in Polen hoefde ik dus niet meer om WiFi netwerken te bedelen. Die extra 4 euro die ik gisteren aan overbodige extra's had uitgegeven waren ook snel vergeven.

Het zonnetje scheen dus dat was mooi fietsweer. Ingepakt tegen de kou was het prima te doen. Al gauw kwam ik op landwegen terecht. De natuur was prachtig, maar door de zanderige wegen was het super zwaar. Regelmatig zakte het achterwiel ook helemaal weg in het zand en kon ik weer een tiental meters lopen tot hetzand weer een beetje minder mul was.

Bij Rowy overkwam mij de vrees dat hier niet zoveel te doen was. De belangrijkste reclameborden toonden een zwembad dat in 2013 nieuw gebouwd was en slechts 48km terugrijden was.

Het haventje had de standaard piratenboot liggen. Ik weet niet wat de obsessie van Polen met van die neppiratenboten is, maar in iedere haven ligt er wel minimaal één. In Ustka zelfs 4!

Ik kon bij Rowy onderlangs het meer maar besloot de kortere alternatieve route te nemen door het nationale park. Dit pakte goed uit. Ruim 7,5 kilometer korter over goed begaanbare zandpaden en mooie uitzichten.

In Smoldino stond ik even de routes te bekijken en een boer op een trekker stopte al meteen om mij verder te helpen. Bij het roepen van de eerstvolgende plaats waar ik heen moest wees hij me direct de juiste kant op. Vandaag waren duidelijk de onsympathieke Polen ook vrij.

Er kwamen een paar korte stukken tegenwind om even te laten zien hoe hard het waaide. Sommige stukken kon ik door de zandstormen niet eens meer naar voren kijken.

Het werd tijd voor een pauze, dit keer in een bushokje. Bij het inspecteren van mijn fiets zag ik dat de bout van de bagagedrager weer uit het frame getrild was. Ik had gelukkig nog een bout van de afgebroken bidonhouder maar deze wilde al niet meer goed vastdraaien. Duidelijk een teken dat het schroefdraad het had begeven. Niet lang daarna kwam ik door een moeras/heidegebied. Toen ik, geconfronteerd met al dat water, even onder een hek doorliep om te plassen stapte ik zowaar bijna op een slang. Dat was even schrikken! Daarna bleek ook de laatste schroef uit de bagagedrager te zijn getrild. Daar moest in Gdansk maar een andere oplossing voor bedacht worden.

Hierna volgde 8 kilometer een zanderige bosweg. Hier kon ik regelmatig ook weer stukken wandelen. Ik voelde mij wel gesterkt door het feit dat ik een Pool op zijn mountainbike aardig bij kon houden. Bij Leba bleek een soort evenement voor (zieke?) kinderen te zijn die in de zijspan van een motor mee konden rijden. Ook hadden ze wat oude Amerikaanse legerjeeps staan om de boel verder aan te kleden. In de haven heb ik maar weer even de piratenboten geteld (3 dit keer) en de route vervolgd. Mijn navigatie wist een kortere route die ik braaf volgde, maar halverwege verzandde deze ook al in een slecht begaanbaar bospad. Toch volgde ik dit advies 2 kilometer verder weer op. Maar na 500 meter bleek deze weg écht onbegaanbaar op de fiets. Dan maar weer terug en de officiële route gevolgd.

Vanaf Sasino was het nog maar 20 kilometer, maar ik had vandaag geleerd dat de ene kilometer de andere niet is. Er kan zo maar een factor vijf verschil in snelheid in zitten. Deze laatste behoorden tot de langzame. Wel heb ik tot twee keer toe herten gezien. De eerste keer twee die vlak voor me overstaken. De tweede keer waren er op een open plek een stuk of 7 die werden opgeschrikt door mijn komst. Als je die herten zo vlak bij je ziet maakt dat behoorlijke indruk. Het zijn geen kleine reetjes van de kinderboerderij maar serieus grote beesten.

Na ongeveer 10 kilometer en ik al een tijdje de zee hoorde kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en ging eens over een enorme duin klimmen om de zee te bekijken. Na een flinke klauterpartij had ik een mooi uitzicht.

Nog iets dichter bij de bestemming stond een Versailles mijlpaal om de grens van 1919 aan te geven. Ook liep hier een rivier heel mooi kronkelend de rivier in. Na enkele minuten rond kijken kwamen twee internationale (Amerikaans en Italiaans) studenten langs waar ik een leuk gesprek mee aanknoopte over mijn avontuur.

Tijd om het hotel te zoeken.

Het bleek een nieuwbouw appartementen complex te zijn waar de vriendelijke bediening mij de kamer wees en ook ronduit vroeg over mijn fietsreis.

Even naar de supermarkt voor chips en chocola (mijn fietsdieet in Polen) en de strandopgang bezocht. Hier lagen de vissersboten gewoon op het strand.

Na het douchen heb ik een bij het restaurant van het appartementencomplex uitstekend gegeten.

Dag 19 Kolobrzeg - Utska (edit)

Baaldag.

Eerste paar uur gingen goed maar daarna was het harken.

Poolse brievenbussen in dorpen. Ik neem aan dat er nog niet zoveel online besteld wordt

Snoeien van de bomen langs de weg. Niet versnipperen die takken, gewoon de fik erin.

De stad Utska blijkt niets bijzonders te zijn en ik ben vandaag de hele dag geen sympathieke of behulpzame Pool tegen gekomen.

Om een Poolse SIM kaart te kopen is tot 2 keer toe mislukt door onbehulpzame, onbeschoft en onkundig personeel. Zelfs het avondeten was een zware Inspanning om geregeld te krijgen.

De sauna en zwembad van het hotel waren gelukkig nog in orde maar terug op de kamer was er een mierenplaag. De receptioniste zou vragen of er morgen want aan gedaan kon worden, want in de avond kon dat natuurlijk niet.

Hopelijk gaat morgen beter, want na zo'n dag als vandaag heb ik wel even genoeg van dit land.

Ik wilde een wat langer verhaal schrijven, maar dat doe ik wel wanneer de teleurstelling van vandaag wat is weggezakt.

P.S. Bedankt voor alle leuke reacties. Op dit soort momenten doen ze extra goed.

########

Na wat rust toch mijn bevindingen nog even uitgewerkt:

Vanmorgen bij het opstaan zag ik de bui al hangen, sterker nog, de bui was al aan het vallen. Dat motiveert niet om snel in te pakken. Ik wilde eigenlijk om 8 uur op de fiets zitten, maar dat werd half 9. Even heb ik nog getwijfeld of ik mijn regenbroek aan zou moeten trekken, maar uiteindelijk heb ik het niet gedaan. Het moet wel erg hard regenen voor het fijner is om nat te worden van je eigen zweet dan van de regen.

Gelukkig hield het al na enkele minuten op met regenen. Wel bleef het de hele dag grauw. De eerste twee uur gingen vlak langs de kust en door stille kustplaatsen en gingen snel voorbij, maar daarna kwam de klad er in. In elk geval in de beleving. De kilometers gingen maar langzaam voorbij en onderweg was ook niet veel interessants te zien. Ook deden de benen pijn en zat ik niet lekker, hoe ik ook op het zadel ging zitten. Gelukkig werd mijn tekort aan persoonlijke energie aangevuld met windenergie. De hele dag had ik windkracht 5 in de rug. Desondanks was ik het aan het begin van de middag wel zat. Het meest interessante wat ik de laatste paar uur had gezien waren de wegwerkzaamheden bij Dabki. De hele hoofdstraat werd geasfalteerd en voorzien van fietspaden door tientallen wegwerkers. Ook de hele 8 kilometer lange weg naar Darlowo werd vervangen en voorzien van nieuwe bruggen. Aan het aantal werkers te zien moest het nog voor de start van het seizoen af. Ik moest nog 60 km en onderweg was nog steeds geen leuke plek voorbij gekomen (direct naast asfalteringswerkzaamheden smaakt de lunch toch minder). De dorpen waren klein en verlaten. In een stadspark heb ik al mijn laatste voedsel opgemaakt en ben daarna weer snel vertrokken. Even na de stad waren er mannen van de groenvoorziening bezig de takken op te ruimen. Dat gaat op de Poolse manier: na het snoeien van de takken worden ze op hopen in een greppel gegooid en in de fik gestoken.

De uren daarna kwam er ook weinig interessants voorbij. In Utska aangekomen bleek ook deze plaats nog in winterslaap. Mijn hotel leek ook verlaten. Het bijbehorende restaurant en bar waren nog helemaal leeg en bij het aanbellen werd er niet gereageerd. Ik begon toch een beetje bang te worden dat het niet goed zou komen. Eerst maar het telefoonnummer opzoeken en het hotel bellen. Bleken ze achter dit oude hotel een compleet nieuw hotel te hebben gebouwd waar je via een zijstraat kon komen. Even leek het te mooi om waar te zijn want dit hotel bleek ook microbierbrouwer. Maar de ketels waren nog niet opgestart en de hotelbar was gesloten dus kon je nog geen bier kopen.

Daarna heb ik maar gegeten bij een pizzeria. Het vragen om een zitplaats was al een hele uitdaging bij de bediening die niet op buitenlanders in Ustka gerekend had. Gelukkig waren de namen van de gerechten in het Italiaans en herkende ik toch een paar ingrediënten. Via het aloude wijzen en ja-knikken ben ik aan mijn eten gekomen. Na het opgegeten te hebben ben ik boodschappen gaan doen. Daarna geprobeerd een simkaart te kopen maar de verkoopster deed het erom om mij zoveel mogelijk te benadelen. Eerst kreeg ik geen simkaart maar alleen maar een top-up code en was mijn wisselgeld het meeste kleingeld wat ze kon vinden. Allemaal dubbeltjes. Daarna probeerde ik duidelijk te maken een simkaart nodig te hebben, maar had ze niets meer van Orange waar ik net de code voor had gekocht. Behalve een Dataonly sim. Ik had alleen maar data nodig dus dit leek mij afdoende. In de hotelkamer aangekomen bleek ik echter de sim moeten hebben laten registreren. Dat kon gewoon bij die winkel en is verplicht om hem kunnen te gebruiken. Van een beetje meedenken met de klant had ze niet slechter geworden, maar dat kennen ze hier niet. Dat valt me wel vaker op hier in Polen.

Eerst besloot ik bij te komen in het zwembad en de sauna onder het hotel. De laatste gasten gingen net weg en ik had het rijk voor mij alleen. Met hernieuwde energie ben ik weer naar een avondwinkel gegaan om een simkaart te kopen en te registreren. Het lukte de man niet en hij kon ook niet uitleggen waarom niet. Hij stuurde me naar de benzinepomp die gesloten bleek. Onderweg terug kwam ik langs de Orange winkel die de volgende dag om 9 uur zou opengaan. Daar zou ik het maar eens gaan proberen. Terug op de kamer bleek er een mierenplaag te zijn. Het hele dressoir bleek vol te zitten met mieren. De receptioniste beloofde om het de volgende dag op te lossen en ook aan schoonmaakmiddel kon ze me niet helpen.

Vermoeid van de tegenslag en tegenwerking ff ging ik maar slapen. Gelukkig komen ook aan slechte dagen uiteindelijk een eind.

Dag 18 Miedzyzdroje - Kolobrzeg

Vanmorgen was ik al vroeg wakker dus had ik mooi even tijd om de blog bij te werken en de pastasausresten in de keuken op te ruimen.

Al leken de meeste appartementen niet bezet, bij de ontbijtzaal was het een drukte van jewelste. Normaal gesproken krijg je ook een tafel toegewezen, maar ik had heel die tafeltoewijsman niet gezien en was gewoon ergens gaan zitten. Volgens mij ging hij daarna als wraak steeds naar me staan kijken, maar dat kan ook paranoia geweest zijn. Tezamen met de drukte heb ik hierdoor maar heel snel ontbeten.

Mijn fiets stond in de garage en daar heb ik alle tassen weer aan de drager gehangen en ben de garage uitgefietst. Daarna uitgecheckt en op pad gegaan.

Na Miedzyzdroje de bossen in en meteen heuvelop. Het was iets warmer dan gisteren, maar door de strakblauwe lucht was het veel aangenamer. In het bos waren de wegen af en toe slecht, maar meestal goed te doen. Dat was een verademing na die laatste kilometers gisteren. Na een paar kleine dorpen, waaronder één met een ooievaarsnest in een elektriciteitsmast, kwam ik weer aan de kust.

Net als in Miedzyzdroje leek hier nog de winterslaap te overheersen. Eettenten en winkels waren allemaal nog dicht. Het leek hier ook of dat iedereen met een tuin deze had overkapt en er stoelen en tafels had neergezet en een cafetaria was begonnen. Of, waarschijnlijk als ze niet konden koken, een souvenirwinkel.

Waar de souvenirwinkels nog probeerden wat omzet binnen te halen hadden de cafetaria's overal nog hekken omheen staan. De zomer was hier duidelijk nog niet begonnen.

Na verloop van tijd won mijn nieuwsgierigheid het van mijn prestatiedrang om kilometers te maken en ging ik even richting kust. De halve trap bleek hier te zijn weggeslagen en de kust lag bezaaid met bomen. Hier had tot voor kort blijkbaar nog een stuk extra Polen gestaan.

In de volgende plaatsen werd het steeds drukker met bouwwerkzaamheden. Hele nieuwe appartementencomplexen werden uit de grond gestampt. Sommige bungalowparken hadden hun land helemaal vol gezet. Het waren dan wel vrijstaande bungalows, maar tussendoor lopen kon je al niet.

Ik besloot bij gebrek aan historische plekken als alternatief alle fotolocaties uit mijn routeboekje te bezoeken: een stalen kruis, een brug en een muur van een kerk. Die kerk stond ooit 2 kilometer uit de kust, maar inmiddels was er nog maar 1 stuk wand over.

Verderop bij Rewal dacht ik dat er nog een toeristische attractie was. Er bleek volgens het boekje een plein met een boot in het midden te zijn. Toen ik eens goed om mij heen keek zag ik dat ik gewoon al op dat plein stond. Had ik dus bijna de boot gemist.

De volgende badplaats was bekend vanwege een vuurtoren en had, waarschijnlijkvoor de kinderen, een beeld van Shrek staan. Je komt zo onderweg de gekste dingen tegen.

Vanwege het gebrek aan restauratiegelegenheden waren de stops steeds kort en boette ik in op mijn voorraad. Maar dat maakte de dag in elk geval wel lekker goedkoop.

De weg boog af landinwaarts. Er was nog een spannend stuk drukke weg waar geen fietspad langs was. Deze zou volgens het routeboekje in 2015 klaar zijn maar er was nog niets. Ze hadden het waarschijnlijk veel te druk met die appartementencomplexen. Nu was het een kwestie van 8 kilometer de adem in en zoveel mogelijk aan de kant fietsen. Zo zorgde ik dat dit spannende halfuur zonder problemen werd overwonnen.

Na nog een half uur kwam ik echt in een typisch ouderwets dorp: lange brede (niet geasfalteerde) weg met vervallen huizen en boerderijen aan beide kanten.

Daarna nog een kilometer of vier over een stuiterende betonplaatweg en ik was weer bij de kust uitgekomen. Ik besloot even naar het appartement te bellen om aan te geven hoe laat ik aankwam, maar er werd niet opgenomen. Eenmaal in Kolobrzeg voerde ik de locatie van de overnachting in Google maps en reed er naartoe. Al snel ging het de binnenstad uit en de buitenwijken in met lelijke oude flats. In mijn beleving had ik toch écht een mooi appartement geboekt.... Aangekomen op de locatie bleek er één nieuw complex te staan. Na aanbellen bij het juiste nummer kwam er een vrouw naar buiten die geen Duits of Engels sprak. Mijn Pools was zo mogelijk nog slechter. Zij besloot toen iemand te bellen. Die sprak een beetje Duits en vroeg met hoeveel personen ik was (één????) en hoeveel nachten (ook één???) en of ik écht wel het juiste adres had. Na de boekingsbevestiging te hebben laten zien aan de vrouw mocht ik uiteindelijk naar binnen en kreeg ikde sleutel. Bij het weggaan vroeg ik of mijn fiets in de hal van het appartement mocht staan. Ze wilde al bellen tot ik het woord voor fiets (rower) eindelijk herkenbaar uit sprak.

Dat kon. Bij het ophalen van mijn fiets probeerde ik de sleutels op de buitendeur, maar die bleek met een code te werken legde de Poolse vrouw door het trappenhuis nog uit.

Ontdaan door al deze vertwijfeling besloot ik eerst maar koffie te zetten. Niet snel daarna kwam de man die ik telefonisch gesproken had een fles water brengen (en waarschijnlijk even checken wat voor een figuur er in zijn eentje een heel appartement voor 1 nacht gehuurd had. De wifi router bleek gejat te zijn, maar hij ging even vragen voor de code van de bovenbuurman. Niet snel daarna kon ik weer onlinei. De WiFi werkte alleen in de woonkamer, maar dat was geen probleem.

Tijd voor een douche. Alleen was het zo'n complexe douche met tientallen knoppen, spuitmonden en draaiknoppen. Typisch op zijn Pools bleek de helft maar goed te werken. Het was desondanks erg prettig voor mijn rug en benen met al die massagestanden.

Na het douchen heb ik eerst nog de toegangscode gecontroleerd en ben daarna de stad in gefietst. Eerst naar de beroemde vuurtoren en daarna het oude centrum in. Daar was op een plein ook een heel oorlogsmuseum ingericht met vliegtuigen, tanks, kanonnen en dergelijke. Een bizar aanblik, zo midden in de stad.

Daarna boodschappen gedaan (ontbijt en lunch voor morgen) en op zoek gegaan naar een biercafe. Dit bleek een Microbrouwer met proeflokaal te zijn die gevestigd was in een oude watertoren.

Een proefplankje en IPA en een tweegangen diner later was het tijd om naar het appartement te gaan. Daar kon ik nog een wasje draaien want er was zelfs een wasmachine. Gisteren had ik nog gezwommen dus rondlopend in mijn zwembroek kon ik nu mooi alle andere kleren wassen. Daarna de verwarming overal hoog gezet,alles uitgehangen en vooral hopen dat morgen alles droog was.

Nog 3 dagen fietsen en 355 kilometer en ik heb een paar rustdagen gepland. Eerst zal ik morgen nog wel 130km moeten fietsen, wat nog even een pittige dag wordt. Daarna nog respectievelijk 115 en 110 en ik ben in Gdansk.

Dag 17 Greifswald - Miedzyzdroje

Nieuwe schoenen nieuwe kansen.

Bij het opstaan scheen het zonnetje. Aangekomen bij de ontbijtzaal was het echter alweer licht gaan sneeuwen, maar gelukkig zette dat niet door. Allereerst ben ik met een schoenendoos onder mijn arm door de ochtendspits van Greifswald gereden om de gisteren aangeschafte sloffen om te ruilen. Gelukkig hadden ze in dit filiaal mijn oorspronkelijke keuze en kon ik mijn slag slaan. Ze hadden ze in 2 kleuren dus stond ik zelfs nog even te twijfelen tussen grauw grijs of braaf bruin. Het is de laatste geworden, omdat ik al zoveel grijze kleding bij mij had. Op de parkeerplaats heb ik meteen de nieuwe schoenen aangetrokken en de oude ritueel weggegooid. De officiële start van de fietstocht van vandaag.

Na ongeveer 15 kilometer rond de Dänischen Wiek te hebben gereden was ik weer akelig dicht bij Greifswald gekomen. Via een drakenbos (waar ik vooral wandelaars met honden zag; geen draak gezien) en langs dorpen die vooral leken te bestaan uit vakantiebungalows kwam ik bij de mooie rustieke badplaats Lubmin. Het contrast kon niet veel groter toen ik 2 kilometer later, bij het terrein van de voormalige DDR kerncentrale Greifswald stond. Grotendeels is deze al ontmanteld en er wordt geprobeerd om wat meer milieuvriendelijke industrie hier te vestigen, maar het maakte nog steeds een vrij onaangename indruk op mij.

Even verder heb ik geprobeerd de veerboot naar Peenemünde te krijgen maar die ging pas per 1 mei varen. Geen museumbezoek dus. Ik ben verder gefietst naar Wolgast waar ik de brug kon nemen naar het eiland Usedom.

Via landwegen en dorpen kwam ik in Trassenheide waarna de verschillende badplaatsen elkaar in raptempo afwisselde. Ik kwam ook de eerste nog rijdende Trabant tegen: een flitsende gele optisch getunede bak.

De prijs voor de lelijkste constructie is vandaag gegaan naar de pier van Heringsdorf. Waar er best mooie herenhuizen op de boulevard staan is de pier een jaren 70/80 gedrocht compleet met wanstaltige torenflat.

Tussen de dorpen door moest af en toe ook nog aardig geklommen, soms tot 16% aan toe. Maar dat kon ik vanwege de uitstekende wegen vandaag ook nog wel fietsend aan.

Gelukkig was het in Ahlbeck een stuk beter. De vlaggen van alle Oostzee landen hingen hier. Dus alle landen die ik zou bezoeken, minus Nederland en plus Finland en Zweden wapperden in de wind. Dat gaf wel een mooi beeld van deze fietstocht, waarvan de grootsheid ik me op momenten als deze wel begon te beseffen.

Even voor de grens barstte nog een flinke hagel/sneeuwbui los, maar na een verder droge dag mocht dat geen naam hebben.

De overgang naar Polen ging in het begin redelijk geleidelijk, maar eenmaal bij de veerboot kon ik er niet meer aan ontkomen. Ik snapte niet of ik nu een kaartje ergens moest kopen (en ik had nog geen zlotys) of dat de reis gratis was. En met Duits en Engels was het nu al lastig communiceren. Na wat handen en voeten werk en net zo lang doorvragen tot ik een bevredigend antwoord had gekregen kon ik verder (de boot was gratis). Wel grappig hoe totaal verschillende antwoorden je krijgt. Ik vroeg mij af wat sommigen nu hadden begrepen uit mijn vraag.

Aan de overkant direct geld opgenomen om te voorkomen dat ik ergens niet zou kunnen betalen. De automaat gaaf aan welke toeslagen ik allemaal moest betalen en na akkoord erop kreeg ik mijn eerste zlotys.

Aan deze kant van het de Swine waren de Duitse toeristen en de mooie statige panden weg. Ook had mijn bidon besloten de geest te geven. Het is grappig hoe je totaal verkeerde beslissingen je kan nemen als je alleen bent. Niemand corrigeert je en dat kan vervelend uitpakken. In plaats van de bidonhouder helemaal te verwijderen had ik gisteren gewoon 1 schroef losgedraaid en een lege bidon terug geplaatst. Vandaag had het frame besloten afscheid te nemen van de bidonhouder door het helemaal los te scheuren. Ik heb nu een groot rond gat van een centimeter diameter in mijn framebuis. Naïef als ik was dacht ik vooraf nog dat ik na afloop van de rit de fiets weer kon verkopen (slechts 5 weken op gefietst!!!), Maar dat wordt met de dag onwaarschijnlijker. Ik zou nu al blij zijn als ie het einde haalt.

Na wat door grauwe wijken en industriegebied te hebben gereden ging het fietspad de bossen in. Eerst langs rustige en mooie bospaden. Alleen de borden van kanonnen die hier op de bomen geverfd waren deden me lichtelijk vrezen voor mijn overlevingskansen in dit bos. Nadat ik langs de vreemd uitziende bombestendige betonnen toren Dzwon was gereden werden de paden snel héél slecht. De route was hier door divers legermaterieel aardig omver geploegd. Hier was amper een doorkomen aan. Halverwege zag ik ook nog een soort kampement met allerlei oud legermaterieel. Ik wilde al bijna een foto maken toen ik van een bord begreep dat dit een militair oefenterrein was die nu blijkbaar bivak hadden. Snel mijn telefoon maar weer weggestopt. Ik wilde niet mijn eerste uur in Polen al in de problemen komen. Na bijna3 kwartier ploeteren kwam ik bij het hotel. Ik had een heel groot luxe appartement voor mij alleen. Hier kon ik dan wel weer aan wennen.

Daarna heb ik snel boodschappen gedaan bij een supermarkt. De helft van de producten kende ik niet en ik kon behalve de prijzen ook weinig anders begrijpen. Met wat boodschappen voor het avondeten ben ik nog een rondje over de pier gereden en gekeken naar de prachtig kleurende ondergaande zon. Dat was een kans voor een mooie nieuwe facebook profielfoto.

Na het eten bereid te hebben (zo'n groot appartement en dan maar drie kleine pannen: die keuken zat er duidelijk niet in om gebruikt te worden) en te hebben opgegeten ben ik nog even naar de hotelsauna en zwembad geweest om te ontspannen. Daarna kon ik tijdens het typen amper mijn ogen nog openhouden dus dan maar in de ochtend de blog afmaken

Dag 16 Binz - Greifswald

Sneeuw en kasseien.

Tijdens het ontbijt heb ik even gecheckt wat de afstanden tussen de dorpjes waren zodat ik een beetje een idee had waar ik kon stoppen vandaag.

Na het ontbijt weer alles ingepakt en uitgecheckt. Bij het vastzetten van de fietstassen merkte ik ineens dat ik het routeboekje niet bij me had. Terug naar binnen en opnieuw in de kamer gekeken, maar niets te vinden. Daarna naar de ontbijtzaal waar ik hem bleek te hebben vergeten. Inmiddels lag hij al bij de receptie en kon ik lichtelijk vertraagd alsnog vertrekken.

Het begon al vrijwel meteen met een klim naar het jachtslot. Daar aangekomen bleek deze pas om 10 uur open te gaan voor het geval ik naar binnen zou willen. Door de bossen verder fietsend kwam ik aan bij Sellin, beroemd van de pier (zie ook de foto bovenin de site).

Het dorp begon langzaam te ontwaken. Het dorp ligt vrij hoog en er is een lange trap naar de pier. Onderweg op de trap begon het met sneeuwen. Terug bij de fiets hield het weer op en ging ik weer verder. In de dorpen erna fietste ik een paar keer verkeerd. Tenminste de route stuurde me over zandpaden en dwars door vakantieparken en dat leek me niet de bedoeling.

Terug op de hoofdweg kwam de stoomtrein voorbij. Baabe en Göhren man niet zoveel indruk op mij. Snel dus maar weer doorfietsen.

Bij Alt Reddevitz was de weg afgesloten. Het alternatief was minimaal 4 kilometer om dus gewoon maar genegeerd. Het bleek lange tijd een grindpad te zijn die nog geasfalteerd moest worden, maar na een kilometer waren er ook daadwerkelijk werkzaamheden waardoor ik mijn fiets een meter of 10 tillend moest verplaatsen en daarna nog een stuk met de fiets aan de hand moest lopen. In elk geval beter dan omfietsen. Bij de volgende plaats zou ik met een veerboot moeten, maar de steiger zag er verlaten uit. Er was ook geen veerboot te bekennen. Ik stond er nog geen minuut en aan de overkant kwam een man uit een tuinhuis en die stapte in een flinke roeiboot en kwam mij ophalen. Ik haalde alvast de tassen van mijn fiets. Mijn tassen werden aangenomen en daarna ook mijn fiets en ik kon instappen en hij roeide weer terug.

Aan de overkant alles uitgeladen en de overtocht met de kleinste veerdienst was voltooid. Toen ik ruim twee uur aan het fietsen was kwam ik weer aan de voet van het jachtslot. Het voelde een beetje nutteloos dat ik al zo lang gefietst had en nog vlak bij het startpunt was, maar dat krijg je op een grillig eiland.

De fietsroute leidde me naar verloop van tijd een bos in maar ineens mocht ik niet meer verder op de fiets. Toch weer een afslag gemist. Dat werd weer een alternatieve weg zoeken naar de officiële route. Wel kwam ik een mooie boom tegen, dat dan weer wel. Als tegenprestatie moest ik wel door een veld heen ploeteren. Bij Putbus was de attractie een huis op zijn kop en een groot rond plein omsingeld met luxe maar veelal verlaten statige panden. Hier begon het ook weer kort maar hevig te sneeuwen. Verderop fietste ik weer verkeerd. De doodlopende weg eindigde in een aardappelveld. Ik kon de weg aan de overkant van het veld zien liggen dus ben ik er maar voorzichtig omheen gelopen. Zo stilletjes aan werd ook het heuvellandschap steeds glooiender.

Ik merkte ook dat door het vele offroad rijden de schroef weer uit de bagagedrager was getrild. Het dagelijks controleren zat nog niet goed in mijn systeem. Uiteindelijk heb ik maar besloten één van de schroeven van een bidonhouder hiervoor te gebruiken. Met dit weer had ik er wel voldoende aan één en voor nu ging ik proberen of die ook op 1 schroef zou blijven hangen. Ik zag dat de bagagedrager al flink verbogen was door de stuiterwegen de afgelopen week.

De zon en lichte sneeuw wisselden elkaar af totdat na ongeveer 60km het wel heel flink tekeer ging. Bij een overdekt picknickbankje besloot ik maar even te pauzeren en een appel te nemen. Het schoot vandaag in elk geval niet echt op. Het eiland leek eindeloos vandaag. De kou aan mijn handen viel wel mee, maar de ongewenste ventilatiegaten onderop mijn beide schoenen deden hun werk goed. Het nadeel van koude voeten is dat het weer heel lang kan duren tot ze weer warm zijn. Hopelijk ging snel het zonnetje weer schijnen. In elk geval kwam Stralsund in de verte weer in beeld. Dat gaf de burger moed. Even voor het einde wilde ik nog even door de struiken een foto maken van een trein op de brug. Hier bleek dat ook doornstruiken hun weg door de gaten in mijn schoenen wisten te vinden. Dus ik zou wat meer op moeten passen waar ik zou lopen zolang ik nog geen nieuwe schoenen had. Gelukkig duurde dat niet lang.

De brug over fietsend van Rügen af kwam er een waterig zonnetje tevoorschijn. Direct in Stralsund was er een weg afgesloten. Inmiddels behendig geworden fietste ik langs de werkzaamheden en op een gegeven moment zelfs dwars over de werkplaats van de wegenbouwers. Want direct aan de overkant lag de tussenbestemming van vandaag: brouwerij Störtebeker. Bij het proeflokaal heb ik mij gewaagd aan een proefplankje bier en flammkuchen.

Twee van de zes waren bijzonder lekker dus die konden op de aankooplijst. De winkel lag er trouwens naast dus dat was handig. Met 3 flesjes bier ging ik weer weg.

Tijdens de proeverij had ik even gekeken naar de laatste 30km van de route. Die leek op het eerste gezicht een lange rechte weg waar weinig mis aan kon gaan, maar 2/3 was kasseienweg. Dus 20 kilometer kasseien na al die offroad op Rügen. Gelukkig bleken het relatief kleine en vlakke stenen, maar na een paar kilometer had ik er wel genoeg van. Bovendien was het halverwege echt heel heftig gaan sneeuwen. Het bleef nog net niet liggen op straat maar ik kon bijna niks meer zien. Nu werd vooral mijn gezicht ijskoud. Na het verstand op nul te hebben gezet bleek ik toch nog redelijke voortgang te vinden. Helaas zou ik de inchecktijd van het hotel niet halen. Die heb ik maar even gebeld en gelukkig kon ik ook na 18u nog inchecken. Bij het reserveren had ik echt nooit verwacht dat dit een probleem zou worden, maar het probleem was getackeld.

In het dorp voor Greifswald was een groot industrieterrein vol winkels waaronder een bekende Duitse budgetschoenenketen. Daar keek ik wat rond naar goedkope (ik ging er vanuit dat ze hard zouden slijten en goedkoop is synthetisch en beter bestand tegen het weer) schoenen. De schoenen die ik nog enigszins toonbaar vond waren er niet in mijn maat. Ik heb andere uitgezocht en zou morgenochtend in Greifswald kijken mijn eerste keuze er wel zou zijn en ze dan desnoods ruilen. De weg vervolgende als een geitenpad langs een drukke doorgaande weg. Bij Greifswald aangekomen ingecheckt en toen kwam ik er achter dat ik een slot miste. Die had ik bij het kopen van de schoenen in het met van mijn voortas gehangen maar die bleek het niet gehouden te hebben. Na de tassen in mijn kamer te hebben gelegd ben ik teruggefietst richting winkel. Na ongeveer anderhalve kilometer vond ik hem in het gras. Op de weg naar het hotel heb ik nog een rondje gefietst door het centrum van Greifswald. Ik had geen zin om uit eten te gaan dus heb ik wat eten gehaald bij de supermarkt en heb dat op mijn hotelkamer opgegeten.

Dit was de laatste avond in Duitsland. Morgen overnacht ik net over de grens in Polen.

Dag 15 Wiek - Binz

Relatieve rustdag.

Vandaag heb ik lekker uitgeslapen. Door de avondetappe van gisteravond hoefde ik vandaag 30 km minder te fietsen. Er stonden minder dan 60km op het programma. Na een ontbijt waar ik 2 keer heb moeten navragen waar de aangeboden koffie bleef, was ik de laatste die uit de ontbijtzaal vertrok. Rustig de spullen inpakken en even voor half 11 vertrokken. Het was droog, bewolkt en nog steeds koud. Ook de wind was weer terug, deze keer uit het zuidoosten.

De eerste 5km waren de laatste 5 van gisteren, maar dan in omgekeerde richting.

Daarna ging de route via een landbrug naar de Glowe. Van die landbrug was weinig te merken, het leek net of ik door de bossen reed. Halverwege ben ik even naar de kustlijn gelopen om de klif van Arkona te zien. Die lag te schitteren in de zon die even doorbrak.

Na Glowe kwam een meer waar duizenden vissen allerlei capriolen in het water uithaalden als een school sardines in de oceaan. Het water maakte hierdoor bijzondere golven.

Daarna kwam ik langs Schloß Spyker. Het bleek het oudste niet religieuse bouwwerk op het eiland te zijn, maar als er had gestaan dat het een appartementenblok van 20 jaar oud was had ik het ook geloofd.

Daarna kwam de eerste beklimming van de dag. Ik moest al snel terugschakelen naar de eerste versnelling. Dat beloofde niet veel goeds, want er moesten vandaag twee flinke heuvels overwonnen worden. Maar met de nodige geduld kwam ik de eerste boven. In het dorpje in het dal heb ik bij een visrokerij even krachten opgedaan met een visbroodje. De tweede beklimming was langer en minder steil. Een paar kilometer voor de top kwam ik ineens hordes wandelaars tegen na tijdenlang niemand te hebben gezien. Ik was aangekomen bij de königsstuhl, een beroemde krijtrots. De entree voor het park was bijna 10 euro en er was niet eens een normale (laat staan een bewaakte) fietsenstalling dus besloot ik maar het wandelpad ernaast te nemen. De trap naar de kust beneden was afgesloten, maar via het vlakbij gelegen uitzichtspunt had je een mooi zicht op de krijtrots de königsstuhl. Gratis en voor niets. Als ik die 10 euro had betaald had ik daar wel bovenop kunnen staan, maar dan had ik hem weer niet kunnen zien.

Na de wandeling terug bleek mijn fiets en bagage gelukkig nog onaangeroerd.

Tijdens de volgende paar kilometer klimmen werd gewaarschuwd voor de 6 vele bussen die hier rijden. Aangezien je boven niet kan parkeren wordt bijna iedereen met een pendelbus naar de krijtrots getransporteerd. Gelukkig was het geen hoogseizoen dus de 3 bussen die ik tegen kwam waren te overzien. Het asfalt was echter van erbarmelijke staat. Volgens mij was het geimporteerd uit België. Bij de afdaling kwam ik er echter achter wat het allerergste wegdek was: afdalen over een kasseienweg. Je kan amper remmen, stuitert alle kanten op en hoopt maar dat je niet valt. Maar het is allemaal zonder ongelukken volbracht.

Na nog een paar kilometer doken er vervallen spookgebouwen op.

Dit bleken de eersten te zijn van Prora. Een in de jaren 30 bedacht mega hotelcomplex van 4,5km langs om de arbeiders en soldaten van de nationaalsocialisten een vakantieoord te geven. De oorlog maakte dat dit megalomane project nooit in gebruik is genomen. Het is echt een hele bizarre ervaring om langs dit immense gebouw te rijden. Er wordt nu geprobeerd grote delen te gebruiken voor vakantieappartementen en een jeugdherberg, maar ondanks de opknapbeurt heeft nog niet echt een aantrekkelijke uitstraling. Ik had nog gezocht naar een kamer voor deze jeugdherberg maar zelfs in dit enorme complex zou ik in een stapelbed moeten slapen met maximaal 5 anderen op de kamer. Dat liet ik maar aan mij voorbij gaan.

Daarna ben ik naar het hotel gereden. Die zit in het midden van de hoofdstraat van Binz, Samen met de boulevard een van de twee mooiste straten van Binz. Na het inchecken wilde ik eerst nog het boomkroonpad bezoeken en bij het jachtslot kijken, maar ik wilde die middag toch maar niet meer fietsen. Het moest natuurlijk wel een rustdag blijven.

Na douchen en wassen ben ik een rondje door Binz gelopen. Bij een fout Amerikaans ingericht Hamburgerrestaurant probeerde ik de lokaal gekweekte waterbuffelburger, maar deze maakte weinig indruk. Teleurgesteld liep ik via de saaie straten achter de boulevard terug naar het hotel. Ineens viel mijn oog op een craftbeercafé. Daar moest ik natuurlijk even naar binnen. Ze bleken met name bier van Ratsherrn uit Hamburg van de tap te hebben. Een Mandarijnen IPA en haver-witbier IPA later was het tijd om naar het hotel te gaan en dit verhaal te typen. Morgen was een lange dag en ik zou op tijd bij de bestemming moeten aankomen om schoenen te kunnen kopen.

Dag 14 Klausdorf - Wiek

Nu ik eenmaal mijn ritme heb gevonden begint er van alles om mij heen op te geven. Mijn fiets mist inmiddels versnelling 10 en 11 (deze trappen door), mijn schoenen zijn versleten (de pedalen hebben de gaten er in geslagen) en sinds vanavond wil de laptop niet meer opstarten ivm een defecte harde schijf. Hopelijk garantiewerk want het is een laptop van de baas, maar dat kan ik pas gaan regelen als ik terug ben.Het verhaal wordt dus wat korter dan normaal ivm het typen op mijn telefoon en hopelijk binnenkort ook met foto's als ik een keer een hotel heb met sneller internet

Omdat ik vandaag nog minder ver dan gisteren hoefde en de ontbijtzaal pas om 8 uur open ging heb ik lekker rustig aan gedaan vanmorgen. Er waren bij het ontbijt gekleurde eieren om in de paas stemming te komen.

Na het ontbijt ben ik de tassen uit mijn kamer gaan halen en gaan afrekenen. Het was nog grauw, maar de storm was geluwd. Sterker nog, er stond amper wind. Dat was voor het eerst deze trip. Het was wel aan de frisse kant maar ik besloot toch in korte broek te vertrekken.

Na ongeveer 10 a 15 kilometer doemde Stralsund op. Gelukkig bleek ik niet over die enorme brug te hoeven maar lag er gewoon een lage weg naast. op Rügen had ik wat fouten in de navigatie gemaakt waardoor ik meerdere malen verkeerd reed. Uiteindelijk heb ik maar het routeboekje in de hand gehouden om goed te blijven fietsen. Door de belabberde WiFi had ik gisteren al moeite genoeg mijn verhaal te plaatsen, dus het controleren van de route is er bij ingeschoten.

Bij Rambin was het tijd voor de eerste stop. Hier zit een bierbrouwerij die vele prijzen heeft gewonnen en binnenkort ook in de AH te koop is (bier in papieren wikkels, het valt meteen op). Die vond ik lekker dus besloot ik langs te gaan bij de brouwerij. Hier een proefplankje genomen van 4 halve glaasjes. Ze waren allemaal zo lekker dat ik ging twijfelen over een tweede serie. Maar ik moest nog een stuk dus kocht ik een fles voor vanavond en ging ik weer verder.

Het werd maar niet warmer en om koude handen te voorkomen heb ik maar een IKEA Lifehack gemaakt. Het werkte super!

Na een uurtje gereden te hebben werd het tijd voor de lunch. Een pasta en een alcoholvrije Weissen smaakte prima. Inmiddels begin ook de zon af en toe te schijnen. De temperatuur raakte alleen helaas hooguit de 6 graden aan. Het bier bleef ik elk geval wel lekker koud.

Na nog weer een omweg via een landtong en een veerboot kwam ik rond half 5 bij het hotel. Eenmaal geïnstalleerd in de kamer ging de zon steeds meer schijnen. Zonde om op de kamer te zitten dus ik besloot alvast een stuk van de route van de volgende dag te fietsen en naar Kaap Arkona te gaan. Helaas bleek aldaar de zon in een groot wolkendek te zijn verdwenen en ook de trap naar de kust was vanwege levensgevaarlijke risico's afgesloten. Gelukkig was ik een paar kilometer daarvoor al de klif afgelopen naar de zee.

Daarna kwam ik nog langs een hunebed die mooi werd beschenen door de teruggekeerde zon.

Terug bij het hotel snel gedoucht en gegeten in het hotel.