Dag 13 Elmenhorst - Klausdorf
Van regen via zon naar storm.
Het was vanmorgen druilerig. Bij het wakker worden heb ik de wekker maar weer eens op snooze gedrukt. Daarna ben ik toch maar opgestaan. Vanwege de feestdag gisteren had ik geen ontbijt kunnen kopen, dus dat werd oploskoffie en thee om op te starten. Door het gebrek aan ontbijt zat ik ondanks het uitslapen toch al om kwart voor 9 op de fiets. Ik had even gespeeld met de gedachte om via Rostock te gaan, maar dat was met dit weer ook geen pretje en zou ook een flinke omweg betekenen. De route langs de kust was modderig en ik moest opletten niet uit te glijden in de bochten. De omgeving kon me op dat moment wat minder schelen.
Na een klein stukje fietsen kwam ik ik Warnemünde. Het idee was hier even wat te ontbijten, maar de rijen voor de bakkers stonden zonder uitzondering overal tot buiten de zaak. De navigatie stuurde mij vervolgens rechtstreeks het station in. Daar aangekomen bleek ik via een trap onder het spoor door te moeten. Ik ging er maar vanuit dat er in de buurt geen spoorovergang was en waagde het er op. Het was even aanrommelen, maar het is weer gelukt. Aan de andere kant van het station was de veerboot waar ik de Warne mee moest oversteken. Ik had van Marianne geleerd dat ik twee kaartjes moest kopen: één voor een voetganger en één voor een fiets. Mijn pinpas werd ook hier niet geaccepteerd, maar gelukkig kon er ook briefgeld in. Aan de overkant van de Warne was het uitgestorven. De omgeving was niet zo interessant en mijn handen begonnen erg koud te worden. Bij het eerstvolgende dorpje zag ik een bakker waar het niet zo druk was. Hier ben ik gestopt voor broodjes en koffie.
Na opgewarmd te zijn kon ik weer verder. Het was inmiddels ook opgehouden met regenen dus dat kwam goed uit. De route daarna ging kilometers door berken- en dennenbossen en was erg rustgevend. Ineens zag ik weer wandelaars wat een voorteken van bewoonde wereld betekende.
Hierna volgde een paar dorpen vol met vakantiehuizen: van klein tot kasten van huizen. Ieder dorp was weer pittoresker dan de vorige. Aan mijn linkerhand zag ik ineens allerlei verkeersborden en nummerplaten. Bij nadere inspectie bleek dit een teststation te zien hoe goed de lakken en stickers tegen de weeromstandigheden kunnen. Via een landtong kwam ik terecht op Zingst. In het eerste dorp was duidelijk een strenge welstandscommissie, want zelfs de huizen uit 2016 waren compleet in oude stijl gebouwd. Via een binnenmeer vol enorme rietvelden en daarna dwars over het schiereiland fietste ik naar de plaats Zingst. Hier waren de toeristen duidelijk ontwaakt. De pier werd druk bezocht en ook in de Dorpsstraat kon ik maar net tussen de voetgangers door manoeuvreren.
Het werd tijd om te gaan lunchen, maar ik kon niets vinden dus dan maar naar de volgende stad. Wat mij die morgen onmogelijk leek, zou wellicht toch kunnen gaan lukken. Er was in Barth een bierbrouwer die to 14u op zaterdag open was. Als ik een beetje doorfietste zou ik het redden. Ik kwam er om kwart voor 2 aan, maar er waren alleen maar twee waakhonden te bekennen. Het hek was dicht en er hing ook een bordje dat ze t/m april maar tot 12u open waren. Toen kwam de brouwer naar buiten en ging eerst aan get werk om de waakhonden binnen te krijgen zodat hij het hek open kon maken. Ik gaf aan dat ik aan het fietsen was langs de Oostzee om alle goede bierbrouwers te bezoeken en die van Barth kon natuurlijk niet ontbreken. Ik denk niet dat hij me geloofde.In het winkeltje bleek hij 3 soorten bier te hebben, waarvan ik er twee heb gekozen. En ineens stond een volgende klant binnen. Die kwam nieuwe voorraad halen. De brouwer vroeg of ik er maar twee wilde en wees op mijn vervoermiddel maar beloofde dat als ze bevielen ik nog een keer per auto terugkwam voor grotere hoeveelheden. De klant na mij zette zijn 3 flessen nog even in het schap, zodat ik niet een leeg schap hoefde te fotograferen.
In Barth centrum aangekomen begon het weer te regenen. Bij de enige eetgelegenheid aan het plein die open was heb ik gegeten. Het was een veredelde snackbar maar de jagerscurryworst smaakte er niet minder op. Nadat de bui voorbij was ben ik weer opgestapt. Aangezien het hotel van die avond in een dorpje van niks lag ben ik Barth nog even doorgereden op zoek naar een supermarkt. Daar wat cola, brood voor lunch van morgen (of avondeten van die avond al naar gelang de voorzieningen in Klausdorf).
Het waaide al de hele dag, maar tegen 3 uur begon het te stormen. De stukken meewind gingen als een speer, de kleine stukken tegenwind voor geen meter. Via mooie rustige wegen langs een binnenmeer en tussen de akkerweiden door kwam ik om kwart voor 5 in Klausdorf aan. Mijn kamer bleek een zolderkamer op de tweede verdieping te zijn. Maar met koelkast en waterkoker.
's Avonds ben ik nog even naar de noordkant van deze landtong gefietst om even te kijken naar Rügen, waar ik morgen op zou gaan fietsen. Maar met deze storm twijfel of ik wel moet gaan. De weersvoorspellingen beloven in elk geval beterschap. Laten we morgen maar afwachten. Daarna ben ik gaan eten bij een heel kleine Gasstätte tegenover het pension waar ik slaap. Dat was makkelijk en hoefde ik niet de lunch van morgen aan te breken.
Ik kwam er achter dat hoewel een van de bieren van Barth Brauerei wel lekker was, dit echt geen omrijbiertje was.
Dag 12 Lübeck - Elmenhorst
Een Goede Vrijdag...
Na een heerlijke nacht slapen stond er vanmorgen een groots ontbijt klaar. Naast broodjes gegeten te hebben kon ik lekkere broodjes klaarmaken om mee te nemen. Op Goede Vrijdag zijn hier namelijk alle winkels dicht. Ook kreeg ik van Alex een bidon mee. Een van mijn bidons had ik gisteren uit mijn handen laten vallen en was direct gebarsten en nu dus nutteloos geworden. Ook kreeg ik wat dorstlesser om door het water in de bidon te doen. IK heb afscheid genomen van het eerste routeboekje en die achtergelaten in Lübeck. Deze had ik niet meer nodig en ze zijn best zwaar dus ik was blij dat ik hem niet verder hoefde te slepen. Daarna heb ik mijn tassen ingepakt en weer de schone fiets hiermee volgehangen. Daarna heb ik kort afscheid genomen van Claudia, Alex, Oom Wim en tante Marianne en op de fiets gesprongen.
Ik moest vandaag een flinke afstand afleggen, omdat ik in mijn oorspronkelijke eindplaats geen hotel kon vinden en in het dorp erna de kosten weer te hoog waren. Uiteindelijk kon ik 3 dorpen verder terecht, maar dat was wel bijna 30 kilometer langer dan mijn oorspronkelijke planning.
Het eerste stuk kon ik dezelfde weg nemen als die ik gisteren in andere richting was aangekomen. Dat scheelde denk- en uitzoekwerk. Bij Travemünde moest ik voor het pontje een kaartje kopen. En dat was gek, één man leek wel erg op mijn oom Wim. Nog niets vermoedend ging ik naar de kaartjesautomaat toen ik Marianne, Claudia en Alex ook herkende. Ze hadden al een kaartje voor me gekocht en kwamen mij hier nog een keer aanmoedigen.
Na zwaaiend vanaf de veerboot afscheid te hebben genomen moest ik aan de overkant meteen wat zoeken om het begin van de route te vinden. Bij de haven waar een tallship ligt te schitteren waren ze ook begonnen met een groot nieuwbouwproject, waardoor het een enorme bouwplaats was. Nadat ik dat had begonnen viel me al direct het aantal fietsers op. Had ik op het eerste deel amper toerfietsers gezien, hier zag je er tientallen. Dit was duidelijk een populair stukje van de Ostseeradweg. De condities waren ook heel goed. De grindwegen lagen er prima bij en veruit het meeste deel was geasfalteerd. Wat een verademing. Er waren nog wel flink wat hoogteverschillen, maar terugschakelen loste dat probleem meestal op. Sommige stukken waren wel tegen de 15% maar dat duurde gelukkig nooit lang.
De overgang naar voormalige DDR ging nagenoeg ongemerkt. Er was een stuk waar alleen nagenoeg geen bebouwing was, wat de vijf kilometer brede Sperrgebiet geweest was en er was een klein zandpaadje waar een bord erop moest wijzen dat dit de enige tastbare herinnering was. Als naïeve jongen verwacht je in de voormalige DDR ineens een hele andere bouwstijl, juist oude of vooral nieuwe gebouwen, maar de afgelopen 27 jaar was al zoveel tijd verstreken dat je dit amper zag.
De dorpen waar ik doorheen waren over het algemeen leuke plekken. Niet meer van die lelijke flats die ik eerder zag, maar rustieke badplaatsen. In Boltenhagen besloot ik maar eens contant geld te pinnen, om situaties zoals met de lunch gisteren te voorkomen. En nee hoor! Pinpas deed het hier ook niet. Ook schoonvegen werkte niet. Ik kreeg het al benauwd hoe ik zonder bankpas door kon gaan tot ik mij realiseerde dat je in Duitsland de magneetstrip naar boven moet houden bij het invoeren. Het probleem was dus weer snel opgelost. Daarna gingen wat stukken van de route iets verder van de kust. Er werden aardig wat vakantieparken gebouwd. Het was wel leuk om te zien dat ze vakantiehuizen bouwden in oude stijl, dus vaak met rieten dak en als een soort kleine boerderijen in fleurige kleuren.
Het was de hele tijd droog geweest en af toe brak ook nog de zon door. Een stuk beter dan de voorspelling. Even voor Wismar begon het ineens te regenen. Na 5 minuten schuilen bij een benzinepomp kon ik mijn weg weer vervolgen. Ik besloot van de route af te wijken en het centrum van Wismar door te fietsen. Het bleek een mooie stad met kleurige huizen. Het nadeel hier waren wel de kinderkopjes die hier in alle straten lagen. Ik stuiterde bijna van mijn fiets af.
Ik had geen restaurant van mijn gading gevonden en ik had nog broodjes bij me dus even buiten Wismar ben ik aan een picknicktafel gaan lunchen. De broodjes smaakten weer goed. Ik had al meer dan de helft van de route afgelegd. Na een korte pauze werd het tijd om verder te fietsen.
Na een tiental kilometers zag ik ineens een grasmaaier mij tegemoet komen op het fietspad. Ik moest even twee keer knipperen voor mijn ogen voor ik het zeker wist. Aangezien hij het hele fietspad in beslag nam ben ik maar op de weg gaan fietsen. Een ongeluk met een grasmaaier klinkt zo raar op zo'n reis.
Niet lang daarna zag ik ook ineens een paar opvallende figuren in het land staan. Het bleken Zuid-Amerikaanse toeristen in traditionale kleren die foto's stonden te maken bij een hunebed. Toen ik aankwam reden ze net weg en heb ik dan maar van het hunebed een foto gemaakt.
Daarna kwam er nog een flinke klim om uitzicht te hebben op een vuurtoren die daar op een heuvel was gezet. Het was wel kilometers het land in, maar vanwege de hoogte zal het toch wel zin gehad hebben.
Niet lang daarna fietste ik Kühlungsborn in. Eerst met wat flats, maar dichter bij het centrum werden de hotels en appartementen steeds luxer. Daar aangekomen werd het ineens heel donker. En begon het te regenen. Eerst trok ik mijn regenjas aan en daarna ging ik schuilen onder een luifel. Maar de bui zete niet door en ik fietste maar weer verder. Aan het einde van het dorp hadden ze een uitkijktoren uit het Oostduitse tijdperk laten staan. Zo'n 8 kilometer verder bij Börgerende stond er nog zo'n toren alleen deze was wat meer verwaarloosd.
Tussen Börgerende en Neinhagen was de weg afgesloten en werd er gewaarschuwd voor levensgevaarlijke afbrokkelende kustlijn. Aangezien er nergens een omleidingsroute was ben ik toch maar doorgefietst. Even verderop zag ik waar de waarschuwingen op sloegen. Er waren stukken tot nog geen meter van het fietspad helemaal weggeslagen waardoor je zo tientallen meters naar beneden keek. Ik bleef maar braaf helemaal aan de andere kant van het fietspad. Na dit stuk volgde een bos wat door het avondlicht mooi uitgelicht werd.
Daarna kwam ik in Nienhagen waar ik een driegangen menu nam. Ik had tenslotte geen grote lunch gehad. Vanaf daar was het nog 7 kilometer naar de bed & breakfast. Het bleek een vrouw die haar huis te groot vond nadat haar 5 kinderen het huis uit waren en ze allerlei kamers aan het bouwen was om te verhuren. Eentje was er nu af en er zouden nog 2 bij komen de komende maanden. De kamer was klein maar voorzien van alle gemakken. De Wifi code was nog wel een probleem maar ik gaf aan dat dat later ook wel kon. Om te douchen had ik dat toch nog niet nodig. Toen ik opgefrist was, lag een briefje met de code klaar in mijn kamer. De fiets mocht ik in de tuin zetten.
De kilometers gingen, door de meewind het het goede weer heel goed. Dit kon ik wel gebruiken na een paar dagen een mentaal dipje. Ik heb het gevoel er weer een paar weken tegen te kunnen.
Dag 11 Grossenbrode - Lübeck
Daarna ben ik snel gaan inpakken, want ik had een lange dag voor de boeg. Er zaten namelijk aardig wat stukken met tegenwind in.
Bij aankomst bij mijn fiets bleek de bagagedrager gisteren te zijn losgetrild en één van de schroeven verdwenen te zijn. Ik had in het routeboekje gezien dat na 25 km in Dahme een fietsenmaker zou zitten. Ik waagde het erop. De wegen waren vanaf het begin al uitdagend. Ook begon ik regelmatig aan mijn navigatie te twijfelen, wanneer ik weer een doodlopende weg werd ingestuurd. Maar dan laveerde ik tussen de jachten het droge heen en begon er verderop tóch weer een fietspad.
De weg ging weer een stuk landinwaarts om daarna weer bij de kust uit te komen. Dat voelde af en toe een beetje zinloos. Zeker omdat dat extra stukken met tegenwind waren.
In Dahme bleek de fietsenwinkel onvindbaar. Wel vond ik een fietsenverhuur, dus ben ik daar gaan vragen. Na flink wat zoeken was de tweede schroef die ik probeerde goed. Hij kwam ook nog met een pomp aan om de banden wat extra lucht te geven. Na deze mini servicebeurt vroeg ik wat hij van mij kreeg. Daar wilde hij niets van weten en met een gesloten beurs kon ik weer op weg.
De weg naar Grömitz was lang en zwaar. Het fietspad lag dan wel mooie gelegen op een dijk, de wind had hier ook vrij spel. Af en toe ging het ook even regenen. Het aantrekken van het regenjack deed ik zo snel mogelijk om niet nat te worden. Bij Grömitz ging het landinwaarts. Verder naar het westen, maar nu ook nog heuvel op. Af en toe brak nu de zon door, dus dat wel fijn.
Bij Neustadt was de energievoorraad tot een minimum gezakt. Het fietspad ging hier ook nog eens flink op en neer, dus ik twijfelde even of ik niet gewoon over het voetpad langs het water zou kunnen fietsen. Niet lang daar na was ik echter al in de haven. Ik fietste langs brauhaus Klüvers, die mooi aan de haven gelegen was en besloot daar te gaan eten. Ik nam een Strammer Max om krachten op te doen en een Mandarijnen bockbier als beloning voor de gedane arbeid. Dat smaakte beiden heerlijk. Halverwege de tijd daar begon ineens de muziek. Allemaal up tempo jaren 90 classics zoals No Limit en Cotton Eye Joe. Dit was een vreemde maar komische gewaarwording. Het deed me denken aan het jaren 90 feest waar ik 2 weken eerder was geweest. Ondertussen was er ook nog een soort sketch aan de gang. Een vrouw die binnenkwam is een kwartier bezig geweest om de menukaart van pasen te zien te krijgen (die nog niet klaar was) omdat ze die dag erna zou komen eten en eerst wel even wilde zien wat ze dan kon eten. Bij het afrekenen van mijn lunch ging het bijna mis. Mijn bankpas werd niet geaccepteerd en ik had te weinig geld bij me. De pinautomaat bleek ook niet zo makkelijk te vinden volgens het bedienend personeel, maar gelukkig vond ik in een verborgen zakje in mijn fietsshirt nog het laatst benodigde geld.
De fietsrichting veranderde nu langzaam waardoor ik meer zijwind en op een gegeven moment zelfs wind in de rug kreeg. Dat fietste, in combinatie met de heerlijke lunch, een stuk prettiger.
Na 10 kilometer kwam ik langs een pretpark. De ingang bestond uit een mengelmoes van bekende gebouwen, waaronder de Holsentor van Lübeck. Ik appte een fotootje naar mijn nicht Claudia, waar ik die avond zou slapen om te zeggen dat ik al in de buurt was. Daar trapte ze echter niet in :)
De kustplaatsen werden mooier en mooier en de huizen langs het water ook steeds luxer. Na het laatste kustplaatsje voor de monding van de Trave werd de kustlijn steeds hoger. Het was een prachtig gezicht om al langs deze minifjorden te fietsen.
Bij Travemünde sloeg het weer om. Het begon te regenen. Daarnaast liep ook mijn wiel tegen mijn spatbord. Toen de regenbui voorbij was ben ik in mijn tassen op zoek gegaan naar een steeksleutel om mijn wiel weer te richten. Dat was wonderwel snel gebeurd.
Eerst via bossen, maar later via industrieterreinen en langs de spoorbaan reed ik Lübeck in. Ik was hier als klein kind al eens op familiebezoek geweest, maar kon mij er niet veel meer van herinneren. De late middagzon lichtte de oude gebouwen en grachten schitterend op. Ik gaf mijzelf de opdracht binnenkort nog maar eens terug te komen voor een langer bezoek.
Het was nog 3 kilometer fietsen en toen kwam ik aan bij Claudia. Ik kon mijn fiets bij mijn oom en tante zetten die hier om de hoek woonde. Die kwamen ook even kijken naar die gekke neef die zover aan het fietsen was.
Terug bij Claudia in de flat stond de kamer van zoon Adrian ter beschikking. Met een welkomstbericht met Lübecker marsepein op het bed, waarbij Adrian zelfs de Nederlandse vlag boven het bed-einde had gehangen werd ik hartelijk welkom geheten. Ik kon even snel douchen, en kon ook mijn kleren wassen. Hoe heerlijk was dat.
Niet veel later kwamen mijn andere nicht Nicole en haar man Matthias langs voor de koffie en diner. De familiereünie was echt super leuk en ik werd honderduit gevraagd over mijn reis. Nadat later ook Claudia's man Alex thuiskwam en oom Wim en tante Marianne nog even kwamen buurten was de familie compleet. Marianne vond mijn fiets zo vies dat ze die ook maar even schoongemaakt had. Wat een service! De avond was voorbij voor ik er erg in had, maar op een gegeven moment moest ik toch echt naar bed.
Deze avond had mij erg goed gedaan en bracht mij weer hernieuwde kracht om morgen een lange rit te gaan maken.
Dag 10 Oldenburg in Holstein - Grossenbrode
Vanmorgen werd ik nog vermoeid wakker. Ik kan wel merken dat gisteren een lange dag was. Snel de tassen bijna helemaal ingepakt en naar de ontbijtzaal. Daar stond een heerlijk buffet klaar. De vrouw des huizes vroeg ook nog even hoe ik mijn eitje wilde. Ondertussen stonden bij de buitendeur ook de huiseenden klaar. Die kregen hier blijkbaar ook ontbijt.
Na een uitgebreid ontbijt, waar de eigenaresse ook nog vroeg of ik écht niet wat broodjes wilde meenemen werd het tijd om de tassen te pakken en op de fiets te laden.
Het was grauw en regenachtig, maar de temperatuur was prima. De wind was nog steeds fors en kwam uit het zuidwesten. Ik had mijn regenjack aangedaan en mijn korte broek aan. Je kunt beter natte blote benen hebben dan een natte lange broek aan. En een regenbroek die wil je ook echt niet een hele dag aan.
Via dezelfde weg als gekomen ging ik weer naar Oldenburg, waar ik de route weer kon oppikken. Bij een fietsenmaker heb ik een nieuwe binnenband gekocht en zijn fietspomp even geleend om de achterband even goed op te pompen.Na ongeveer 20 kilometer kwam ik bij een oerlelijke bijlmerflatachtige constructie wat een vakantiepark van Heiligenhafen bleek. Niet lang daarna kwam ik in het centrum zelf een iets mooier gedeelte van dit dorp tegen. Het regende weer een beetje dus ging ik even bij een bakkerij naar binnen voor een bakkie koffie. Daar zag ik dat de route nagenoeg langs het hotel zou komen waar ik vanavond zou slapen. Op de bonnefooi ben ik al naar het hotel gereden om wat bagage te kunnen afgeven. Dat kon, maar toen ik in de tuin de dagelijkse benodigdheden uit mijn tas stond te vissen, met de rest van mijn bezittingen inmiddels uitgespreid over het grasveld werd ik blijkbaar toch wat zielig bevonden en kreeg ik een andere kamer die al schoongemaakt was. Daarbij werd ik wel geacht de kamer te betalen.
Heerlijk licht bepakt kon ik daarna de laatste 85 kilometer fietsen, wat voornamelijk bestond uit een rondje rondom het eiland Fehmarn. Dit betekende over een smal fietspad over een flinke brug waar de zijwind het nog wat spannender maken.
De afrit op het eiland was nog smaller en steiler. Daarna was het fel tegenwind naar de westkust van het eiland. Het regende weer en met die flinke wind kreeg ik er toch wat koude knuistjes van. Ik had op de kaart gezien dat ik met name het eerste stuk en het het laatste stuk van het eiland tegenwind zou hebben dus probeerde ik maar zo snel mogelijk de westpunt van het eiland te bereiken. De route voerde zoveel mogelijk langs de kust, wat betekende dat het grootste gedeelte van de route onverhard was. Het begon met grindpaden, daarna karrensporen die weer overgingen op een grasdijk die lekker glibberde vanwege de regen. Toen het gras overging op een soort zandpad was ik even blij. Tot ik er achterkwam dat het een soort zandmodder waar ik in wegzakte en mijn fiets in een soort modderworstelaar veranderde, mijzelf incluis.
Maar de natuur om mij heen maakte een hoop goed. Aan de noordkant van het eiland was te zien dat de zee regelmatig het pad overspoelde. Laverend tussen de stenen, zeewier en het ontwijken van stukken waar tot meer dan de helft van het pad was weggeslagen door de golven kwam ik aan de noordpunt van het eiland.
Even speelde ik met de gedachte om de boot naar Denemarken te pakken, maar dan zou ik geen bagage meer hebben. Dus toch maar weer terug.
Ik was van plan hier wat te gaan eten, maar de dorpen waren allemaal nog uitgestorven. Gelukkig waren aan de oostkant, waar de kustweg een stuk hoger ligt, de wegen een stuk beter. Omdat de wind ook verder naar het westen was gedraaid had ik nog steeds wat meewind.
Bij een camping heb ik in de campingwinkel maar koffie en zelfgebakken rabarbertaart gegeten. Om extra op te warmen had ik er een flesje Kieler Korn bij genomen. Dat was even lekker. De vrouw van de campingwinkel verklaarde mij voor gek met mijn korte broek. Ik gaf aan dat het fietsen je wel warm houdt. Mijn bovenlichaam bleef warm door het regenjack en alleen mijn handen werden koud. Ze vertelde dat dit typerend aprilweer was en dat ik van geluk mocht spreken dat het niet sneeuwde.
Het laatste stuk tot de brug was weer tegenwind. Dat was weer even 10 kilometer verstand op nul en doorfietsen. Op de brug kwam ik er achter dat ik precies 5 uur op het eiland was geweest. En dat voor 70 kilometer. Op de brug was het met de westenwind flink oppassen geblazen.Zeker als je achter de brugpilaren even geen last had van de wind. Dan knalde je er door de automatische windcorrectie in het stuurgedrag er bijna tegenop. en direct daarna weer richting tweebaansweg. De route ging verder langs de badplaats Grossenforde. Weer wat betonnen flats tot ik ineens mijn hotel herkende. Ik had deze steeds vanaf de andere kant benaderd dus had hem van de boulevard kant nog niet gezien.
De hotel receptioniste begroette mij met bewondering (vanwege de grote afstand en de condities) en afgrijzen. Mijn post-modderworstel-look viel bij haar niet geheel in de smaak. Ik vermoed ook dat ik vanmorgen direct moest betalen, omdat ze nooit verwacht had dat ik voor 20u00 sluitingstijd van de receptie, terug zou zijn. Normaal doen mensen hier een hele dag over, niet een middagje. Ik kan mij voorstellen waarom. Ik was in elk geval blij dat ik mijn bagage niet bij mij had. En met de hotelstop vanmorgen voelde het uiteindelijk meer als een middaguitje mountainbiken dan een gedeelte van mijn reis. In elk geval zit een kwart van de reis er al op.
In de hotelkamer mijzelf en mijn kleding afgespoeld, toen ik mij een grote inpakfout te hebben begaan, nu 11 dagen geleden. Mijn schoenen waar smerig van de modder en doorweekt en ik had geen reserveschoenen bij mij. En met de regen en kou buiten was het niet echt weer voor slippers. Daarom heb ik maar de schoenen en sokken gewassen en deze weer aangedaan.
Het vakantieseizoen is nog niet echt losgebarsten maar gelukkig heb ik wel een restaurantje kunnen vinden op loopafstand. En ze hadden plavuizen vloer dus konden mijn natte schoenen ook niet veel kwaad. Ze waren erg doortastend en efficient. Ik had mijn soep half op en mijn hoofdgerecht werd al geserveerd. Zo stond ik binnen een half uur na aankomst weer buiten. Ik had nog net genoeg tijd om naar de supermarkt te gaan voor een biertje voor in mijn hotelkamer en een ontbijt voor morgenochtend. De enige andere bezoekers van de supermarkt waren twee notoire dronkenlappen die een verfrommeld blikje tevergeefs probeerden in te wisselen. Toen dat geweigerd werd probeerden ze nog wel het blikje in de oorspronkelijke vorm te vouwen, maar dat was onmogelijk, zeker in hun staat.
Dag 09 Eckernförde - Oldenburg in Holstein
Vandaag een was een lange dag. Ik was van plan ook vroeg te vertrekken, maar wederom lukte dat niet. Even voor 9 uur zat ik op de fiets. Maar ik sliep ook pas laat vergoelijkte ik het mijzelf. Gisteren was nog een heel gepuzzel om hotels te vinden voor de komende dagen. Uiteindelijk een hotel gekozen zonder Wifi voor de komende nacht.
Vanmorgen gestart met zon, maar al snel begon het te regenen. Het nadeel is dat het aantrekken van regenkleding aardig wat tijd kost en je dit niet voor een kort buitje wil doen. Als het toch een echte regenbui is ben je meestal al natgeregend en zie je al weer een opklaring aankomen en wacht je maar weer tot het droog wordt. De ochtend kwam ik aardig wat wegopbrekingen tegen. Waaronder eentje waar ik op de kaart en zelfs op Google Maps geen alternatief zag. Die was namelijk vele kilometers in compleet de verkeerde richting. Een wegwerker zag me beteuterd staan kijken en kwam voor een praatje. Na een leuk kort praatje mocht ik toch door. Dat scheelde weer. Er waren vandaag ook weer flink wat onverharde wegen, met name puinpaden. Je kunt ze ook wel gaan mijden, maar daar liggen juist de mooiste stukken van de route. Dan de langzame snelheid en het gestuiter op de koop toe nemen.
Op een gegeven moment had ik weer even ruzie met de fietsnavigatie. De aanpassingen van gisteren waren niet doorgekomen op de fietscomputer en ook bij het opnieuw laden bleek de oude route geladen worden. Na stukken met de kaart in mijn hand te fietsen was ik het zat. Het zonnetje was ook al gaan schijnen dus ik ging op een bankje zitten, pakte de laptop erbij en ging de route kopiëren zodat ik hem wel goed kon laden. Dat lukte,
Met Kiel in zicht moest ik nog een pontje nemen over het Nord-Ostsee kanaal. Mensen die voordringen, continu in de weg lopen en per sé op de plek willen staan waar ik mijn fiets heb neergezet, niet snappen dat die amper te verplaatsen en niet stabiel stond, zorgde ervoor dat het niet zo leuk was als ik mij had voorgesteld. Wél kwam ik iemand op de pont tegen met precies dezelfde fiets als ik. Dat was dan wel weer grappig, Ik complimenteerde hem met zijn keuze en pas toen ik hem wees op mijn fiets snapte hij het. Hij wenste me een goede reis. Al met al duurde het een aardige tijd voor ik éénderde van de dagafstand had afgelegd en in Kiel was. Het was een drukke havenstad met vele cruiseschepen, maar mooi was het gedeelte wat ik heb gezien allemaal niet. Op een gegeven moment zat een bekende duitse pizzaketen met een leuk terras in de zon naast de route dus ik sloeg mijn slag. Na lekker in het zonnetje te hebben gezeten kwam ik er achter dat het eenvoudige pasjessysteem voor de betaling voor de cassiere niet zo simpel was. Ik stond bijna langer in de rij voor de kassa dan ik er gegeten had. Maar ja, het is vakantie. Aangekomen bij mijn fiets zag ik ineens dat de achterband leeg was. Had ik dan ook de Unplattbare Band lek gekregen. Op zoek naar een wat rustiger hoekje ging ik aan het werk. Mijn reserveband lag natuurlijk onderin mijn tas en de steeksleutel om mijn achterwiel er uit te krijgen in de andere. Dat maakt het bandenwisselen zo treurig. Op een gegeven moment liggen al je spullen op straat en moet je het er snel weer in zien te krijgen voor het wegwaait en door de haast past de tas dan weer niet dicht. In de walm van urine die hier af en toe voorbij waaide heb ik mijn achterwiel er uit gehaald. Het was voor het eerst bij een fiets met een dergelijke achternaaf dus het was even stoeien. Er bleek een flink stuk metaalsplinter in de band te zitten. Die zat nog best goed verstopt dus blij dat ik het zag voor ik de reserveband ging leggen. Al met al duurt het wisselen van een band, normaal een klusje van enkele minuten zo een half uur extra, maar ik zou de tijd nemen vandaag, had ik mij voorgenomen. Dat half uurtje zou wel kunnen. Daarna waren er weer veel stukken draaien en keren, voetgangers ontwijken op de fietspaden. Maar er waren gelukkig ook stukken die, met de wind in de rug, lekker vlot gingen.
Bij Laboe, van verre te zien vanwege een enorme bakstenen toren van 70 meter ter nagedachtenis van de eerste wereldoorlog lag er een onderzeeboot in de duinen die was ingericht als museum, Dat was wel een grappig gezicht.
De kustlijn werd steeds mooier en ook de vakantiewoningen die achter een brede maar niet hoge dijk lagen in de bossen lagen zagen er mooi uit. Bij een kustplaat gunde ik mijzelf een rustmoment in de bekende Duitse rieten strandstoelen. Ook met veel wind kun je prima in het zonnetje zitten
Het was echter nog 50 kilometer fietsen en het begon al laat in de middag te worden. Na wat mooie en ook wat lelijke kustplaatsen kwam ik bij een mooi vijfsterrenhotel op een enorm landgoed. Ik was echter zwaar underdressed hiervoor dus ik ben maar niet gestopt voor koffie. Er was ook een mooi natuurgebied bij.
Daarna ben ik naar het hotel gefietst en, het was inmiddels 8 uur 's avonds, ingecheckt in het hotel. Het was een mooie omgebouwde traditionele boerderij met smaakvolle Ledverlichting in de bloempotten op de oprijlaan en kunst in de tuin. Voor de sauna was ik helaas te laat maar ze hadden wel een groot bad in de badkamer. Dat was ook al prima voor de spieren.
Het was inmiddels laat en ik was erg moe dus heb ik eerst maar een korte beschrijving van de dag gegeven. Anders zouden er nóg meer spelfouten dan normaal in zitten.
Dag 08 Flensburg - Eckernförde
Gisteren de vaatwasser ingeruimd en laten draaien: als die er is moet je heb gebruiken ook. Ik had er alleen geen rekening mee gehouden dat het een lawaaiig apparaat was die me uit mijn slaap hield. Maar het gemak was ook wat waard.
Vanmorgen opgestaan en flink ontbeten. Ik had boodschappen gedaan toen ik honger had dus ik had aardig wat gekocht. En alles wat ik op at hoefde ik niet in te pakken. Ik had ook nog afbakbroodjes gekocht dus die in de oven klaargemaakt.
Na het uitgebreide ontbijt vergde het inpakken om de een of andere reden aardig wat tijd. Misschien ook omdat ik alle kamers langs moest om te kijken of er nog spullen van mij lagen. Daarnaast had de b&b voor vanavond geannuleerd en moest ik wat anders zien te verzinnen. Dan maar een hotel, die annuleren in elk geval niet. Voor morgen had ik gisteravond ook wat gereserveerd, maar die had nog niet gereageerd, dus daar kon ik nog geen actie op ondernemen. Gelukkig ging het allemaal een stuk relaxter dan gisteren. Ik lijk aan de beterende hand te zijn. Ook maakte ik mijn laatste eigengemaakte ORS op: cola met zout. Het is echt een heel raar drankje maar door de suiker en zout zou het moeten werken. Vandaag waren de apotheken open en kon ik proberen te achterhalen hoe dat in het Duits heet.
Even voor half 10 vertrok ik. Het eerste gedeelte kende ik van mijn tripje naar de supermarkt, maar binnen enkele kilometers ging de route anders. Het begon met een steile afdaling op een pad van nog geen meter breed. Er werd stevig aangedrongen om af te stappen, maar dan had ik nog minder controle over de fiets. Dan maar hopen op de kwaliteit van de remmen en mijn stuurkunst. Dat ging gelukkig net goed.
De eerste kilometers gingen flink op en neer. Binnen de eerste 30 kilomer had ik al 300 hoogtemeters gemaakt. Dat is op een racefiets al flink, laat staan op een fiets die (met bagage) tegen de 40 kilo weegt. Ik merkte bij de beklimmingen goed dat ik nog wat zwakjes was, ondanks dat ik me steeds beter begon te voelen. De omgeving was wel erg mooi. Glooiend en af en toe direct langs de kust, andere keren wat meer landinwaarts. Nadeel van de kustwegen was dat veel stukken onverhard waren. Ik had inmiddels genoeg vertrouwen in de banden opgebouwd dat ik me daar niet meer druk over maakte en er gedachteloos snelheid op probeerde te maken.
Het weer was sterk veranderd ten opzichte van zondag. Weg was het warme weer en de zon. Het was 8 tot 10 graden was grauw en het waaide heel stevig. Ik stopte daardoor steeds maar voor korte tijd, maar ik laste wel meer stops dan normaal in. Zo kon ik ook een beetje van de omgeving genieten.
Ik kwam twee keer een telefooncel tegen die was omgebouwd tot bibliotheek. De eerste had er ook nog een kraampje bij staan wat boeken verkocht voor 50 cent. Daar lag ook een 21 jaar oude versie van de Ostseeradweg bij. Ik bladerde er door, maar zag vanwege de verouderde inhoud toch maar vanuit. Bovendien had ik gezien dat de Aldi Nord vandaag een fietsactie had waarbij ze ook routeboekjes verkochten. Ik had al wat boekjes van Bikeline, maar was daar na het eerste gebruik niet zo tevreden over. Kaarten, beschrijvingen en tips liepen allemaal door elkaar waardoor er geen touw aan vast te knopen was.
Op even over de helft van de route kwam ik Kappeln, een grotere plaats. Hier ben ik naar de Aldi gefietst om mijn geluk te beproeven. Ze hadden twee van de drie routeboekjes en ook nog wat andere fietsspullen. Daar heb ik dus maar even ingeslagen. Naast de routeboekjes nog een extra fietshirt (ik had er per ongeluk maar één meegenomen) en een extra setje handschoenen en een pomp met manometer.
Het werd ook tijd om wat te eten. In de haven va Kappeln heb ik wat geluncht. Ik vond de prijzen wat aan de hoge kant tot ik mijn bord kreeg. Dit was meteen ook mijn avondeten! Het zonnetje begon ook te schijnen dus dat ging de goede kant op. Toen ik de laatste hap nam begon het weer te betrekken.
Dat was vast een teken om weer op de fiets te springen. Een stuk verder bij Damp kwam ik weer aan de kust. Daar was een lelijk vakantiepark/toeristencentrum uit de grond gestampt.Zelfs de museumboot aldaar was totaal onindrukwekkend.
De wind begon steeds harder te waaien en ik kreeg hem nu half tegen. De laatste 20 kilometer waren daarom heel intensief. Bij de plaats van aankomst aangekomen bleek een leuke stad te zijn.
Nog geen 200 meter van mijn hotel werd ik nog bijna voor mijn sokken gereden door een auto die met noodgang door rood reed. De hotelkamer bleek een klein maar luxe appartement te zijn. Vanwege de late en overweldigende lunch besloot ik simpel te dineren met een soepje met brood en een lokaal en een regionaal biertje.
Op het energienivo na voel ik me weer prima. De ziekte blijkt achter de rug te zijn. Dat is een mooie afsluiter na vandaag. Morgen wordt het weer heuvelachtig en gaat het ook weer flink waaien, maar zo te zien staat ie zo dat ik maar weinig tegenwind zal hebben.
Dag 07 Borderum - Flensburg
Vannacht heb ik een paar keer angstbeelden gehad dat ik wakker zou worden als Spud in de film Trainspotting. Maar gelukkig was dat niet gebeurd, maar de darmen zijn nog steeds niet in orde. Na een vroeg ontbijt wilde ik snel vertrekken, maar het bleek dat Max niet de enige was die aan het racen was. Mijn inhaalacties waren dan niet zo mooi, maar de inzet was er niet minder om. Iedere keer stond ik klaar om te vertrekken, konden al mijn fietskleren weer uit en kon ik weer opnieuw beginnen met aankleden. Nadat ik de halve formule 1 had gezien, kon ik uiteindelijk om kwart over negen vertrekken. Ik had gisteren nog even een paar varianten van de route gepland, waarbij de langste eerst langs de kust naar Sylt zou gaan en dan langs de grens oversteken. Gezien de situatie van die ochtend besloot ik maar de kortere route te nemen. Alleen was ik die vergeten op te slaan. Gelukkig kan ik op mijn telefoon ook nieuwe doelen instellen en die direct doorsturen naar mijn fietscomputer. De heuvels die zich gisteren op het laatst aandeden bleken weer verdwenen. Het waren weer polders waar ik doorheen fietste. In het begin waren de benen nog wat zwaar, maar dat was zoals mij werd medegedeeld een "Lecker Au". In de eerste dagen voelde ik mijn benen voor 's avonds en 's nachts maar ik denk dat ze de hoop hebben opgegeven dat ik ze met rust laat. Nu doen ze het alleen nog als ze moeten beginnen, maar niet lang daarna doen ze in stilte hun werk.
Het was echter wel prima weer. Amper bewolking en weinig wind en de temperatuur klom ook langzaam op. Het tempo zat er echter goed in. Na 20 kilometer bereikte ik het stadje Niebüll. Daar was de eerste bakker veel te druk, de tweede nog niet open en de derde had geen zonnig terras. Dan weer bij het cafetaria van de supermarkt gestopt voor een bakje thee.
Het tweede stuk had ik meewind en kon ik lekker doortrappen. De lange broek kon uit en op een gegeven moment ook het jasje. Konden de benen en armen ook een beetje zon zien deze trip. Het was zo rustig dat ik op een gegeven moment zelfs herten in een weiland vlak naast me staan. Toen ze mij zagen schoten ze er vandoor
Bij Medelby stopte ik bij een parkje voor mijn lunch. Mijn maag begon aardig te borrelen van deze eetactiviteit, maar ik wilde toch wat energie opdoen. Daarna kwam ik na niet lang fietsen in Denemarken terecht.
De route baande zich over rustieke landbouwwegen dus de eerste kilometers leek de voornaamste vorm van vervoer hier de trekker. Verder was het er erg stil. Gelukkig maar, want op een gegeven moment moest ik hurken in de berm. Ik was nog hooguit een half uurtje in Denemarken dus ik waagde mijn kans, want ik verwachte dat Duitsland niemand zou uitleveren aan Denemarken vanwege een dergelijk vergrijp. Na het kruisen van de snelweg ging ik bij het volgende dorp rechtsaf Denemarken weer uit. Auto's die hier Denemarken in wilde werden allemaal door mobiele posten gescand. Maar het land uit was geen probleem. Ik lachte nog wat onschuldig naar een douanebeambte.
Bergaf ging het Duitsland in. Niet lang daarna zag ik ineens de Oostzee aan mijn linkerkant en direct een strand waar gezonnebaad en gespeeld werd. Het was inmiddels al rond de 18 graden geworden en het zag er direct als vakantie uit. Totaal anders dan de afgelopen dagen.
De weg vervolgde zich door industriegebied naar het centrum van Flensburg. Ik was nog vroeg en mijn appartement lag buiten Flensburg dus besloot ik de stad per fiets te verkennen. 2 Bierbrouwers, diverse rustieke straatjes en een lege winkelstraat verder kon ik aan de beklimming van de heuvel waar mijn eindbestemming lag beginnen.
Aangekomen bij het appartement bleek het echt een zeer compleet tweepersoonsappartement zijn met keuken, woonkamer, balkon een grote woonkamer. Zonde om hier weinig tijd te besteden dus ging ik even op zoek naar een supermarkt. Helaas bleken die in de nabije omgeving allemaal gesloten. Inmiddels had ik contact met MArion die een site had gevonden over de supermarkten die op zondag open waren. De dichstbijzijnde was een dorp verder en was nog 45 minuten open en 6 km ver. Snel gooide ik een fietstas leeg, kleedde ik me om en sprong op de fiets. Weer kon de fietsnavigatie mij uit de brand helpen door mij te begeleiden. Onderweg naar de supermarkt kwam ik nog een mooi kasteel tegen. Dat gebeurt me normaal nu nooit. Ik had nog 14 minuten om de boodschappen te doen voor die avond en het ontbijt. Dat lukte maar net, aangezien ik een week in rust had geleefd en ineens moest stressen.
Ik had heen zo doorgefietst dat ik de weg terug niet eens zo makkelijk kon vinden zonder navigatie, terwijl ik daar normaal gesproken best goed in ben. In het appartement aangekomen lekker opgefrist en pasta klaargemaakt en op het balkon in het zonnetje opgegeten.
Daarna met de laatste avondzon nog even naar de kust gewandeld. Die bleek verder dan gedacht, maar het ging net op mijn slippertjes.
Terug aangekomen in het huis lekker languit op de bank, Der Hobbit op TV en typen maar. Alleen niet vergeten straks de afwas nog te doen. Al met al een prima dag die zeker gezien de warme temperatuur en de mooie omgeving als vakantie beginnen te voelen. Nu nog even beter worden en het is helemaal perfect, Al met al ben ik ook blij dat ik vandaag een relatieve rustdag heb genomen,
Dag 06 Marne - Bordelum
Vanmorgen nog steeds last van mijn darmen. Ik vrees dat ik toch een buikgriep te pakken heb. Gelukkig hoef ik in elk geval niet over te geven. Ontbijtje opgegeten en daarna weer het dagelijkse ritueel van alle spullen, die over de gehele kamervloer uitgezworven liggen, weer in de twee tassen te krijgen. Wonderlijk wel lukt dat vandaag ook weer.
Het was nog frisjes, maar gelukkig was de wind wel iets gaan liggen. De eerste uurtjes trapte ik geduldig door. Eerst door de polder maar na verloop van tijd weer bij de kustlijn, waar de natuur weer indrukwekkend was en een beetje doet denken aan Lauwersmeer. Na ruim 35 kilometer kwam ik in Büsum aan. Een leuk vissersdorpje, vanwaar blijkbaar de veerboot naar Helgoland vertrekt. Het was weekend en de straten waren al redelijk gevuld. Bij een lokaal krabrestaurant (Büsum is bekend vanwege de krabbenvangst) nam ik een thee om de darmen rustig te houden.
Daarna ging de route verder langs de Noordzeedijk. Eerst nog even langs een verschrikkelijk lelijke jaren 70 betonnen torenflat die Busüm ontsiert. Daarna kwam weer de wijde natuur.
Op een gegeven moment nog wat Duitse deltawerken gezien bij de Eider Sperrwerk. Vreemd genoeg gingen auto's hier wat een tunnel leek, maar eigenlijk een overdekte brug was, om ook bij slecht weer hier over te kunnen steken. Op deze betonnen bak kon je fietsen en te voet over de brug en kijken naar de gigantische kwartronde deuren die gesloten konden worden bij storm. Daar boog mijn route af het land in. Verderop in Tönning wilde ik wat gaan eten, maar er was niet veel open. Daarna maar in een winkelcentrum buiten de stad een broodje gegeten bij een cafetaria van de supermarkt.
De tocht vervolgde zich door poldergebied naar Husum. Gelukkig werden de fietswegen wel wat talrijker en beter, maar de omgeving was nog niet al te interessant. Husum was een mooi havenstadje.
Omdat ik een stop wilde maken vlak voor het einde, ben ik doorgefietst. 5 kilometer later bleek ik mezelf toch wat overschat te hebben. Dus snel maar even een rustpauze ingelast door even was sinaasappelsap te drinken.
De omgeving begon steeds afwisselender te worden, maar ik was toch wel moe geworden. In Bredtsted ben ik toch maar even gaan zitten voor een kopje koffie. Dit was de laatste stad voor het hotel waar ik zou verblijven en ik was bang dat ik vanavond voor eten hier weer naar toe zou moeten fietsen.
Na wat moed en caffeine verzameld te hebben heb ik de laatste 5 kilometer ingezet. Het werd ineens wat glooiender, maar gelukkig was daar snel het hotel. Er was een flinke verbouwing aan de gang. De nieuwe entree stond vol met half in elkaar gezette bedden, waar je omheen moest voor je ergens in het oude gebouw nog de oude entree kon zien. Ik mocht eerst mijn fiets in de garage zetten, waarna ik kon inchecken en de kamer bewonderen. Een prima kamertje, zeker voor het budgetprijsje. Na opfrissen en het dagelijkse wasritueel (alle fietskleren van die dag wassen en uithangen), verwarming hoog om het 's nachts te kunnen laten drogen ging ik kijken voor wat te eten. Het kon in het hotel, maar er was verderop ook een imbiss. Aangezien het zonnetje was doorgebroken ben ik naar de imbiss gelopen. Alsof je 40 jaar terug in de tijd stapte. Echt heel geinig. Het was een soort kruising tussen een herberg en een snackbar. Voor nog geen 9 euro kreeg ik een flinke schnitzel, patat en mocht ik een halve liter bier uitzoeken uit de koelkast. De vrouw van de eigenaar zat met zuurstofapparaat in naar duitse soaps te kijken dus ben ik maar aan de andere kant gaan zitten. Verder kwam er nog wat lokale jeugd om wat eten af te halen, maar andere gasten heb ik niet gezien.
