Omdat ik vanavond pas om half 7 op de eindbestemming hoef te zijn en het weer gunstig is (lees weinig wind en dan ook nog eens meewind op de Afsluitdijk) gunde ik mijzelf een latere start dan gisteren. Dus lekker uit kunnen slapen. Na zware eerste dag kon ik dat goed gebruiken. Aan de ontbijttafel, die uitstekend verzorgd was, gaven Lia en Nic nog wat tips. Zo paste ik het begin van de route aan, zou koffiepauze plannen in Zurich en proberen om in Moddergat het museum te bezoeken.

Om even voor 9 uur sprong ik op de fiets. Na een kilometer fietsen kwam ik bij de Poldertuin, een soort miniatuur Keukenhof. Normaal was deze tussen zonsopgang en zonsondergang gratis toegankelijk, maar door asfalteringswerkzaamheden (en de angst om mijn bandjes daar aan te branden) ben ik maar even buiten gebleven. Vanaf de zijkant kon ik de bloemenpracht in elk geval al goed zien. De alternatieve route via de noordkant van het Amstelmeer beviel goed. Het was een stukje korter, maar vooral het uitzicht op het meer was door de ochtendzon vanaf die kant erg mooi.

Via het voormalig eiland Wieringen kwam ik de Afsluitdijk op.

Die was zoals verwacht lang, maar het zonnetje en het briesje in de rug zorgde voor een aangename overtocht. In Zurich werd het tijd voor koffie, maar helaas was de horeca daar nog niet uit de winterslaap.

Gelukkig was Harlingen niet ver meer en vlak voor Harlingen was een mooie "strand"-tent die uitkeek over het wad. Na een korte pauze door Harlingen gefietst. En daarna kwam lange tijd niets. De polderwegen leken allemaal op elkaar en de Waddenzeeroute maakt het nog een stukje langer door op en neer door het gebied te fietsen. Zo zat er een kronkel van kilometers in om, naar later bleek, het oude treinstation van Tzummarum te kunnen passeren.

Ik begon langzaam trek te krijgen en zocht een plekje om te lunchen. Die kwam echter maar niet. Gelukkig had ik nog een banaan en fruitbiscuits bij me om de ergste honger te stillen. Maar langs de kant van de weg je proviand oppeuzelen is toch niet zo fijn als een terrasje in het zonnetje. Bij Holwerd vond ik uiteindelijk een terrasje, maar die hadden weer geen kleine kaart. Desondanks stroomde het terras vol. Dit bleken de bezoekers van de klaverjasmiddag te zijn, die daarna allemaal naar binnen gingen. De weg vervolgde weer langs een van de vele dijken langs de Waddenzee. Fietsers kwam ik niet zoveel tegen, schapen en lammetjes die de dijk netjes maaide des te meer. Die brachten het nodige vertier.

Bij Moddergat aangekomen bleek ik net te laat te zijn voor het museum, die zou 10 minuten later sluiten. Ik heb nog wel even de pittoreske huisjes en straatjes kunnen bewonderen. Daarna kwam een stuk dijkweg aan de kant van de Waddenzee. Met een uitgestrekt zicht naar de Waddeneilanden was dit een mooie plek om te fietsen. Het fietsen tegen de schuine dijkweg wende gelukkig ook snel. Na verloop van tijd trok de weg weer over de dijk heen en ineens was daar het Lauwersmeer zichtbaar. Bij de sluizen ben ik nog even gepauzeerd om een Gronings biertje te drinken en als middagsnack even een portie kibbeling te eten. Dat smaakte goed.

Na de verfrissing riep de fiets weer. Het laatste stuk naar Zoutkamp ging als een speer. Met de wind in de rug door de prachtige natuur vlogen de kilometers voorbij. In Zoutkamp aangekomen de B&B gezocht en even met de gastheer Hink kennisgemaakt onder het genot van een vers kopje Moka koffie. Toen was het al snel tijd om me even op te frissen en een restaurant te zoeken. De italiaan was dicht dus de geplande pizza ging niet door, maar de ijssalon had een prettig geprijsd driegangenmenu en alleraardigste bediening. Dat de jaren 80 designstoelen wat minder comfortabel waren is ze vergeven.

Bij terugkomst nog even nagepraat met Hink en toen maar weer naar de kamer om mijn dagelijkse blog te schrijven. Nu maar eens lekker gaan slapen.