Vandaag een was een lange dag. Ik was van plan ook vroeg te vertrekken, maar wederom lukte dat niet. Even voor 9 uur zat ik op de fiets. Maar ik sliep ook pas laat vergoelijkte ik het mijzelf. Gisteren was nog een heel gepuzzel om hotels te vinden voor de komende dagen. Uiteindelijk een hotel gekozen zonder Wifi voor de komende nacht.

Vanmorgen gestart met zon, maar al snel begon het te regenen. Het nadeel is dat het aantrekken van regenkleding aardig wat tijd kost en je dit niet voor een kort buitje wil doen. Als het toch een echte regenbui is ben je meestal al natgeregend en zie je al weer een opklaring aankomen en wacht je maar weer tot het droog wordt. De ochtend kwam ik aardig wat wegopbrekingen tegen. Waaronder eentje waar ik op de kaart en zelfs op Google Maps geen alternatief zag. Die was namelijk vele kilometers in compleet de verkeerde richting. Een wegwerker zag me beteuterd staan kijken en kwam voor een praatje. Na een leuk kort praatje mocht ik toch door. Dat scheelde weer. Er waren vandaag ook weer flink wat onverharde wegen, met name puinpaden. Je kunt ze ook wel gaan mijden, maar daar liggen juist de mooiste stukken van de route. Dan de langzame snelheid en het gestuiter op de koop toe nemen.

Op een gegeven moment had ik weer even ruzie met de fietsnavigatie. De aanpassingen van gisteren waren niet doorgekomen op de fietscomputer en ook bij het opnieuw laden bleek de oude route geladen worden. Na stukken met de kaart in mijn hand te fietsen was ik het zat. Het zonnetje was ook al gaan schijnen dus ik ging op een bankje zitten, pakte de laptop erbij en ging de route kopiëren zodat ik hem wel goed kon laden. Dat lukte,

Met Kiel in zicht moest ik nog een pontje nemen over het Nord-Ostsee kanaal. Mensen die voordringen, continu in de weg lopen en per sé op de plek willen staan waar ik mijn fiets heb neergezet, niet snappen dat die amper te verplaatsen en niet stabiel stond, zorgde ervoor dat het niet zo leuk was als ik mij had voorgesteld. Wél kwam ik iemand op de pont tegen met precies dezelfde fiets als ik. Dat was dan wel weer grappig, Ik complimenteerde hem met zijn keuze en pas toen ik hem wees op mijn fiets snapte hij het. Hij wenste me een goede reis. Al met al duurde het een aardige tijd voor ik éénderde van de dagafstand had afgelegd en in Kiel was. Het was een drukke havenstad met vele cruiseschepen, maar mooi was het gedeelte wat ik heb gezien allemaal niet. Op een gegeven moment zat een bekende duitse pizzaketen met een leuk terras in de zon naast de route dus ik sloeg mijn slag. Na lekker in het zonnetje te hebben gezeten kwam ik er achter dat het eenvoudige pasjessysteem voor de betaling voor de cassiere niet zo simpel was. Ik stond bijna langer in de rij voor de kassa dan ik er gegeten had. Maar ja, het is vakantie. Aangekomen bij mijn fiets zag ik ineens dat de achterband leeg was. Had ik dan ook de Unplattbare Band lek gekregen. Op zoek naar een wat rustiger hoekje ging ik aan het werk. Mijn reserveband lag natuurlijk onderin mijn tas en de steeksleutel om mijn achterwiel er uit te krijgen in de andere. Dat maakt het bandenwisselen zo treurig. Op een gegeven moment liggen al je spullen op straat en moet je het er snel weer in zien te krijgen voor het wegwaait en door de haast past de tas dan weer niet dicht. In de walm van urine die hier af en toe voorbij waaide heb ik mijn achterwiel er uit gehaald. Het was voor het eerst bij een fiets met een dergelijke achternaaf dus het was even stoeien. Er bleek een flink stuk metaalsplinter in de band te zitten. Die zat nog best goed verstopt dus blij dat ik het zag voor ik de reserveband ging leggen. Al met al duurt het wisselen van een band, normaal een klusje van enkele minuten zo een half uur extra, maar ik zou de tijd nemen vandaag, had ik mij voorgenomen. Dat half uurtje zou wel kunnen. Daarna waren er weer veel stukken draaien en keren, voetgangers ontwijken op de fietspaden. Maar er waren gelukkig ook stukken die, met de wind in de rug, lekker vlot gingen.

Bij Laboe, van verre te zien vanwege een enorme bakstenen toren van 70 meter ter nagedachtenis van de eerste wereldoorlog lag er een onderzeeboot in de duinen die was ingericht als museum, Dat was wel een grappig gezicht.

De kustlijn werd steeds mooier en ook de vakantiewoningen die achter een brede maar niet hoge dijk lagen in de bossen lagen zagen er mooi uit. Bij een kustplaat gunde ik mijzelf een rustmoment in de bekende Duitse rieten strandstoelen. Ook met veel wind kun je prima in het zonnetje zitten

Het was echter nog 50 kilometer fietsen en het begon al laat in de middag te worden. Na wat mooie en ook wat lelijke kustplaatsen kwam ik bij een mooi vijfsterrenhotel op een enorm landgoed. Ik was echter zwaar underdressed hiervoor dus ik ben maar niet gestopt voor koffie. Er was ook een mooi natuurgebied bij.

In Oldenburg ben ik gestopt voor wat eten. Mijn hotel was 4 kilometer uit het dorp en geen restaurant. Dus in een lokaal restaurant een flinke Griekse maaltijd gehad. Er was ook een pizzasteenoven in het restaurant maar de pizza's waren niet echt populair. Ik keek vanaf mijn tafel op de kok die zich duidelijk verveelde. Even kreeg ik medelijden met hem dat ik geen pizza besteld had, maar toen hij uit tijdsbesteding zijn vinger in zo'n beetje al zijn neus, mond en oor aan het stoppen was, werd ik toch blij dat ik de spies had genomen. Of in elk geval die kok niet kon zien. Ik was trouwens één van de weinige niet-Denen hier. Zelfs de Duitsers waren ver in de minderheid.

Daarna ben ik naar het hotel gefietst en, het was inmiddels 8 uur 's avonds, ingecheckt in het hotel. Het was een mooie omgebouwde traditionele boerderij met smaakvolle Ledverlichting in de bloempotten op de oprijlaan en kunst in de tuin. Voor de sauna was ik helaas te laat maar ze hadden wel een groot bad in de badkamer. Dat was ook al prima voor de spieren.

Het was inmiddels laat en ik was erg moe dus heb ik eerst maar een korte beschrijving van de dag gegeven. Anders zouden er nóg meer spelfouten dan normaal in zitten.