Na een korte nacht waar ik druk bezig geweest ben de hotelovernachtingen voor het Paasweekeinde te boeken en de bijbehorende dagroutes aan te passen werd ik wakker van de wekker. Snel ontbeten met een groenteshake en yoghurt die ik gisteren in de supermarkt had gescoord.

Daarna ben ik snel gaan inpakken, want ik had een lange dag voor de boeg. Er zaten namelijk aardig wat stukken met tegenwind in.

Bij aankomst bij mijn fiets bleek de bagagedrager gisteren te zijn losgetrild en één van de schroeven verdwenen te zijn. Ik had in het routeboekje gezien dat na 25 km in Dahme een fietsenmaker zou zitten. Ik waagde het erop. De wegen waren vanaf het begin al uitdagend. Ook begon ik regelmatig aan mijn navigatie te twijfelen, wanneer ik weer een doodlopende weg werd ingestuurd. Maar dan laveerde ik tussen de jachten het droge heen en begon er verderop tóch weer een fietspad.

De weg ging weer een stuk landinwaarts om daarna weer bij de kust uit te komen. Dat voelde af en toe een beetje zinloos. Zeker omdat dat extra stukken met tegenwind waren.

In Dahme bleek de fietsenwinkel onvindbaar. Wel vond ik een fietsenverhuur, dus ben ik daar gaan vragen. Na flink wat zoeken was de tweede schroef die ik probeerde goed. Hij kwam ook nog met een pomp aan om de banden wat extra lucht te geven. Na deze mini servicebeurt vroeg ik wat hij van mij kreeg. Daar wilde hij niets van weten en met een gesloten beurs kon ik weer op weg.

De weg naar Grömitz was lang en zwaar. Het fietspad lag dan wel mooie gelegen op een dijk, de wind had hier ook vrij spel. Af en toe ging het ook even regenen. Het aantrekken van het regenjack deed ik zo snel mogelijk om niet nat te worden. Bij Grömitz ging het landinwaarts. Verder naar het westen, maar nu ook nog heuvel op. Af en toe brak nu de zon door, dus dat wel fijn.

Bij Neustadt was de energievoorraad tot een minimum gezakt. Het fietspad ging hier ook nog eens flink op en neer, dus ik twijfelde even of ik niet gewoon over het voetpad langs het water zou kunnen fietsen. Niet lang daar na was ik echter al in de haven. Ik fietste langs brauhaus Klüvers, die mooi aan de haven gelegen was en besloot daar te gaan eten. Ik nam een Strammer Max om krachten op te doen en een Mandarijnen bockbier als beloning voor de gedane arbeid. Dat smaakte beiden heerlijk. Halverwege de tijd daar begon ineens de muziek. Allemaal up tempo jaren 90 classics zoals No Limit en Cotton Eye Joe. Dit was een vreemde maar komische gewaarwording. Het deed me denken aan het jaren 90 feest waar ik 2 weken eerder was geweest. Ondertussen was er ook nog een soort sketch aan de gang. Een vrouw die binnenkwam is een kwartier bezig geweest om de menukaart van pasen te zien te krijgen (die nog niet klaar was) omdat ze die dag erna zou komen eten en eerst wel even wilde zien wat ze dan kon eten. Bij het afrekenen van mijn lunch ging het bijna mis. Mijn bankpas werd niet geaccepteerd en ik had te weinig geld bij me. De pinautomaat bleek ook niet zo makkelijk te vinden volgens het bedienend personeel, maar gelukkig vond ik in een verborgen zakje in mijn fietsshirt nog het laatst benodigde geld.

De fietsrichting veranderde nu langzaam waardoor ik meer zijwind en op een gegeven moment zelfs wind in de rug kreeg. Dat fietste, in combinatie met de heerlijke lunch, een stuk prettiger.

Na 10 kilometer kwam ik langs een pretpark. De ingang bestond uit een mengelmoes van bekende gebouwen, waaronder de Holsentor van Lübeck. Ik appte een fotootje naar mijn nicht Claudia, waar ik die avond zou slapen om te zeggen dat ik al in de buurt was. Daar trapte ze echter niet in :)

De kustplaatsen werden mooier en mooier en de huizen langs het water ook steeds luxer. Na het laatste kustplaatsje voor de monding van de Trave werd de kustlijn steeds hoger. Het was een prachtig gezicht om al langs deze minifjorden te fietsen.

Bij Travemünde sloeg het weer om. Het begon te regenen. Daarnaast liep ook mijn wiel tegen mijn spatbord. Toen de regenbui voorbij was ben ik in mijn tassen op zoek gegaan naar een steeksleutel om mijn wiel weer te richten. Dat was wonderwel snel gebeurd.

Eerst via bossen, maar later via industrieterreinen en langs de spoorbaan reed ik Lübeck in. Ik was hier als klein kind al eens op familiebezoek geweest, maar kon mij er niet veel meer van herinneren. De late middagzon lichtte de oude gebouwen en grachten schitterend op. Ik gaf mijzelf de opdracht binnenkort nog maar eens terug te komen voor een langer bezoek.

Het was nog 3 kilometer fietsen en toen kwam ik aan bij Claudia. Ik kon mijn fiets bij mijn oom en tante zetten die hier om de hoek woonde. Die kwamen ook even kijken naar die gekke neef die zover aan het fietsen was.

Terug bij Claudia in de flat stond de kamer van zoon Adrian ter beschikking. Met een welkomstbericht met Lübecker marsepein op het bed, waarbij Adrian zelfs de Nederlandse vlag boven het bed-einde had gehangen werd ik hartelijk welkom geheten. Ik kon even snel douchen, en kon ook mijn kleren wassen. Hoe heerlijk was dat.

Niet veel later kwamen mijn andere nicht Nicole en haar man Matthias langs voor de koffie en diner. De familiereünie was echt super leuk en ik werd honderduit gevraagd over mijn reis. Nadat later ook Claudia's man Alex thuiskwam en oom Wim en tante Marianne nog even kwamen buurten was de familie compleet. Marianne vond mijn fiets zo vies dat ze die ook maar even schoongemaakt had. Wat een service! De avond was voorbij voor ik er erg in had, maar op een gegeven moment moest ik toch echt naar bed.

Deze avond had mij erg goed gedaan en bracht mij weer hernieuwde kracht om morgen een lange rit te gaan maken.