Nieuwe schoenen nieuwe kansen.

Bij het opstaan scheen het zonnetje. Aangekomen bij de ontbijtzaal was het echter alweer licht gaan sneeuwen, maar gelukkig zette dat niet door. Allereerst ben ik met een schoenendoos onder mijn arm door de ochtendspits van Greifswald gereden om de gisteren aangeschafte sloffen om te ruilen. Gelukkig hadden ze in dit filiaal mijn oorspronkelijke keuze en kon ik mijn slag slaan. Ze hadden ze in 2 kleuren dus stond ik zelfs nog even te twijfelen tussen grauw grijs of braaf bruin. Het is de laatste geworden, omdat ik al zoveel grijze kleding bij mij had. Op de parkeerplaats heb ik meteen de nieuwe schoenen aangetrokken en de oude ritueel weggegooid. De officiële start van de fietstocht van vandaag.

Na ongeveer 15 kilometer rond de Dänischen Wiek te hebben gereden was ik weer akelig dicht bij Greifswald gekomen. Via een drakenbos (waar ik vooral wandelaars met honden zag; geen draak gezien) en langs dorpen die vooral leken te bestaan uit vakantiebungalows kwam ik bij de mooie rustieke badplaats Lubmin. Het contrast kon niet veel groter toen ik 2 kilometer later, bij het terrein van de voormalige DDR kerncentrale Greifswald stond. Grotendeels is deze al ontmanteld en er wordt geprobeerd om wat meer milieuvriendelijke industrie hier te vestigen, maar het maakte nog steeds een vrij onaangename indruk op mij.

Even verder heb ik geprobeerd de veerboot naar Peenemünde te krijgen maar die ging pas per 1 mei varen. Geen museumbezoek dus. Ik ben verder gefietst naar Wolgast waar ik de brug kon nemen naar het eiland Usedom.

Via landwegen en dorpen kwam ik in Trassenheide waarna de verschillende badplaatsen elkaar in raptempo afwisselde. Ik kwam ook de eerste nog rijdende Trabant tegen: een flitsende gele optisch getunede bak.

De prijs voor de lelijkste constructie is vandaag gegaan naar de pier van Heringsdorf. Waar er best mooie herenhuizen op de boulevard staan is de pier een jaren 70/80 gedrocht compleet met wanstaltige torenflat.

Tussen de dorpen door moest af en toe ook nog aardig geklommen, soms tot 16% aan toe. Maar dat kon ik vanwege de uitstekende wegen vandaag ook nog wel fietsend aan.

Gelukkig was het in Ahlbeck een stuk beter. De vlaggen van alle Oostzee landen hingen hier. Dus alle landen die ik zou bezoeken, minus Nederland en plus Finland en Zweden wapperden in de wind. Dat gaf wel een mooi beeld van deze fietstocht, waarvan de grootsheid ik me op momenten als deze wel begon te beseffen.

Even voor de grens barstte nog een flinke hagel/sneeuwbui los, maar na een verder droge dag mocht dat geen naam hebben.

De overgang naar Polen ging in het begin redelijk geleidelijk, maar eenmaal bij de veerboot kon ik er niet meer aan ontkomen. Ik snapte niet of ik nu een kaartje ergens moest kopen (en ik had nog geen zlotys) of dat de reis gratis was. En met Duits en Engels was het nu al lastig communiceren. Na wat handen en voeten werk en net zo lang doorvragen tot ik een bevredigend antwoord had gekregen kon ik verder (de boot was gratis). Wel grappig hoe totaal verschillende antwoorden je krijgt. Ik vroeg mij af wat sommigen nu hadden begrepen uit mijn vraag.

Aan de overkant direct geld opgenomen om te voorkomen dat ik ergens niet zou kunnen betalen. De automaat gaaf aan welke toeslagen ik allemaal moest betalen en na akkoord erop kreeg ik mijn eerste zlotys.

Aan deze kant van het de Swine waren de Duitse toeristen en de mooie statige panden weg. Ook had mijn bidon besloten de geest te geven. Het is grappig hoe je totaal verkeerde beslissingen je kan nemen als je alleen bent. Niemand corrigeert je en dat kan vervelend uitpakken. In plaats van de bidonhouder helemaal te verwijderen had ik gisteren gewoon 1 schroef losgedraaid en een lege bidon terug geplaatst. Vandaag had het frame besloten afscheid te nemen van de bidonhouder door het helemaal los te scheuren. Ik heb nu een groot rond gat van een centimeter diameter in mijn framebuis. Naïef als ik was dacht ik vooraf nog dat ik na afloop van de rit de fiets weer kon verkopen (slechts 5 weken op gefietst!!!), Maar dat wordt met de dag onwaarschijnlijker. Ik zou nu al blij zijn als ie het einde haalt.

Na wat door grauwe wijken en industriegebied te hebben gereden ging het fietspad de bossen in. Eerst langs rustige en mooie bospaden. Alleen de borden van kanonnen die hier op de bomen geverfd waren deden me lichtelijk vrezen voor mijn overlevingskansen in dit bos. Nadat ik langs de vreemd uitziende bombestendige betonnen toren Dzwon was gereden werden de paden snel héél slecht. De route was hier door divers legermaterieel aardig omver geploegd. Hier was amper een doorkomen aan. Halverwege zag ik ook nog een soort kampement met allerlei oud legermaterieel. Ik wilde al bijna een foto maken toen ik van een bord begreep dat dit een militair oefenterrein was die nu blijkbaar bivak hadden. Snel mijn telefoon maar weer weggestopt. Ik wilde niet mijn eerste uur in Polen al in de problemen komen. Na bijna3 kwartier ploeteren kwam ik bij het hotel. Ik had een heel groot luxe appartement voor mij alleen. Hier kon ik dan wel weer aan wennen.

Daarna heb ik snel boodschappen gedaan bij een supermarkt. De helft van de producten kende ik niet en ik kon behalve de prijzen ook weinig anders begrijpen. Met wat boodschappen voor het avondeten ben ik nog een rondje over de pier gereden en gekeken naar de prachtig kleurende ondergaande zon. Dat was een kans voor een mooie nieuwe facebook profielfoto.

Na het eten bereid te hebben (zo'n groot appartement en dan maar drie kleine pannen: die keuken zat er duidelijk niet in om gebruikt te worden) en te hebben opgegeten ben ik nog even naar de hotelsauna en zwembad geweest om te ontspannen. Daarna kon ik tijdens het typen amper mijn ogen nog openhouden dus dan maar in de ochtend de blog afmaken