Baaldag.

Eerste paar uur gingen goed maar daarna was het harken.

Poolse brievenbussen in dorpen. Ik neem aan dat er nog niet zoveel online besteld wordt

Snoeien van de bomen langs de weg. Niet versnipperen die takken, gewoon de fik erin.

De stad Utska blijkt niets bijzonders te zijn en ik ben vandaag de hele dag geen sympathieke of behulpzame Pool tegen gekomen.

Om een Poolse SIM kaart te kopen is tot 2 keer toe mislukt door onbehulpzame, onbeschoft en onkundig personeel. Zelfs het avondeten was een zware Inspanning om geregeld te krijgen.

De sauna en zwembad van het hotel waren gelukkig nog in orde maar terug op de kamer was er een mierenplaag. De receptioniste zou vragen of er morgen want aan gedaan kon worden, want in de avond kon dat natuurlijk niet.

Hopelijk gaat morgen beter, want na zo'n dag als vandaag heb ik wel even genoeg van dit land.

Ik wilde een wat langer verhaal schrijven, maar dat doe ik wel wanneer de teleurstelling van vandaag wat is weggezakt.

P.S. Bedankt voor alle leuke reacties. Op dit soort momenten doen ze extra goed.

########

Na wat rust toch mijn bevindingen nog even uitgewerkt:

Vanmorgen bij het opstaan zag ik de bui al hangen, sterker nog, de bui was al aan het vallen. Dat motiveert niet om snel in te pakken. Ik wilde eigenlijk om 8 uur op de fiets zitten, maar dat werd half 9. Even heb ik nog getwijfeld of ik mijn regenbroek aan zou moeten trekken, maar uiteindelijk heb ik het niet gedaan. Het moet wel erg hard regenen voor het fijner is om nat te worden van je eigen zweet dan van de regen.

Gelukkig hield het al na enkele minuten op met regenen. Wel bleef het de hele dag grauw. De eerste twee uur gingen vlak langs de kust en door stille kustplaatsen en gingen snel voorbij, maar daarna kwam de klad er in. In elk geval in de beleving. De kilometers gingen maar langzaam voorbij en onderweg was ook niet veel interessants te zien. Ook deden de benen pijn en zat ik niet lekker, hoe ik ook op het zadel ging zitten. Gelukkig werd mijn tekort aan persoonlijke energie aangevuld met windenergie. De hele dag had ik windkracht 5 in de rug. Desondanks was ik het aan het begin van de middag wel zat. Het meest interessante wat ik de laatste paar uur had gezien waren de wegwerkzaamheden bij Dabki. De hele hoofdstraat werd geasfalteerd en voorzien van fietspaden door tientallen wegwerkers. Ook de hele 8 kilometer lange weg naar Darlowo werd vervangen en voorzien van nieuwe bruggen. Aan het aantal werkers te zien moest het nog voor de start van het seizoen af. Ik moest nog 60 km en onderweg was nog steeds geen leuke plek voorbij gekomen (direct naast asfalteringswerkzaamheden smaakt de lunch toch minder). De dorpen waren klein en verlaten. In een stadspark heb ik al mijn laatste voedsel opgemaakt en ben daarna weer snel vertrokken. Even na de stad waren er mannen van de groenvoorziening bezig de takken op te ruimen. Dat gaat op de Poolse manier: na het snoeien van de takken worden ze op hopen in een greppel gegooid en in de fik gestoken.

De uren daarna kwam er ook weinig interessants voorbij. In Utska aangekomen bleek ook deze plaats nog in winterslaap. Mijn hotel leek ook verlaten. Het bijbehorende restaurant en bar waren nog helemaal leeg en bij het aanbellen werd er niet gereageerd. Ik begon toch een beetje bang te worden dat het niet goed zou komen. Eerst maar het telefoonnummer opzoeken en het hotel bellen. Bleken ze achter dit oude hotel een compleet nieuw hotel te hebben gebouwd waar je via een zijstraat kon komen. Even leek het te mooi om waar te zijn want dit hotel bleek ook microbierbrouwer. Maar de ketels waren nog niet opgestart en de hotelbar was gesloten dus kon je nog geen bier kopen.

Daarna heb ik maar gegeten bij een pizzeria. Het vragen om een zitplaats was al een hele uitdaging bij de bediening die niet op buitenlanders in Ustka gerekend had. Gelukkig waren de namen van de gerechten in het Italiaans en herkende ik toch een paar ingrediënten. Via het aloude wijzen en ja-knikken ben ik aan mijn eten gekomen. Na het opgegeten te hebben ben ik boodschappen gaan doen. Daarna geprobeerd een simkaart te kopen maar de verkoopster deed het erom om mij zoveel mogelijk te benadelen. Eerst kreeg ik geen simkaart maar alleen maar een top-up code en was mijn wisselgeld het meeste kleingeld wat ze kon vinden. Allemaal dubbeltjes. Daarna probeerde ik duidelijk te maken een simkaart nodig te hebben, maar had ze niets meer van Orange waar ik net de code voor had gekocht. Behalve een Dataonly sim. Ik had alleen maar data nodig dus dit leek mij afdoende. In de hotelkamer aangekomen bleek ik echter de sim moeten hebben laten registreren. Dat kon gewoon bij die winkel en is verplicht om hem kunnen te gebruiken. Van een beetje meedenken met de klant had ze niet slechter geworden, maar dat kennen ze hier niet. Dat valt me wel vaker op hier in Polen.

Eerst besloot ik bij te komen in het zwembad en de sauna onder het hotel. De laatste gasten gingen net weg en ik had het rijk voor mij alleen. Met hernieuwde energie ben ik weer naar een avondwinkel gegaan om een simkaart te kopen en te registreren. Het lukte de man niet en hij kon ook niet uitleggen waarom niet. Hij stuurde me naar de benzinepomp die gesloten bleek. Onderweg terug kwam ik langs de Orange winkel die de volgende dag om 9 uur zou opengaan. Daar zou ik het maar eens gaan proberen. Terug op de kamer bleek er een mierenplaag te zijn. Het hele dressoir bleek vol te zitten met mieren. De receptioniste beloofde om het de volgende dag op te lossen en ook aan schoonmaakmiddel kon ze me niet helpen.

Vermoeid van de tegenslag en tegenwerking ff ging ik maar slapen. Gelukkig komen ook aan slechte dagen uiteindelijk een eind.