Ook offdays gaan voorbij.

Bij het opstaan waren de problemen van gisteren al snel vergeten. De mieren hadden geen kwaad gedaan, het ontbijt was overweldigend en wegens het mierenprobleem ook nog eens gratis, waarschijnlijk voor het geval ik al genoeg mieren had ingeslikt vannacht. Het ontbijt was inderdaad zoals de recensies aangaven erg goed. Tot en met gekookte groenten aan toe. En als bonus was de ontbijtzaal midden in de brouwerij (of andersom). Het was een mooi uitzicht, maar deze installatie had duidelijk nog nooit dienst gedaan.

Bij het afrekenen heb ik toch maar even gevraagd wanneer het seizoen hier begint aangezien het overal nog zo stil was. Volgens de receptioniste zou het in mei echt gaan beginnen. Of de brouwerij dan operationeel zou zijn, daar hield ze overduidelijk veel meer een slag om de arm. De brouwerij stond er, de spandoeken van het eigen bier hingen er; dat was toch genoeg? Welkom in de gedachtengang van de gemiddelde Pool.

Na het vertrek was de eerste stop de Orange telecomwinkel. Ik had 2 simkaarten waarvan 1 in het juiste formaat en een opwaarderingscode. Kijken of ik daar met het woordenboek en Google translate een activatie voor kon regelen. Voor het al te gênant voor mij werd begon het meisje van Orange alnin het Engels tegen mij te praten. In 5 minuten was alles geregeld en had ik op een simkaart van 2 euro niet alleen de beloofde 2GB, maar ook nog eens 100GB bonus. De komende week in Polen hoefde ik dus niet meer om WiFi netwerken te bedelen. Die extra 4 euro die ik gisteren aan overbodige extra's had uitgegeven waren ook snel vergeven.

Het zonnetje scheen dus dat was mooi fietsweer. Ingepakt tegen de kou was het prima te doen. Al gauw kwam ik op landwegen terecht. De natuur was prachtig, maar door de zanderige wegen was het super zwaar. Regelmatig zakte het achterwiel ook helemaal weg in het zand en kon ik weer een tiental meters lopen tot hetzand weer een beetje minder mul was.

Bij Rowy overkwam mij de vrees dat hier niet zoveel te doen was. De belangrijkste reclameborden toonden een zwembad dat in 2013 nieuw gebouwd was en slechts 48km terugrijden was.

Het haventje had de standaard piratenboot liggen. Ik weet niet wat de obsessie van Polen met van die neppiratenboten is, maar in iedere haven ligt er wel minimaal één. In Ustka zelfs 4!

Ik kon bij Rowy onderlangs het meer maar besloot de kortere alternatieve route te nemen door het nationale park. Dit pakte goed uit. Ruim 7,5 kilometer korter over goed begaanbare zandpaden en mooie uitzichten.

In Smoldino stond ik even de routes te bekijken en een boer op een trekker stopte al meteen om mij verder te helpen. Bij het roepen van de eerstvolgende plaats waar ik heen moest wees hij me direct de juiste kant op. Vandaag waren duidelijk de onsympathieke Polen ook vrij.

Er kwamen een paar korte stukken tegenwind om even te laten zien hoe hard het waaide. Sommige stukken kon ik door de zandstormen niet eens meer naar voren kijken.

Het werd tijd voor een pauze, dit keer in een bushokje. Bij het inspecteren van mijn fiets zag ik dat de bout van de bagagedrager weer uit het frame getrild was. Ik had gelukkig nog een bout van de afgebroken bidonhouder maar deze wilde al niet meer goed vastdraaien. Duidelijk een teken dat het schroefdraad het had begeven. Niet lang daarna kwam ik door een moeras/heidegebied. Toen ik, geconfronteerd met al dat water, even onder een hek doorliep om te plassen stapte ik zowaar bijna op een slang. Dat was even schrikken! Daarna bleek ook de laatste schroef uit de bagagedrager te zijn getrild. Daar moest in Gdansk maar een andere oplossing voor bedacht worden.

Hierna volgde 8 kilometer een zanderige bosweg. Hier kon ik regelmatig ook weer stukken wandelen. Ik voelde mij wel gesterkt door het feit dat ik een Pool op zijn mountainbike aardig bij kon houden. Bij Leba bleek een soort evenement voor (zieke?) kinderen te zijn die in de zijspan van een motor mee konden rijden. Ook hadden ze wat oude Amerikaanse legerjeeps staan om de boel verder aan te kleden. In de haven heb ik maar weer even de piratenboten geteld (3 dit keer) en de route vervolgd. Mijn navigatie wist een kortere route die ik braaf volgde, maar halverwege verzandde deze ook al in een slecht begaanbaar bospad. Toch volgde ik dit advies 2 kilometer verder weer op. Maar na 500 meter bleek deze weg écht onbegaanbaar op de fiets. Dan maar weer terug en de officiële route gevolgd.

Vanaf Sasino was het nog maar 20 kilometer, maar ik had vandaag geleerd dat de ene kilometer de andere niet is. Er kan zo maar een factor vijf verschil in snelheid in zitten. Deze laatste behoorden tot de langzame. Wel heb ik tot twee keer toe herten gezien. De eerste keer twee die vlak voor me overstaken. De tweede keer waren er op een open plek een stuk of 7 die werden opgeschrikt door mijn komst. Als je die herten zo vlak bij je ziet maakt dat behoorlijke indruk. Het zijn geen kleine reetjes van de kinderboerderij maar serieus grote beesten.

Na ongeveer 10 kilometer en ik al een tijdje de zee hoorde kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en ging eens over een enorme duin klimmen om de zee te bekijken. Na een flinke klauterpartij had ik een mooi uitzicht.

Nog iets dichter bij de bestemming stond een Versailles mijlpaal om de grens van 1919 aan te geven. Ook liep hier een rivier heel mooi kronkelend de rivier in. Na enkele minuten rond kijken kwamen twee internationale (Amerikaans en Italiaans) studenten langs waar ik een leuk gesprek mee aanknoopte over mijn avontuur.

Tijd om het hotel te zoeken.

Het bleek een nieuwbouw appartementen complex te zijn waar de vriendelijke bediening mij de kamer wees en ook ronduit vroeg over mijn fietsreis.

Even naar de supermarkt voor chips en chocola (mijn fietsdieet in Polen) en de strandopgang bezocht. Hier lagen de vissersboten gewoon op het strand.

Na het douchen heb ik een bij het restaurant van het appartementencomplex uitstekend gegeten.