Vanmorgen werd ik al om 6 uur wakker. Waarschijnlijk de spanning van de laatste etappe voor 2 welverdiende rustdagen in Gdansk. Het zou de eerste etappe in een week worden die minder dan 100km zou zijn, maar met het zonnetje aan de horizon en de wind bijna afwezig kon ik bijna niet wachten om te beginnen. Door de beperkt aantal kilometers zou ik vandaag wat meer kunnen stoppen, dus ik stond op en verkende de belevenissen onderweg l en noteerde die. Ik had nog even getwijfeld, maar al snel was ik, zo fietsend in de schaduw van de bossen, toch blij dat ik niet te optimistisch in korte broek gestart was.

Na een kilometer of 7 door de bossen werd ik al getrakteerd op een schitterende riviermonding. Genoeg tijd voor een mooie foto.

Na nog een een tiental kilometer kwam ik bij het meest noordelijke puntje van Polen. Hier bleek recent een stukje van afgebrokkeld te zijn. Niet veel verder was dan vuurtoren van Rozewie. Vanaf hier was mij door het routeboek een mooi uitzicht over de Noordkaap van Polen beloofd. Toen ik aankwam ging hij nèt open en kocht ik als eerste bezoeker van de dag een kaartje. Toch een beetje angstig dat iemand mijn fiets of fietstassen wat zou aandoen speerde ik snel naar de top voor wat foto's. De verdiepingen hiertussen bleken gevuld te zijn met miniaturen van andere vuurtorens in de regio wat ik in rap tempo in mij op probereerde te nemen. Na de supersnelle fotosessie in de lichtkoepel ging ik snel weer naar beneden om mijn fiets veilig te stellen voor het dievengilde welke gelukkig op deze zondagmorgen nog op één oor lag.

Daarna was het even doorfietsen naar de volgende plaats. Dit bleek een van de grootste vissershavens van Polen te zijn, maar was op zondagmorgen nogal verlaten. De lokale kerk liet de niet-kerkhangers meegenieten van de mis middels een grote geluidinstallatie die buiten hing. De lokale hangouderen leken echter niet onder de indruk. Het raadhuis, die een kilometer verderop lag ingeklemd tussen haven en pretpark was door de imposante toren al van verre te zien. Alhoewel deze er verlaten uitzag was de deur wel open. Ik had de stoute Deichmann schoenen aangetrokken dus ben ik de lift gestapt en heb op het knopje van de hoogste verdieping gedrukt. Daar bleek een souvenirwinkel gevestigd, waar ik een kaartje kon kopen om 1 of twee verdiepingen hoger te mogen kopen. Één leek mij voldoende dus ik koos de goedkopere optie. Vanaf daar kon ik het schiereiland Mierzeja Helska zien en aan de andere kant de vuurtoren waar ik zojuist was geweest. De trappen naar beneden zorgde iedere verdieping weer voor een verrassing: goochelwinkel, spinnenmuseum of IT winkel of gesloten kantoor. Iedere verdieping was een nieuwe beleving. Beneden ben ik weer op de fiets gesprongen tot ik een Lidl zag waar ik mijn ontbijt (2 broodjes en makreelfilet) heb aangeschaft en in de buurt op een rustiek bankje heb opgepeuzeld.

Bij het dorp Puck zag ik eerst een leuke haven, vervolgens de markt en daarna wat (Pette?)-flats. Leuk maar niet al te indrukwekkend. Wel zag het er hier voor het eerst in Polen al enigszins westers uit.

Tussen Puck en Gdynia was fietsen duidelijk een recreatieve bezigheid voor de zondag. Ik was lang niet de enige op de fiets. De uitzichten varieerden van industriegebied tot natuurgebied, maar door de autoluwe wegen ging het allemaal vrij gemakkelijk.

Gdynia bleek een verschrikkelijk lelijke plaats met lange wachttijden voor zowel stoplichten als spoorwegovergangen en drukke verkeerskooppunten. Ook de pier was niet mooi. Het enige troostpuntje was toen ik de piratenboot spotte. De 100 appelbomen, door miss universe geplant zijn voor de wereldvrede blijk ik straal voorbij gefietst te zijn. Nu leken die binnen dus ook niet echt te helpen dus rouwig was ik er niet om

Daarna ging de weg vervolgens via een steile klim naar de doorgaande weg naar bij Orlowo gelukkig weer richting kust. Donkere wolken pakte zich boven de zee en ik besloot tot de aanschaf van een Espresso bij een bikecafé (een koffiestand op een bakfiets) voor wat energie. Het fietspad en de omgeving was hier prachtig. Het was ook alsof ik weer in Duitsland fietste, zo keurig zag alles er uit. Na enkele kilometers was er weer een stuk kust weggeslagen door de zee, waarbij ook het fietspad was verzwolgen. Er zat niets anders op dan een stuk over het strand te lopen.

Zodra het fietspad weer aanwezig was kon ik deze weer volgen. Wel was het af en toe opletten wanneer tot de helft van het fietspad verdwenen was en niets een tiental meters diep gat naar het strand lonkte.

Hierna kwam Sopot, een schitterende kustplaats met indrukwekkende hotels, pronkerige pier en vuurtoren en een heel bijzonder "scheef huis". Arwin: bedankt voor deze tips.

Inmiddels had ik contact met Marion die in Gdansk was aangekomen. Dat was nog eens een vooruitzicht na 3 weken elkaar niet gezien (maar wel gemist) te hebben. De navigatie leidde mij dwars door het centrum naar iets wat in eerste instantie een achterstandswijk leek, maar dat een nieuwbouwwijk bleek. En ineens stond Marion dus aande kant van de weg. Dit voelde zó raar maar o zo fijn.

De tassen en de fiets hebben we ons appartement voor de komende dagen ingesleept en na wat bijpraten, uitrusten en opfrissen zijn we het centrum in gegaan voor een hapje eten. Gelukkig voor mijn acclimatisatie waren er ook in het verder prachtige Gdansk ook piratenboten.

In een uitstekend restaurant (na al die Poolse badplaatsen schrok ik wel even van de Hollandse prijzen) hebben we heerlijk getafeld. Daarna nog in twee biercafe's (Papulka en Lamus) wat bierzondere drankjes genuttigd en mijn verjaardag ingeluid. Ook heb ik mijn moeder gebeld en gefeliciteerd met haar verjaardag.

Ik werd de volgende dag als een Zwitsers uurwerk wakker gewoon om 7 uur wakker. Ik hoef geen tassen in te pakken of te fietsen maar kon wel deze blog even bijwerken.

Woensdag komen er weer nieuwe fietsavonturen wanneer ik richting grens met Kalingrad trek.