Vanmorgen was het een heel raar gevoel dat Marion vroeg vertrok om naar het vliegveld te gaan terwijl ik nog even in bed kon blijven liggen. Niet lang daarna ben ik daarom ook maar opgestaan. Na een snel ontbijt ging ik maar eens kijken of alles paste in de tassen. Ik had dan wat zware overbodige zaken meegegeven (kapotte laptop en afgeronde routeboekjes) maar ik had ook extra fietskleding en schoenen er voor in de plaats gekregen. Bovendien had ik nog wat eten voor onderweg en een reserveband. Gelukkig paste alles en vertrok ik even over achten. Het was fris, maar een zonnetje erbij maakte het aangenaam. Nog geen twee kilometer op weg werd ik aangesproken door een jongen op een fiets waar ik naar toe ging. Ik vertelde dat ik naar Tallinn ging en hij zei dat hij die route een keer had gedaan en erg mooi was. Daarna excuseerde hij zich dat hij naar zijn werk moest en sloeg af. Niet lang daarna kwam ik in de industrie gebieden van Gdansk. Er waren vele nieuwe wegen maar ook wegen die waren verdwenen. Ineens eindigde mijn route bij een logistiek distributeur waar de weg dus écht ophield. Dan maarweer een stukje terug en anders gefietst. Na een stuk riekende petrochemische industrie kwam ik weer bij het water.

Hier ging een Vlonderbrug overheen zodat ik weer op een eiland aan de Oostzee kwam. Daarna kwam ook nog een overgang per pont. Het was hier zo rustig dat ik mij afvroeg of deze wel voer. Maar eenmaal bij de aanmeerplaats aangekomen kwam hij net aan. Ik werd aan boord gelaten, maar de heren van de bediening zelf gingen eerst koffie drinken in het zonnetje. Ik had nog niet gestopt en zat wel lekker in het zonnetje op het water. Nadat er ook een vrouw was opgestapt en er na een klein kwartier nog geen auto was gekomen besloten de heren in beweging te komen. Het was nog een ouderwetse veerboot zonder motor dus een man voer met een schip ernaast voor de voorstuwing, een andere verkocht de twee kaartjes en de derde bediende de slagboom. De kapitein had heel duidelijk een stuk in zijn kraag. Een stuk schuimrubber wel te verstaan. Waarschijnlijk nekletsel bij het te hard varen van de veerboot bedacht ik mij en zorgde dat ik gedurende de overtocht stevig zat. Ik denk niet dat de overtocht uit kon met die 5 zlotys van mij en de 2 van de vrouw voor alle verstookte diesel en 3 man personeel.

De wegen waren vandaag over het algemeen goed te doen, maar niet zo idyllisch als andere dagen. Zeker na de pont gingen lange stukken langs provenciale wegen, maar gelukkig zaten er tussendoor nog genoeg leuke landelijke wegen in het traject. Door het vele asfalt was de gemiddelde snelheid hoog en door het vroege vertrek was ik heel snel op 1/3 van de afstand. Tijd voor een korte stop bij een rivier.

Het gehele eerste stuk was zo plat als een dubbeltje. Na Elblag kwamen de heuvels in zicht. Een aantal daarvan mochten ook beklommen worden. In mijn wijsheid besloot ik na Tolkmicko een beborde route te volgen. Die volgde de kustlijn wat meer wat bergen zou sparen en leek mij ook korter. Toen mijn navigatie en de routeborden andere richtingen aangaven besloot ik de borden te volgen. De weg leek steeds verder af te buigen de zelfs weer richting Tolkmicko te gaan. Bij de volgende afslag besloot ik toch maar weer af te slaan. Er waren flink zanderige stukken die tot afstappen dwongen, maar het was te overzien. Bij een boerderij kwamen ineens 2 honden het erf af rennen naar mij toe. Ik probeerde snel door te fietsen maar door het mulle zand moest ik afstappen en lopen. Gelukkig kwamen de honden niet verder. Toen begon mijn navigatie echter te piepen dat dat erf de weg zou zijn die ik zou moeten hebben. Google maps kon mijn locatie niet bepalen en alternatieve wegen leken er niet te zijn dus met de moed der wanhoop ben ik maar het pad ingelopen. De twee honden hadden deze actie niet verwacht en begonnen zich terug te trekken, maar hoe dichter ik bij de boerderij kwam hoe agressiever ze werden. Toen bleken daar ook nog twee andere honden te zijn. Die lagen gelukkig aan de ketting, want die waren nog agressiever en probeerden met alle macht om ketting te breken. Na wat angstige momenten was ik de boerderij voorbij en bleek de weg zich inderdaad te vervolgen. Daarna kon ik weer op de fiets stappen om weer een stuk te fietsen. Er volgde een afdaling waar ik aardig wat snelheid kreeg. Net voor het einde was het pad weer mul geworden en boorde mijn fiets zich daarin tot stilstand. Ik had nog aardig wat snelheid en door goed anticiperen en veel geluk landde ik een paar meter voorbij mijn fiets op beide voeten. Dus een valpartij zonder erg. Eenmaal van de schrik bekomen ben ik weer opgestapt met het voornemen om in het vervolg maar geen alternatieve routes te gebruiken van google maps of navigatiesysteem.

Na een paar kilometer kwam ik in Fromberk, een klein dorp dat voor een groot gedeelte bestaat uit een imponerende kathedraal en bijbehorende bouwwerken.

Daarna was het nog 10 kilometer naar de eindplaats. Even voor Braniewo was er nog een grote begraafplaats voor de soldaten uit de tweede wereldoorlog.

Bij aankomst van het hotel kon ik dan wel gewoon Engels praten, maar er werd geen (werk)woord teveel gezegd en met uiterste efficiëntie kreeg ik een kamersleutel. Ik was moe van het fietsen en vroege opstaan maar mijn fiets stond nog buiten dus die ging ik maar op slot zetten aan een hek. Na het douchen liep ik naar beneden en vroeg of ik mijn fiets daar voor kon laten of dat ze een andere plek hadden. Nog steeds zonder enige vorm van positiviteit werd mij gewezen op de vergaderzaal waar mijn fiets mocht staan. Dat was dan toch weer heel fijn. Het toeristen informatiepunt was dicht dus heb ik zelf maar nog een rondje gelopen door de stad. De grote kerk die hier staat blijkt in de tweede wereldoorlog helemaal platgegooid te zijn en in de jaren 80 en 90 hebben ze deze uit de kluiten gewassen kerk weer helemaal opgebouwd. Verder stelde het niet zoveel voor. Ik ben toen nog maar even naar de supermarkt gegaan voor eten voor morgen onderweg.

Straks ga ik kijken of ik nog in het hotel kan eten (met creditcard want mijn zlotys zijn bijna op). Ik denk dat ik het zwembad en de sauna vandaag maar laat voor wat die is.

Ik ga lekker op tijd naar bed en morgen zal ik na 7 kilometer fietsen eens beleven hoe moeilijk het passeren van de Russische grens gaat worden.