Terug de beschaving in.

Na gisteren als een blok in slaap te zijn gevallen op het wat vermoedelijk bestond uit een plank met een laken erover heen werd ik in de nacht nog een keer wakker en realiseerde mij dat ik mijn apparatuur nog niet aan de lader gedaan. Vanmorgen werd ik tezamen met mijn electronica helemaal opgeladen wakker.

Het ontbijt was een stuk beter dan de dag ervoor. Veel warme gerechten (ei, aardappelen, groente) koffie en Russische jus (sinaasappellimonade).

Het smaakte mij allemaal prima. Mijn fiets had de nacht voor het hotel geslapen en stond daar nog gewoon. Na het douchen inpakken en uitchecken ging ik op weg. Ik had geen haast en had mezelf beloofd rustig aan te gaan doen en me niet gek te maken in het verkeer. Met flink opletten, bussen ontwijken en op de grootste kruispunten de stoep en zebrapaden te gebruiken kwam ik langzaam de stad uit. Nu nam het aantal auto's en bussen wel af, maar de snelheid werd hoger. Na ongeveer 10 kilometer kwam nog een stuk autoweg waar het best druk was en flink doorgereden werd. Ik was inmiddels geoefend om de aandrang om gaten en putdeksels te ontwijken te negeren, want dat zorgde vooral voor rakelings langsscherende auto's. Na een kwartiertje boog mijn route af en ging verder over rustige provinciale wegen.

Daarna kwam op een gegeven moment een grote stad .Eerst werd ik over een parkeerterrein en een geitenpad gestuurd, moest ik over 2 spoorbanen klauteren en daarna kwam ik in een soort vuilstort van de lokale zwerfbevolking terecht, daarna blubber en ik eindigde op een bouwplaats. Hier werd naast de oude stad een totaal nieuwe opgebouwd. De borden die hier allemaal tweetalig waren (Russisch en Engels), deden mij vermoeden dat dit een speelstad voor het WK voetbal 2018 zou worden (later gefactcheckt: Kaliningrad, 30km verderop, is inderdaad een speelstad).

Via een mooie route langs het stadspark kwam ik bij het Russisch Nationale park Koerse Schoorwal.

Na ongeveer 3km een stopbord en werd ik aangespoord om mijn fiets te stallen en mij naar de kassa te begeven. Even vreesde ik terug naar de stad te moeten om roebels te halen, maar ook hier voldeed de creditcard. Zo was ik door Rusland gereisd zonder ook maar roebels in mijn handen te hebben gehad.

Het park was op een landtong en was 50km lang en liep tot de Litouwse grens. Dat was een flink lang stuk fietsen op een enkele weg. Gelukkig waren er onderbrekingen door een oerbos die ik rondgefietst ben, een korte zelf ingelaste lunchpauze en de kronkelbomen: een woud van naaldbomen waarvan er geen een recht was en sommigen zelfs een kurkentrekker maakten voor de lucht in te groeien.

De vogelringplaats(met gigantisch net) en de wandelroute over de hoge duinen liet ik maar aan mij voorbij gaan.

Aan het einde van het park stonden 2 militairen. Het bleek al een eerste grenspost te zijn en uiteraard wilden ze even mijn paspoort zien. Daarna was het 2 kilometer fietsen door grensgebied waarna de echte russische grenspost was. Er waren niet veel auto's dus ging ik maar braaf achter een auto staan. Nadat ik samen met een paar auto's gewenkt werd was het wachten op de douanebeambte. Toen deze klaar was met de voorgaande klant mocht ik. Alle auto's werden ondertussen ondersteboven gekeerd en met spiegels op selfiesticks ook aan de onderkant bekeken. Na een flinke paspoort check en het invullen van allerlei gegevens op haar computer kreeg ik mijn paspoort terug. Van een andere beambte moest ik nog even mijn zijtassen openmaken en laten zien wat er in zat. Na de jas en een muf ruikend overhemd geloofde hij het wel...de andere tas. Hier spotte hij onder wat tassen wat verdachts, maar toen hij zag dat het muesli was mocht ook deze tas weer dicht. Ik mocht 100 meter doorfietsen naar de volgende beambte met een eigen slagboom. Daar mocht ik uiteraard mijn paspoort laten zien en daarna mocht ik snel door. Een paar honderd meter verder stonden de Litouwers die eerder ook voor me in de rij stonden voor een stoplicht te wachten. Toen deze na enkele minuten op groen sprong mochten we gezamenlijk door. Hier eenzelfde verhaal als bij de Russen: alle auto's werden doorzocht, alleen werden alle paspoorten tegelijk ingenomen. Dus die beambte ging met een stuk of 15 paspoorten een hokje in voor de controle. Daarna kwam ook een snuffelhond alle auto's en ook mijn fiets en fietstassen nalopen. Ondertussen kreeg ik als een van de eersten mijn paspoort terug. De man met de snuffelhond begon een praatje. Toen ik vertelde dat ik naar Tallinn op weg was, was hij onder de indruk. En toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam fietsen sloeg hij steil achterover. Hij had wel plannen om op vakantie te gaan in Europa en fietsen mee te nemen, maar hij ging toch echt wel met de auto. Dit prettige gesprek sterkte mij in het idee dat ik weer terug was in de geciviliseerde wereld. Na wat gekeuvekd te hebben gaf hij aan dat ik trouwens al door mocht gaan. Ik glipte achter een andere auto aan onder de eerste slagboom. Bij de volgende slagboom was ik te laat en ging hij al dicht. Zou ik terug moeten? Ik begon maar eerst met de strategie braaf wachten en dit loonde: binnen een minuut ging de slagboom ook voor mij open en was ik weer in de EU. Het eerste verkeersbord wat me opviel zag ik bij een perfect geasfalteerd fietspad en was een "verboden voor fietsers". Maar paniek om niks, dit bleek het wandelpad en voor fietsers was er gewoon een fiets strook op de autoweg gemaakt. Ik reed Nida in en wat me direct opviel was de sereenheid en stilte. Alles was keurig en opgeruimd en het was een alleraardigst Scandinavisch ogend dorp. Het eerste VVV wat ik tegen kwam was dicht, maar iemand aldaar stuurde me naar het hoofd VVV. Daar kon ik wat folders meepakken van de mustsees van Nida. Op naar het hotel. Het inchecken ging voorspoedig en ik voelde mij direct op mijn gemak. Het enige vreemde was dat het ontbijt de volgende dag alleen om 9 uur zou zijn in het café tegenover het hotel. Ik had morgen geen lange afstand voor de boeg en gedwongen uitslapen was dan ook geen straf. Na mijzelf in de kamer geïnstalleerd te hebben en de essentiële toeristische attracties bekeken te hebben besloot ik te gaan wandelen. Via het dorp kwam ik bij een immense en steile zandduin van bijna 70 meter hoog Deze was te beklimmen en gaf een mooi uitzicht over de baai en de natuur.

Weer terug in het dorp ging ik op zoek naar een restaurant. Maar ineens zag ik hordes mensen een gebouw in- en uitlopen. Het bleek een supermarkt. Volgens Google maps was er geen in de wijde omtrek en die had ik maar geloofd en teleurgesteld geaccepteerd, maar nu kon ik toch even wat boodschappen doen. Chocoladerepen (het standaard voedsel voor onderweg).

Daarna heb ik heerlijk gegeten in een restaurant vlakbij het dorpsplein.

Iedereen die ik spreek is vriendelijk, Engels lijkt hier nagenoeg door iedereen gesproken te worden en veel informatieborden zijn ook tweetalig. Ook schijnt de hele Baltische fietsroute im Litouwen bebord te zijn en grotendeels over geasfalteerde fietspaden te gaan. Morgen ben ik nog een nachtje in Litouwen anders zou ik het toch echt jammer te vinden er zo snel door heen te gaan. Ik maak er morgen maar een etappe van met een paar uitgebreide stops. Hier wil ik meer van zien.

PS. Ik heb echt héél véél mooie foto's en door beperkte uploadcapaciteit, ruimte en tijd doe ik steeds een kleine selectie. Voor de geïnteresseerden maak ik aan het eind nog een uitgebreidere versie met meer foto's.