Van de regen in de miezerregen.

Ik had vannacht pas laat de slaap kunnen vatten nu de spanning van Rusland voorbij is. Vanmorgen werd ik wakker en het regende. Ik had gisteren al voorzichtig naar de voorspellingen gekeken en had dit maar snel verdrongen: een groot gedeelte van de dag zou het regenen.

Voor mijn ontbijt kon ik naar de lokale koffietent/bakker. Bij mijn binnenkomst was het druk en toen ik vroeg om een ontbijt begonnen ze een beetje vreemd te kijken maar uiteindelijk werd ik toch geholpen en mocht ik gaan zitten. Het bleek een heerlijk ontbijt met zelfgemaakte muesli- en notenrepen, gebakken eieren en brood en beleg. Toen de Duitsers aan een andere tafel wilden afrekenen kwam het probleem naar voren. Zij hadden het hotelontbijt gekregen, maar sliepen heel ergens anders. Toen werd er snel een prijs verzonnen en hadden de dames van de bakkerswinkel toch nog een goede dag.

Uiteindelijk ben ik rond 10 uur vertrokken, voor het eerst met de regenbroek aan. De voorspelling was dat het eind van de middag droog zou worden maar daar kon ik niet op wachten.

Na een paar kilometer was de afslag naar een grindpad die leidde naar de top van de Vecekrugo duin. In voor een uitdaging begon ik de klim, beseffend dat klimmen in een regenbroek echt een ramp is. Al gauw waren mijn benen en broek kletsnat van het zweet. Maat eenmaal boven was dat snel vergeten. Een prachtig uitzicht over de stomende dennenbossen van het schiereiland en de zee. Naar beneden was wat lastiger. Het was een grindpad en door de paar slechte dagen onderweg waren mijn remblokken blijkbaar aardig afgesleten en nu in de regen deden ze bijna niets meer. Dan kwam het dus aan op stuurmanskunst om de bijna 120 kilo in bedwang te houden. Dat lukte maar net.

Ik was inmiddels gewend aan de regen. Ik kwam bijna niemand tegen en fietsend door de bossen vlogen er bijna continu vogels op en af en toe vlogen ze zelfs een tijdje vlak voor of naast me. Misschien maakte mijn piepende zadel wel een lokroep.

In het volgende dorpje bleek de oude school een attractie. Ik vond dit stenen bouwwerk uit begin 1900 nu weinig bijzonders dus ik besteedde er niet eens een foto aan. De vissersuitrusting verderop bij keurig gestapeld hout viel mij meer op.

De volgende duin besloot ik te laten voor wat die was. Daar moest ik nog twee keer een kilometer voor lopen en zo in deze regen had ik daar nu helemaal geen zin in. Bovendien schoot het nog niet echt op.

Af en toe leek de zon te gaan schijnen, maar dan begon het toch weer lichtjes te regenen. Bij Juodkrante bleek ik achteloos voorbij het vogelreservaat gefietst te zijn. Wel zag ik mooie kunstwerken van afvalhout langs de kust staan. Het regende nu nog maar heel licht dus ik besloot de regenbroek uit te trekken. Daarna fietste ik richting Juodkrante. Dat betekende anderhalve kilometer oversteken naar de oostkant van het schiereiland, maar vooral een flinke duin over. Het dorp had een mooi centrum en een baai vol met kunstwerken. Er was een aantrekkelijk ogend cafe, maar ik had nog aardig wat kilometers voor de boeg dus ik besloot door te fietsen. Via een fietsroute die ik van een Litouwse site had geplukt vervolgde ik mijn weg. Maar al snel kwam ik op een weg waar niet gefietst mocht worden. Voor een kilometer gedaan of mijn neus bloedde en toen kwam de afslag weer terug naar de westkust. Weer die duin over, maar nu via een zandpad. Dat was even aanpoten, maar lukte met doorzettingsvermogen en geduld ook. Inmiddels was het echt droog geworden en werd het aardig druk met fietsers. De natuur bleef overweldigend en afwisselend.

Na in totaal 50 kilometer gefietst te hebben was het tijd voor een korte pauze. Hierna het laatste stukje naar de veerboot naar het vasteland. De kassa was gesloten en bij navraag van een medewerker van de veerdienst bleek deze nu gratis te zijn. Ik was nog niet koud op de boot of hij vertrok naar Klaipeda.

Ik had in mijn slapeloze avond wat highlights aangekruist die ik nu besloot te bezoeken. Na de schoonheid en natuur van de Koerse Schoorwal was dit wel even wennen. Veel verpauperde gebouwen en af en toe hagelnieuwe zorgde voor een kleine bijstelling van mijn beeld van de moderniteit van Litouwen. Maar het was overal wel netjes en geordend.

Ik had twee biercafe's gevonden, maar de eerste was al geruime tijd gesloten, zo leek het en de tweede was gewoon een industriële bierbrouwerij zonder bezoekerscentrum. De anderetoeristische attracties waren op 1 hand te tellen en ook zo gezien.

Ik had nog 30km voor de boeg en besloot verder te fietsen tot ik wat leuks tegen kwam. Na de stad ging de route een groot bos in en na 5km even onderbroken te zijn door een spoorwegovergang ging het over in een nationaal park. Toen ineens de borden van de fietsroute ophielden en mijn fietsnavigatie mij op de doorgaande weg stuurden was ik even in verwarring. Een man op de parkeerplaats vroeg waar ik naar toe ging en gaf me aan dat ik op de juiste weg was. Hij bleek een flink espresso-apparaat in zijn Smart te hebben gepropt en als dank voor zijn hulp en omdat ik wel een bakje kon gebruiken besloot ik een kopje koffie te kopen. We raakten aan de praat en hadden een alleraardigst gesprek, af en toe onderbroken door klandizie.

Na mijn koffie ging ik weer op pad. De naaldbomen werden langzaam ingeruild door loofbossen en heide. Bij een meer was een vogelspothut en ik besloot even te kijken. Het bleek er te barsten van de vogels. Hele bomen zaten vol met honderden vogels en ook over het meer werden door tientallen duikvluchten gemaakt. Volgens mij waren dit alsnog de aalscholvers die ik eerder gemist had. Had ik ze toch nog gezien. Verderop heb ik ook nog een hert en een eekhoorn gezien en daarna reed ik Palanga in. Wat een verschil met Klaipeda. Dit was een modern ogende badplaats met keurige appartementencomplexen en lange flaneerpromenades.

Bij het appartement aangekomen bleek de eigenaresse van middelbare leeftijd vier fietsers te verwachten uit Nederland en niet eentje. Na de eerste teleurstelling en mijn verzekering dat ik zou slapen als vier liet ze me het appartement vol trots zien en ik gaf haar tezamen met het geld voor de overnachting haar ook de nodige complimenten. Er was ook een wasmachine dus ik heb wat waspoeder gebietst. Toen ik dat kreeg heb ik deze meteen aangezet met alle kleding behalve zwembroek, een polo en korte broek. Aan het eind van het korte programma bleek het een was/droogcombinatie te zijn, dus snel alle knoppen uitgezet en de fietskleding er uit gehaald voor die een paar maten te klein zou worden. Toen ik daarna de resterende was wilde drogen begon hij ondanks een duidelijk gekozen droogprogramma weer direct met wassen. Mijn lange broek zat er nog in dus ik kon nu ook niet ergens gaan eten want het was veel te koud voor een korte broek. Met beenstukken onder mijn korte broek ben ik wel even naar de supermarkt gewandeld voor een verse voorraad chocola, litouwse koekjes, bier en yoghurt. Raar dat je overdag hier overal mee rondloopt en 's Avonds er ineens voor schut in denkt te lopen.

Inmiddels was de tweede was klaar en na even uithangen kon ik mijn lange broek weer aan. Buiten was het afgekoeld dus de fietskleding heb ik naar binnen gehaald. Er waren geen radiatoren maar vloerverwarming dus heb ik al mijn kleding maar een beetje over de grond verspreid. Nu was het tijd voor avondeten. In de hoofdstraat bleek Palanga een soort Benidorm van Litouwen te zijn. Een paar restaurants hadden live muziek en karaoke en flinke lichtshows, maar gelukkig waren er ook nog normale restaurants waar ik wat kon eten.