Naar Riga binnen een maand.

Na een heerlijke nachtrust werd is zoals gewoonlijk voor de wekker wakker. Maar ik voel weer lekker in slaap en na de tweede keer snooze herinnerde ik het me verschrikte hoofd van de zoon des huizes toen ik aangaf dat ik het ontbijt om 8 uur wilde: zijn moeder stond dan op en een normale tijd was eigenlijk pas vanaf 9 uur. Ik kon nu natuurlijk niet te laat komen. Dus douchen en de eerste tas inpakken en naar de ontbijttafel. Ik had een telefoon, kaart en kladblok bij me voor de aantekeningen voor die dag, maar op de tafel was geen plek meer. De hele tafel stond vol met koffie, water, yoghurt,pap,roerei, avocado, banaan, sinaasappel, komkommer, tomaat, vruchtensap, warme en koude melk, cornflakes, brood (geroosterd en gewoon), en allerlei soorten beleg. Ik kreeg er spontaan keuzestress van. Ik wist gelukkig het meeste te proeven en mij goed vol te stouwen.

Rond negen uur sprong ik op de fiets. Het zonnetje scheen net als de dagen ervoor. Ik had geleerd dat het voor 9 uur nog te koud was om te fietsen (eergisteren groot het nog 4 graden s nachts) en zolang ik niet te slechte wegen, heuvels en tegenwind had dit prima te doen was.

Ik besloot er vandaag weer van te genieten. Het weer was prima: 10 a 12 graden, zon en wind in de rug.

Iedere keer wanneer ik dacht dat het een interessant plekje kon zijn besloot ik te stoppen. Ik ging zelfs tegen mijn eigen mijl-regel in: als iets meer dan 1,6km omrijden was (dus heen+terug 3,2 km) dan ging ik er niet naar toe. De eerste breuk met deze regel was voor een vuurtoren. De vuurtoren bleek niet zo interessant en als commercieel dieptepunt inmiddels opgenomen als middelpunt in een afgesloten vakantiepark, maar de zee en het uitzicht waren super. Pas later bij het terugkijken van de selfies zag ik dat ik mijn fietshelm tijdens de wandeling had opgehouden. Dat was me gedurende het moment niet eens opgevallen.

Later ging ik nog een keer tegen mijn regel in door 2,2km over een grindpad naar een groot meer te fietsen. Het meer zelf bleek wel mooi te zijn, maar de beloofde wilde paarden bleken hier hier runderen in een afgezet stukje te zijn. Er was ook een uitzichtspunt, maar die was nóg een mijl verder. Die liet ik voor wat het was. Halverwege kwam ik op het grindpad nog een vrouw met een kinderwagen tegen, wat wel een bizarre ervaring was. Hoe zij hier ineens kwam en waar ze naar toe ging was mij een raadsel.

Na deze ervaring besloot ik dat het genoeg was met lange omwegen en ik mijn regel voor vandaag weer in ere ging herstellen. Gelukkig was er genoeg te zien zo vlak langs de route. Bij Berziems zag ik een aantal vissersboten liggen en besloot dat dit een mooie plek voor de lunch was. Bij de dorpswinkel tegenover kon ik proviand halen en ik nam plaats op een bankje aan de kust. Het was alleen aardig hard gaan waaien waardoor ik niet al te lang heb gezeten, maar het was toch even mooi. Het was nog rustig hier en de kraampjes die hier s zomers gerookte vis verkochten waren allemaal nog dicht, maar de dorpen waren stuk voor stuk veel levendiger dan ik de afgelopen dagen in Letland had meegemaakt.

Toen ik over de helft was besloot ik in een lokale supermarkt de Letse specialeit Black Balsam te kopen. Ik had mij met mijn koopjesdrang laten verleiden tot de aanschaf van de halve literfles die in de aanbieding was, maar vroeg mij direct buiten af hoeveel dagen ik met deze fles moest gaan zeulen voor ik hem soldaat had gemaakt. Een klein flesje was natuurlijk veel praktischer geweest.

Niet veel verder liep vanaf de weg een zandpad naar een onduidelijke toeristische attractie. Het bleef een heel mooi kronkelend beekje te zijn waar in de zomer hele mooie rododendrons in bloei zouden staan en allerlei bijzondere flora te zien zou zijn. De knoppen verraden hier en daar al iets, maar zelfs in deze tijd van het jaar was het de moeite waard.

Zo'n 15 kilometer voor badplaats Jurmala verraadde een fietspad al de aantocht van de bewoonde wereld. Gek genoeg werd bij het begin van de bebouwing de fietser gepest te worden. Waar de voetgangerslichten automatisch op groen stonden, moest je voor de verkeerslichten voor fietsers bij iedere kruispunt op een knopje drukken en wachten tot deze op groen ging. Na een paar keer dit braaf gedaan te hebben besloot ik maar de voetgangerslichten als leidend te beschouwen en alleen te stoppen wanneer deze op rood stonden. Net als in Kaliningrad en Litouwen geven de stoplichten hier in seconden aan hoe lang het stoplicht nog op groen en rood blijft. Dat werkt heel prettig en veel beter dan die ledjes die je in Nederland ziet en steeds een andere tijdseenheid lijken te kennen en af en toe zelfs stilstaan. Die zijn waarschijnlijk ontworpen door degenen die vroeger de wachtbalkjes voor Windows ontwierpen: daar kon je ook niets mee.

Genóeg over verkeerslichten...de stad naderde. Het was heel gek dat ik op de borden ruim 10 kilometer meer moest afleggen naar de stad Jurmula dan volgens Google maps. Daar aangekomen bleek waarom. Het bleek een lang lint van aaneengesloten dorpen te zijn voordat je bij de centrum van Jurmala aankwam. Google maps gaf bij het eerste dorp de plaatsnaam al aan, terwijl deze 13 kilometer verder pas lag. Na ongeveer eenderde hield het fietspad op en ging het verder over de weg. Het was een drukke doorgaande weg en de dorpen waren niet veel breder dan 5 straten. Twee naar de kust en twee naar het binnenland. De vervallen oude huizen afgewisseld met een ratjetoe aan nieuwebouw zorgde, in combinatie met de drukke weg, er voor dat ik niet onder de indruk was van deze belangrijkste badplaats van Letland. Aangekomen in het centrum kon ook het VVV mij niet overtuigen. Na een korte wandeling door de hoofdstraat (hier mocht je niet fietsen) en een ritje op de fiets naar de twee strandopgangen waar 19e eeuwse houten panden stonden (beiden verweerd, verlaten en te koop) had ik het wel gezien.

Ik nam het fietspad naar Riga. Deze verliep grotendeels langs de spoorlijn. Eerst nog door de natuur maar zo langzamerhand begonnen de oude Sovjet flats de stad aan te kondigen. Via de grote brug de rivier de Dvina over kwam ik Riga binnen fietsen.

Het hotel wat Ralph mij als tip geappt had bleek hetzelfde te zijn als waar ik 12 jaar geleden bij mijn vorige bezoek in Riga had verbleven. Wat een toeval! Gelukkig was er een hoop veranderd en hadden de kamers nu allemaal een eigen badkamer. Destijds was er op de 4e verdieping een douchecabine met een wachtrij, waar bovendien de Russische uitziende kamervrouw aan het strijken was.

De aankomst bij het hotel was het door de hectiek op straat wel even lastig. Ik probeerde alle tassen van de fiets te krijgen en in één keer naar binnen te krijgen. Uiteindelijk lukte dat ook. Mijn fiets kon op het afgesloten en overdekte pleintje (en tevens rookplek voor het personeel). Daar mocht ik mijn fiets naast de andere die daar stond zetten, die ik direct als de fiets van Ralph herkende. Ik stuurde hem een foto van onze fietsen als bewijs en hij bleek een paar kamers verder te zitten. Hij kwam even buurten en nadat ik mijzelf had opgefrist zijn we samen de stad in gegaan om even wat te eten. Hij had de tip van een oud-leerling gekregen om bij Lido te gaan eten: een keten die doet denken aan La Place (of eigenlijk meer de AC restaurants van 15 jaar geleden). Het eten was prima en niet duur en na het eten hebben we nog een korte wandeling door het oude centrum gemaakt en in een café bijgepraat over onze avonturen en tips uitgewisseld. Hij bleek ook nog eens Hobbybierbrouwer. Hij had besloten om na een rustdag morgen weer te vertrekken dus we zouden niet samen fietsen. Aangezien hij iets minder kilometers per dag fietste, maar een directere route naar Tallinn zou nemen, zouden we elkaar deze reis niet meer gaan treffen, maar ik heb echt het idee iemand ontmoet te hebben die ik in de toekomst nog wel een keer zal tegenkomen of zal gaan opzoeken. Het was jammer dat mijn Duits niet goed genoeg is om bepaalde dingen uit te leggen, maar het was grappig om van iemand anders dezelfde ervaringen te horen over fietsvakanties en deze reis in het bijzonder. Om 11 uur was het mooi geweest en zijn we naar bed gegaan. Hij moest morgen weer fietsen en ik was moe van de vele kilometers vandaag.

Morgenmiddag komt mijn zwager Michael met een vriendengroep voor een lang weekend naar Riga. Dat kwam heel toevallig zo uit en het lijkt me ook fantastisch om weer even bekenden te zien zo ver van huis.

P.S.
Ralph heeft ook nog verteld over Sven 'Globetrotter' Marx, een optimistische Berlijner die een hersentumor had en nu bezig is met een wereldreis om in 18 maanden de wereld rond te reizen en hier nu ook ergens in de buurt fietst.
Voor de geïnteresseerden: https://www.sven-globetrotter.com/ en op Facebook https://m.facebook.com/sven.marx.globetrotter