De man met de hamer (en zand en rotsen)...

Vanmorgen was ik dan wel vroeg wakker maar niet zo kwiek als andere dagen. Die paar halve liters bier hadden er toch meer ingehakt dan ik de avond van tevoren verwacht had. Ik lag dan wel voor middernacht in bed, door het korte slapen (ik slaap sinds ik fiets 5 a 6 uur per nacht) herstel je natuurlijk ook niet zo goed. Ik voelde mij wel prima, maar alles ging moeilijk of verkeerd. Ik liet ook van alles uit mijn handen vallen en was van alles kwijt. Het strakke ochtend inpakritme was duidelijk helemaal ontregeld. Bij het ontbijt had Karl vandaag andere gasten gevonden om zijn verhalen tegen op te hangen. Ik vermoed bijna dat hij aandelen in bepaalde bedrijven heeft en als een soort propper probeert naïeve toeristen hier in wil interesseren. Hij vertelde namelijk over exact dezelfde bedrijven als gisteren aan mij en had precies dezelfde verhalen. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat zijn repertoire nog niet zo groot is.

Na het ontbijt werd het toch tijd om de fiets vol te hangen met de tassen. Uiteraard duurde dit ook een stuk langer. Ik had nog afgesproken om bij Michaels hotel langs te fietsen, die nog geen kilometer verder lag. Het was erg leuk om nog even kort afscheid te kunnen nemen en ik vertrok. Ondertussen besefte ik ook dat ik exact een week later op het vliegtuig naar huis zou zitten. De tijd is dus best snel voorbij gegaan.

Onderweg had ik de opperste concentratie nodig om de stad uit te rijden met alle oversteekplaatsen en drempels en mijn fysieke gammelheid. Ik lette even niet op en door de schaduw had ik een stoeprand niet gezien. De pijn sloeg in mijn armen en even dacht ik dat het voorwiel wel verbogen moest zijn door deze klap, maar mijn ego was het enige wat gekwetst was. Wat meer buiten het centrum ging de route door een groot park en een wijk waar overduidelijk de meest gefortuneerde Letten wonen. Af en toe piepte mijn navigatie weer als ik even niet op zat te letten en verkeerd reed. Dat heeft voorkomen dat ik veel extra kilometers gereden heb.

Tot mijn verbazing bleek mijn gemiddelde snelheid ondanks alle stoplichten en navigeer fouten uitstekend te zijn. Om te voorkomen dat ik zonder drinken zou komen te zitten stopte ik bij een winkeltje voor cappuccino en water. Alleen bleek het water tonic te zijn. Weer niet goed opgelet. Gelukkig was dit voor vandaag een prima alternatief voor cola.

Af en toe was er een officiëel stukje fietspad waar met Letse banieren werd gevierd dat ze hier Europese subsidie voor hadden gekregen.

Via een bospad die af en toe wat zanderige was werd je beloond met een schitterend meer. Mooi voor een korte pauze.

Daarna waren het verlaten en rustige wegen tot ik bij een spoorweg overgang kwam waar geen beton o.i.d. tussen de rails lag. Dat werd dus klauteren over de rails en mijn fiets over de bielzen en grind heen sjouwen. Gelukkig rijdt de trein hier niet zo vaak dus ging dat uiteindelijk zonder probleem.

Bij volgende plaats was er een grote witte waar direct langs een rivier voer die door denk grond helemaal bruin was gekleurd dat was een prachtig contrast.

Hierna was de weg wat rustiger en fietste ik door wat rustieke plaatsen. Ze waren een stuk groter dan de dorpen aan de oostzee. Daarna volgde een mooie weg direct langs de kust.

Onderweg was er eindelijk een viskraam langs de weg open. Hier heb ik een stuk gerookte vis (geen idee welke) gekocht en lekker opgepeuzeld.

Daarna was het gedaan met de rust. De weg kwam uit bij de autosnelweg A1 tussen Riga en Tallinn en hier raasde het verkeer langs. De kilometers gingen wel rap. Bij een leuk uitziend etablissement heb ik op een pittoreske weide een prima lunch genoten. Ik voelde me al weer helemaal hersteld dus er mocht ook wel een biertje bij.

Na de lunch was ik in voor het avontuur en was ik de snelweg zat. Ik besloot de onverharde kustweg naar Tulsa te nemen en vanaf daar proberen zo lang mogelijk bij de snelweg weg te blijven. Natuurlijk versterkte de halve liter bier ook bij deze overmoedigheid.

Daarvoor was eerst stuk een kleine alternatieve weg waar ineens een beeld van de baron van Münchhausen langs de weg stond. De weg ging over een privé terrein waar allemaal toeristen zich verzamelde. Hier bleek (achteraf) het museum van Münchhausen te zitten. Vandaar de bijzondere speeltoestellen en speelse indeling. Hier kwamen ook nog minutenlang ganzen over vliegen. Dat was indrukwekkend genoeg om even een paar minuten stil te staan en van het spektakel in de lucht te genieten.

Nadat ik weer bij de snelweg was duurde het nog een kwartier tot ik de snelweg echt achter mij liet. Eerst via een brede stoffige weg, daarna via onverharde wegen langs kleine nederzettingen direct langs de kust. Op een gegeven moment echter een vreemd bord. Er bleek een stuk weg te ontbreken omdat hier privaat land was. De aangeven route ging daarom een kilometer over het strand. Ik besloot het avontuur tegemoet te treden en niet de alternatieve route over de snelweg te kiezen.

Het was een beetje onduidelijk waar de weg ophield. Er was ineens een erf, maar hier was een klif van zeker 10 meter hoog zonder opgang. Na wat heen en weer gefietst toch het erf opgefietst waarna een opgang naar het strand was.

De romantisch klinkende route over het strand was zwaar afmattend. Allereerst zakt de fiets helemaal weg in zand, waardoor je echt moet sleuren aan je fiets. Daarnaast zijn er ook diverse kleine riviermondingen waar je door moet en een groot stuk van de route ging over grote keien waar de fiets overheen getild moest worden. Als slagroom op de taart kwam na een kilometer een flink lange en steile trap de klif weer op. Hier moest de bagage dus los van de fiets naar boven. De route hierna was een geitenpad vlak langs de klifrand, totdat het langzaam weer een normalere onverharde weg werd. Wat een avontuur!

Na een twintigtal minuten kwam ik bij de Veczemji klif, die veel indruk maakte met de door het water gevormde roodgele zandsteenformaties.

Hierna volgde weer 30km langs de snelweg. Halverwege dit stuk zat ik er door de zware dag toch redelijk doorheen en ben even gestopt. Het laatste stukje was door de laagstaande zon al een stuk koeler, maar de plaats Ainazi bleek erg mooie. Het hotel was uitstekend met een gastvrije gastvrouw en had ook een restaurant en café. Na het douchen heb ik een strandwandeling gemaakt, heb boodschappen gedaan en heb heerlijk gegeten bij het hotel. Toen ik mijn ogen zwaar voelde worden ben ik snel naar mijn kamer gegaan om te slapen.