Dag 37 Dirhami - Tallinn

Ik was zoals gezegd de enige in het hotel en was bijna op de bank in de gemeenschappelijke ruimte in slaap gevallen. Gelukkig ben ik net op tijd naar mijn kamer/bed gegaan om te voorkomen dat de eigenaar mij s morgens daar aan zou treffen. Ik heb heerlijk geslapen tot even na 7 uur. Daarna ging ik alvast douchen en ik was ik ruim op tijd voor het afgesproken ontbijt van 8 uur. Hier stond een heel buffet klaar voor mij alleen. Het was weer lastig kiezen en daarom nam ik van alles een beetje. Voor mijn vertrek heb ik bij de beheerder nog even gevraagd of er een korte route naar de volgende baai was. Die was er en begon precies naast het hotel. Via deze route kwam ik bij de baai van Spithami met een mooi uitzichtpunt.

Daarna vervolgde de weg via bossen naar Nova en verder. Er waren veel bospaden en grindpaden maar de kwaliteit was over het algemeen goed. Omdat er geen verkeer is kan je ook de beste plek van de weg opzoeken en meestal is dat de linkerkant is mij opgevallen. De temperatuur was laag (3 graden), maar door het zonnetje en de beschutting van de bomen was het prima te doen. Midden in de bossen was er ineens een gigantische open plek met riet bij een rivier met uitkijktoren. Hier heb even rustig gezeten en alles om mij heen op proberen te nemen.

Rond het middaguur kwam echter de bewolking opzetten, werd het terrein opener en kreeg ik ook tegenwind, waardoor het ineens erg koud voelde. De lange handschoenen konden weer aan. gelukkig had ik daar vanmorgen rekening mee gehouden en lagen ze bovenop in mijn proviandtas (de fietstas met eten en eventuele benodigdheden voor onderweg). Bij Paldiski was ik op de helft en besloot mijn aangepaste route te volgen naar en voorbij deze stad. Dit was vroeger een gesloten marinebasis en dat kon je aan sommige gebouwen nog zien. Verder was het een niet aantrekkelijke havenstad zonder echt centrum en met veel flats. Ik besloot door te fietsen naar de kaap, maar door de flinke tegenwind ben ik twee keer gestopt. Beide keren was binnen een kilometer van elkaar om te kijken hoe ver het nog was en of ik niet om zou keren en terug moest gaan naar de route. Inmiddels was de bewolking weer weggetrokken dus dat haalde mij over de streep. Na die twee korte onderbrekingen bereikte ik uiteindelijk de punt van het schiereiland wat met indrukwekkende rotspartijen boven de kust uit torende.

De weg terug was door de meewind een makkie. Onderweg ben ik nog even gestopt bij een supermarkt om een nieuwe zonnebril te kopen. Degene die de eerste dag in Estland van een uitkijktoren viel bleek steeds meer verbogen te zijn waardoor één glas regelmatig uit het frame viel. Op een gegeven moment was zelfs het glas tijdens het fietsen uit het frame geschoten. Naast het feit dat dit geen gezicht is, geeft dit ook een heel raar zicht. Ik stond in de rij tussen de militaire politie wiens uniform er hier vrij imposant uitziet. Daarnaast had ik vandaag ook al regelmatig straaljagers over zien vliegen, wat onvermijdelijk te maken had met de spanningen tussen de Baltische staten en Rusland.

Na een uurtje doorfietsen stopte ik voor de lunch bij een bankje. Ik zat een tijdje toen er een vrouw een husky aan het uitlaten was. Die liep meteen naar de boom waar ik had geplast, begon te graven en besloot mijn territorium weer tot de zijne te maken door hier ook uitgebreid zijn geurspoor achter te laten.

Ik kwam duidelijk in de buurt van Tallinn, want als er al geen geasfalteerd fietspad was, dan waren ze druk bezig deze aan te leggen. Niet lang na elkaar reed ik langs twee watervallen. Een kleintje maar niet minder mooie bij Kloogaranna en daarna een imposante bij Keila-Joa, waar ook een mooi slot bij stond.

De route ging nog even langs de rotskust en boog daarna iets meer landinwaarts. Zo'n 10 kilometer voor het einde bereikte ik de stadsgrens van Tallinn en dat was uiteraard een fotomoment waard. De laatste kilometers de stad in waren hectisch: de stoepen werden smaller, het verkeer gehaaster en ik moest bij iedere afslag goed kijken of auto's mij zagen en van plan waren te stoppen. Bij de rand van de oude stad aangekomen besloot ik nog even wat foto's van mij en mijn fiets bij herkenbare punten te gaan maken. Door de hoogteverschillen was dit nog wel een uitdaging. Flinke steile klimmen en afdalingen en zelfs een trap waar ik mijn fiets nog moest af tillen zorgde voor de eerste hobbels. Een gedeeltelijk fietsverbod in het centrum maakte mijn rit naar het Raadhuisplein ook tot een uitdagend. Daar aangekomen probeerde ik wat selfies te maken tot een voorbijganger aanbood een foto te maken. Hierna ging ik snel door naar het appartement waar Martijn mij op stond te wachten met een Nederlandse vlag en een heel welkomstpakket van zijn Estse vrouw. Dat was echt een hele mooie afsluiting van het avontuur.

Ik kon vrijwel direct mijn appartement in en mijn fiets in het trappenhuis zetten. Na even douchen stond Martijn weer klaar om mij uit eten te nemen. Hij vertelde van allerlei interessante historische feiten en gevoeligheden over Estland en we wisselde ervaringen uit over onze ervaringen hier.

Na een heerlijke maaltijd was het tijd om nog even wat craftbeer te drinken in een van de kroegen die Tallinn rijk is. Het was al snel laat dus namen we afscheid om de volgende dag weer een informatieve tour door de stad te maken. Terug in het hotel was er nog net een staartje Eurovisie songfestival wat ik meekreeg: de samenvatting en de landen die doorgingen. Daarna was het een gekomen aan deze lange maar voldane slotdag.

Ik zal nog twee dagen in Tallinn zijn voor ik vrijdagmorgen vroeg in het vliegtuig stap naar Schiphol. Ik zal jullie dus nog even op de hoogte houden van de days after.

In elk geval wil ik iedereen bedanken voor de hartverwarmende en mooie reacties op de blog en op Facebook. Op lastige momenten kon ik deze weer even in mijn hotelkamer of zittend langs de weg lezen om mezelf weer even moed in te praten.

Claudia, Alex, Adrian, Nicole, Mathias, Wim en Marianne bedankt voor het ontvangst en verblijf in Lübeck.

Michael, bedankt voor de leuke dag en avond in Riga met jou en je vrienden.

Martijn, bedankt voor het ontvangst en begeleiding in Tallinn en de tips voor onderweg.

In het bijzonder wil ik mijn ouders en Marion bedanken voor alle steun en lieve berichten. Zij waren degene die lieten gaan en als dank hiervoor mijn GPS-positie middels een website live konden volgen en dit ook meer dan regelmatig deden en zo ook direct mee konden leven.

Het waren 37 enerverende dagen, 3885 kilometers die Sientje (zo mag ik mijn Sinus inmiddels noemen) in veel ups, maar ook een paar korte downs samen hebben doorgebracht zonder ook maar één onvertogen woord naar elkaar. Ik heb 204 uur daadwerkelijk gefietst en heb bijzondere dingen meegemaakt die ik nooit meer zal vergeten.

Ik heb deze reis enorm respect gekregen voor de natuur in al haar verschijningsvormen (met uitzondering van de mieren in mijn hotelkamer in Ustka) en zal dit de rest van mijn leven meenemen.

Ik heb veel waardering gekregen voor het instituut Europa, wat ondanks de bureaucratische excessen iets is waar ik erg trots op ben. Ik heb mij deze reis nog nooit onveilig gevoeld en heb ervaren hoe welwillend en vriendelijk de meeste mensen zijn.

Ik heb deze reis veel verloren (schone onderbroek, 1 sok, zonnebril, bril met transparante glazen, 2 versnellingen en een paar kilo lichaamsgewicht) maar ik ben er heel wat rijker van geworden.

Tip: kom naar de Baltische Staten!

Sjoerd

Dag 36 Lihula - Dirhami

Ups en downs in een vlak land.

Vanmorgen heb ik bij het opstaan en ontbijt een beetje lopen treuzelen. De zon scheen dan wel maar het zou ook koud zijn. Dan wilde ik ook niet te vroeg vertrekken. Uiteindelijk stapte ik toch nog heel behoorlijk om kwart over 9 op de fiets. Doordat het zonnetje scheen was de kou nog wel te doen. Wel stond er al een forse wind. De eerste kilometers reed ik een stuk langzamer dan gisteren. Als dat zou blijven zou het een lange dag worden. Ik zou er 50% langer over doen. Het nadeel van deze omstandigheden is dat je ook helemaal geen interesse meer toont in je omgeving. Toch besloot ik na ruim een half uur even te gaan kijken bij de lokale attractie: een brug uit 1905 die destijds de langste was met gewapend beton: 13 bogen en 308 meter in totaal.

Niet lang hierna draaide ik een andere weg op en vanaf hier had ik wind in de rug. Dat ging ineens heerlijk soepel. Bij een uitkijktoren over de noordelijke kant van het natuurpark waar ik gisteren was besloot ik even te pauzeren. Na een kwartier in de zon te hebben gezeten was het tijd om door te fietsen naar Haapsalu.

Het adres van het communicatie museum wat ik had was blijkbaar een postadres, want ik eindigde bij een grote flat. Daarna ging ik door naar het Spoorwegmuseum. Bij het prachtige station staan op diverse soorten allerlei locomotieven en treinstellen opgesteld.

Daarna stapte ik op mijn fiets om het centrum te verkennen en merkte dat mijn band toch wat zacht was. Allereerst de tassen van de fiets gehaald en als eerste kijken of ik het met oppompen kon verhelpen. Dus oppompen, tassen er weer op en Haapsula verder verkennen. Na de landtong kwam ik bij het badhuis, een prachtig houten gebouw.

Heirna hing ik even kijken bij de kasteelruïne, maar kwam er daar wel achter dat de band weer langzaam leegliep. Optie 1 was nu om eerst de band te maken en met gewassen maar vieze handen te gaan eten, optie 2 was eerst energie opdoen en daarna de hele dag met vieze handen rondfietsen. Ik ging voor optie 1. De routine was al een stuk beter dan de eerste keer en met de kasteelruïne als achtergrond ging het prima. Ik was blij dat de temperatuur wat hoger dan voorspeld was en ik niet met bevroren handen een band moest wisselen.

Toen alles weer klaar was ging ik kijken in de straat waar Martijn 3 tips had gegeven. De eerste was dicht en de tweede had een mooi terras waar mijn fiets kon staan dus deze werd het. Van de buitenkant was het een niet opvallend houten gebouw, maar binnen waren ze helemaal los gegaan. Overal ruw hout tegenaan gespijkerd, van vloer tot plafond en tot aan het toilet toe. Ook de barkrukken en stoelen en tafels hadden een ruw houten karakter. De bediening liep rond in ouderwetse bruine klederdracht. Ik besloot goed te eten. Ik had namelijk van het hotel van die avond begrepen dat ik de enige gast zou zijn en hun restaurant gesloten zou zijn. De lunch vulde goed en de drankjes uit stenen mokken en glazen kelken maakten het helemaal af.

Na een goede lunch ging ik weer op pad. Vanaf nu was alles in meer of mindere mate tegenwind. En dan ging zwaar. Bij een laatste grote plaats besloot ik wat noodrantsoen te halen voor die avond. Na nog een uur fietsen kwam ik weer bij de Oostzee. Die had ik tot op het uur exact 6 dagen niet gezien. Maar bij mij ging langzaam het licht uit. Ik stopte nog even voor cola en chocolade, maar de cola hielp niet en ik had per ongeluk geen chocolareep gekocht maar een kamareep. Ik had geen idee wat het was maar het smaakte naar cacaofantasie. Even googlen op "Kama" leverde in eerste instantie alleen maar een heel ander soort antwoorden op, maar na een tijdje zoeken vond ik dat het een landelijke rogge en granen gerecht was. En werd er dus ook een soort nepchocolade van gemaakt.

Ik stapte weer op de fiets maar lekker ging het niet. Ik voelde me op een gegeven moment duizelig worden. De eigenaresse van het hotel had mij een Dinertip gegeven en die lag een paar kilometer voor het hotel dus die zocht ik op. In een vakantiepark met allemaal chalets in de bossen stond een groot centraal complex met ook een restaurant. Ik vroeg of ik een hapje kon eten en werd naar het restaurant/evenementenzaal/bioscoop/bowlingbaan begeleid.

Ik heb daar heerlijk gegeten en het boeide mij niets dat ik in mijn eentje in zo'n enorme zaal zat. Na het eten heb ik de laatste 7 kilometer rustig gefietst. Lekker ging het nog niet, maar zo'n afstand was prima te overbruggen. Na 10 minuten wachten kwam er een man uit het hotel die mij de faciliteiten wees en de kamersleutel gaf. De fiets mocht in de conferentiezaal.

De douches waren gedeeld, maar aangezien ik het hotel voor mij alleen had (zelfs de eigenaar was gevlogen) was dit prima. Na het douchen heb ik lekker in de badjas in de gemeenschappelijke ruimte op een bank tv gekeken tot de miezerregen was opgehouden en de wind wat was gaan liggen.

Daarna ben ik een rondje door het dorp gaan lopen dat helemaal uitgestorven was op het lokale winkeltje na. Hier kocht ik wat essentiële benodigdheden (lees: bier voor op bank) en chocolade en fruit voor morgen.

Met een megabank en mega tv was dit prima zo in mijn eentje. De relatief warme dag was toch ook een meevaller.

Nu maar hopelijk goed herstellen voor de laatste tocht. Ik merk dat mijn lichaam aardig op de reserves aan het interen is en ik dit ook niet lang meer kan volhouden. Maar daar fiets ik dus ook niet rustig genoeg voor.

Dag 35 Parnu - Lihula

De laatste warme dag.

Ikheb vannacht kort wakker gelegen en heb dus een relatief lange nacht slaap gehad. Vanmorgen rustig ingepakt en ontbeten en daarna vertrokken. Ik was al aan de rand van Pärnu dus binnen de kortste keren was ik de stad uit. Na een klein stukje langs een doorgaande weg boog ik bij .... Af naar de 101: een rustige weg die de kust een beetje van een afstand volgt. Er waren veel natuurgebieden (met name bossen) af en toe onderbroken door een kerk of een dorp.

De kilometers gleden zo snel voorbij. Na 45 kilometer besloot ik een koffiepauze te nemen in T?stamaa met een lekker stuk cheesecake erbij. Af en toe was er een stukje tegenwind maar het gemiddelde tempo bleef hoog. Ik moest mezelf af en toe wel dwingen om door de bossen de bomen te kunnen zien en ook wel te genieten van de natuur om mij heen, hoewel die visueel niet zo indrukwekkend was als andere dagen.

Bij Varbla kwam ik nog een kinderspeelplaats tegen waar ze een ontmanteld vliegtuig hadden neergezet. Daar moest ik natuurlijk ook even in. Waarom had ik dat vroeger niet in mijn lokale speeltuin? Dat er twee afgezaagde autosturen en een autodashboard in zat mocht de pret zeker niet drukken.

Bij Paatsalu heb ik op een bankje langs de weg geluncht. Ik had s morgens broodjes gemaakt en ik had nog wat cola en chocolade. Ik was inmiddels al op tweederde van de afstand voor vandaag dus dat ging allemaal super snel.

Hoewel ik niet de officiële route over de eilanden Muhu, Saaremaa en Hiiumaa volgde (dat was met ruim 200 km extra iets teveel van het goede) had ik bij het plannen van de route toch besloten dat ik via Virtsu wilde fietsen. Dat bleek een goed besluit want vlak voor Virtsu ging de weg via een mooie dijk over een prachtige baai.

Bij de veerboot van Virtsu ben ik omgedraaid en ben de alternatieve route gaan volgen. Via een lange doorgaande weg met een tweetal kerkruïnes kwam ik in Lihula aan. Ik had een appartement via Airbnb gevonden waarvan de eigenaresse niet thuis was. Haar niet Engels sprekende moeder zou me opvangen. Maar dan moest ik eerst het appartement vinden. Het adres gaf alleen de flatnummer aan en verder niet. Daarnaast hadden deze opgeknapte sovjetflats ook niet allemaal een nummer en was is druk bezig een systeem te ontdekken toen ik een vrouw zag zwaaien.

Ik werd binnengelaten in het appartement met slaapbank in de woonkamer, keuken en badkamer. Alles was duidelijk dus ik informeerde de verhuurster dat alles goed was.

Op de bank slapen zou me wel lukken en het stroompunt bij de koelkast en magnetron werkte wel niet maar dat gaf niet. Het werd vannacht toch koud dus kon alles op het balkon en de magnetron kon ik versjouwen. De moeder had de houtoven opgestookt, maar daarop gaan koken was me nu toch wel een stap te ver.

Eerst heb ik nog even de finale van de Giro gekeken en daarna ben ik naar de restanten van de 13e eeuwse nederzetting gaan kijken en naar een uitkijktoren van het natuurpark hier gefietst. Dat bleek een enorm park te zijn waar ik kilometers ver kon kijken over riet en moeras. Ik heb helaas weinig vogels gezien, maar het was een leuk uitstapje.

Op de weg terug heb ik nog even boodschappen gedaan. De afdeling magnetron maaltijden kon ik niet ontdekken dus heb mij uiteindelijk maar gewaagd aan de instant noedelsoep en aardappelpuree met rundvlees. Uiteindelijk smaakte dit redelijk en kon ik op tijd douchen en ontspannen (lees: blog schrijven en bier drinken).

Dit was de laatste keer deze trip dat ik in korte broek kon fietsen. Was het vandaag nog 10 a 12 graden, morgen wordt het 5 a 7 en heb ik ook nog vrijwel de hele dag tegenwind. Maar nog twee dagen fietsen en dan ga ik het nog missen.

Dag 34 Ainazi - Parnu

En dat is land zeven...opdracht west2est compleet.

Vannacht kon ik de slaap niet vatten. Toen heb ik als tijdbesteding maat gezocht naar overnachtingsadressen en door een combinatie van AirBnB en Booking de reis tot aan Tallinn vol gepland. Ook heb ik de prepaid kaarten van Estland uitgezocht. Voor 4 euro 2GB, daar moet ik wel een eind mee gaan komen. Daarna viel ik uiteindelijk weer in slaap en had ik vanmorgen nog moeite om de afgesproken ontbijt tijd van 8 uur te halen.

De koffie was heerlijk en het menu zag er ook prima uit. Dit bleek echt een super hotel. Ondertussen wilde ik voor ik vertrok ook nog mijn blog af hebben dus het ontbijt duurde door het typen wat langer en ook het inpakken nam wat meer tijd in beslag. Zo had ik het uur wat ik gisteren had gewonnen door verder door te rijden al weer snel verspeeld. Maar ik kon toch pas om 15u in het appartement terecht dus dat gaf vandaag niet.

Even voor 10 uur zat ik uiteindelijk op de fiets. Binnen een kilometer was de eerste stop. Bij de grens was er namelijk een indrukwekkende pier. Vroeger was Ainazi een belangrijke havenplaats en de enige zichtbare herinnering was de pier. Dit was een bouwwerk van grote keien die momenteel vooral aan land lag en nu met eb helemaal maar een stukje in zee lag. Maar het klauteren op deze pier (door de grote stenen kon je het geen wandelen noemen) was een mooie beleving.

Daarna de grensovergang. Ik pakte mijn Estse digitale ID kaart (die kan iedereen in de wereld aanvragen en geeft je een officiële digitale identiteit) en ging ermee bij de grens op de foto. Land nummer 7 en de titel van mijn blog is gerealiseerd: van Westland naar Estland in 3445 kilometer en in 34 dagen.

Na dit officiële moment ging ik de grens over en het nieuwe land voelde meteen goed. In het eerste dorp werd ik met een galante buiging voorgelaten en in het eerste strand waren buurtbewoners druk bezig afval van strand op te ruimen. In het volgende dorp zocht ik een winkel op voor een simkaart, maar die had ze niet. Wel koffie en een puddingbroodje dus die heb ik lekker in het zonnetje opgegeten.

Verderop was een uitkijktoren om het natuurgebied te bekijken. Ik klom er in en deed de zonnebril op mijn hoofd in plaats van neus en bij een draaibeweging viel die er af. Hij stuiterde een keer op de vloer en viel toen een paar meter naar beneden. Daar aangekomen was hij gebroken en één glas er uit gevallen. Die heb ik er weer een beetje ingeduwd om zo nog even van de diensten van deze bril gebruik te kunnen blijven maken.

In het volgende dorp was ook het hele dorp in touw. Het bushokje in de vorm van een uit de grond stekend schip werd geverfd, bladeren werden geruimd, de bomen gesnoeid en nog meer opruimwerk werd uitgevoerd. Iedereen in de winkel en op straat groette elkaar en binnen de kortste keren zat het naast iedereen "Tèrrè" roepen al helemaal in mijn systeem.

In het volgende dorp kon in naast snoepjes ook een simkaart regelen en beltegoed dus dat liep allemaal op rolletjes. De weg kwam weer uit bij de A1 waar ik bijna 30 kilometer maar weer in razend tempo probeerde door te trappen. De route naar Pärnu liep niet via de mooiste straten maar op een gegeven moment stond ik in het centrum. Helaas was de toeristische informatie al gesloten en kon ik bij een nabijgelegen hotel nog wel een plattegrond en wat folders regelen. Inmiddels kon ik al bijna mijn appartement in en besloot die op te zoeken. Even voor drieën kwam ik daar aan en bij het bellen van de beheerder bleek die er nog niet te zijn maar de sleutel lag ik het raam. Dat klopte en ik kon naar binnen. De middag heb ik verder een beetje gezeten, gelegen, gedoucht en gewassen. Begin van de avond ben ik nog even terug naar het centrum gefietst en de stad bezocht. Daarna heerlijk gegeten bij een restaurant aangeraden door Martijn, nog even naar het strand geweest en door het park gereden om wat foto's te maken met de avondzon.

Op de weg terug nog even boodschappen gedaan voor het ontbijt (en nog wat lekker craftbeer en even tv gekeken voor ik naar bed ga. Morgen zou bijna het dubbele in afstand zijn dus ik hoop daar wel een beetje uitgerust aan te beginnen.

Dag 33 Riga - Ainazi

De man met de hamer (en zand en rotsen)...

Vanmorgen was ik dan wel vroeg wakker maar niet zo kwiek als andere dagen. Die paar halve liters bier hadden er toch meer ingehakt dan ik de avond van tevoren verwacht had. Ik lag dan wel voor middernacht in bed, door het korte slapen (ik slaap sinds ik fiets 5 a 6 uur per nacht) herstel je natuurlijk ook niet zo goed. Ik voelde mij wel prima, maar alles ging moeilijk of verkeerd. Ik liet ook van alles uit mijn handen vallen en was van alles kwijt. Het strakke ochtend inpakritme was duidelijk helemaal ontregeld. Bij het ontbijt had Karl vandaag andere gasten gevonden om zijn verhalen tegen op te hangen. Ik vermoed bijna dat hij aandelen in bepaalde bedrijven heeft en als een soort propper probeert naïeve toeristen hier in wil interesseren. Hij vertelde namelijk over exact dezelfde bedrijven als gisteren aan mij en had precies dezelfde verhalen. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat zijn repertoire nog niet zo groot is.

Na het ontbijt werd het toch tijd om de fiets vol te hangen met de tassen. Uiteraard duurde dit ook een stuk langer. Ik had nog afgesproken om bij Michaels hotel langs te fietsen, die nog geen kilometer verder lag. Het was erg leuk om nog even kort afscheid te kunnen nemen en ik vertrok. Ondertussen besefte ik ook dat ik exact een week later op het vliegtuig naar huis zou zitten. De tijd is dus best snel voorbij gegaan.

Onderweg had ik de opperste concentratie nodig om de stad uit te rijden met alle oversteekplaatsen en drempels en mijn fysieke gammelheid. Ik lette even niet op en door de schaduw had ik een stoeprand niet gezien. De pijn sloeg in mijn armen en even dacht ik dat het voorwiel wel verbogen moest zijn door deze klap, maar mijn ego was het enige wat gekwetst was. Wat meer buiten het centrum ging de route door een groot park en een wijk waar overduidelijk de meest gefortuneerde Letten wonen. Af en toe piepte mijn navigatie weer als ik even niet op zat te letten en verkeerd reed. Dat heeft voorkomen dat ik veel extra kilometers gereden heb.

Tot mijn verbazing bleek mijn gemiddelde snelheid ondanks alle stoplichten en navigeer fouten uitstekend te zijn. Om te voorkomen dat ik zonder drinken zou komen te zitten stopte ik bij een winkeltje voor cappuccino en water. Alleen bleek het water tonic te zijn. Weer niet goed opgelet. Gelukkig was dit voor vandaag een prima alternatief voor cola.

Af en toe was er een officiëel stukje fietspad waar met Letse banieren werd gevierd dat ze hier Europese subsidie voor hadden gekregen.

Via een bospad die af en toe wat zanderige was werd je beloond met een schitterend meer. Mooi voor een korte pauze.

Daarna waren het verlaten en rustige wegen tot ik bij een spoorweg overgang kwam waar geen beton o.i.d. tussen de rails lag. Dat werd dus klauteren over de rails en mijn fiets over de bielzen en grind heen sjouwen. Gelukkig rijdt de trein hier niet zo vaak dus ging dat uiteindelijk zonder probleem.

Bij volgende plaats was er een grote witte waar direct langs een rivier voer die door denk grond helemaal bruin was gekleurd dat was een prachtig contrast.

Hierna was de weg wat rustiger en fietste ik door wat rustieke plaatsen. Ze waren een stuk groter dan de dorpen aan de oostzee. Daarna volgde een mooie weg direct langs de kust.

Onderweg was er eindelijk een viskraam langs de weg open. Hier heb ik een stuk gerookte vis (geen idee welke) gekocht en lekker opgepeuzeld.

Daarna was het gedaan met de rust. De weg kwam uit bij de autosnelweg A1 tussen Riga en Tallinn en hier raasde het verkeer langs. De kilometers gingen wel rap. Bij een leuk uitziend etablissement heb ik op een pittoreske weide een prima lunch genoten. Ik voelde me al weer helemaal hersteld dus er mocht ook wel een biertje bij.

Na de lunch was ik in voor het avontuur en was ik de snelweg zat. Ik besloot de onverharde kustweg naar Tulsa te nemen en vanaf daar proberen zo lang mogelijk bij de snelweg weg te blijven. Natuurlijk versterkte de halve liter bier ook bij deze overmoedigheid.

Daarvoor was eerst stuk een kleine alternatieve weg waar ineens een beeld van de baron van Münchhausen langs de weg stond. De weg ging over een privé terrein waar allemaal toeristen zich verzamelde. Hier bleek (achteraf) het museum van Münchhausen te zitten. Vandaar de bijzondere speeltoestellen en speelse indeling. Hier kwamen ook nog minutenlang ganzen over vliegen. Dat was indrukwekkend genoeg om even een paar minuten stil te staan en van het spektakel in de lucht te genieten.

Nadat ik weer bij de snelweg was duurde het nog een kwartier tot ik de snelweg echt achter mij liet. Eerst via een brede stoffige weg, daarna via onverharde wegen langs kleine nederzettingen direct langs de kust. Op een gegeven moment echter een vreemd bord. Er bleek een stuk weg te ontbreken omdat hier privaat land was. De aangeven route ging daarom een kilometer over het strand. Ik besloot het avontuur tegemoet te treden en niet de alternatieve route over de snelweg te kiezen.

Het was een beetje onduidelijk waar de weg ophield. Er was ineens een erf, maar hier was een klif van zeker 10 meter hoog zonder opgang. Na wat heen en weer gefietst toch het erf opgefietst waarna een opgang naar het strand was.

De romantisch klinkende route over het strand was zwaar afmattend. Allereerst zakt de fiets helemaal weg in zand, waardoor je echt moet sleuren aan je fiets. Daarnaast zijn er ook diverse kleine riviermondingen waar je door moet en een groot stuk van de route ging over grote keien waar de fiets overheen getild moest worden. Als slagroom op de taart kwam na een kilometer een flink lange en steile trap de klif weer op. Hier moest de bagage dus los van de fiets naar boven. De route hierna was een geitenpad vlak langs de klifrand, totdat het langzaam weer een normalere onverharde weg werd. Wat een avontuur!

Na een twintigtal minuten kwam ik bij de Veczemji klif, die veel indruk maakte met de door het water gevormde roodgele zandsteenformaties.

Hierna volgde weer 30km langs de snelweg. Halverwege dit stuk zat ik er door de zware dag toch redelijk doorheen en ben even gestopt. Het laatste stukje was door de laagstaande zon al een stuk koeler, maar de plaats Ainazi bleek erg mooie. Het hotel was uitstekend met een gastvrije gastvrouw en had ook een restaurant en café. Na het douchen heb ik een strandwandeling gemaakt, heb boodschappen gedaan en heb heerlijk gegeten bij het hotel. Toen ik mijn ogen zwaar voelde worden ben ik snel naar mijn kamer gegaan om te slapen.

Dag 32 Riga

Vrijheidsdag in Riga.

Vandaag werd ik gewoon vroeg wakker en ben op tijd opgestaan. Samen met Ralph en Karl (een Zweed uit Oslo) ontbeten. Karl bleek de man van ideeën. Binnen een half uur had hij al drie apps bedacht om fietsers bezorgdiensten aan elkaar te koppelen.
Ralph was er stil van. Maar dat kan ook zijn omdat zijn Engelse woordenschat nog iets beperkt is.

Na het ontbijt hebben Ralph en ik afscheid genomen. Ik ben met zijn ticket met de hop on hop off bustour geweest. Om de afzetterij wat te verdoezelen is een kaartje twee dagen geldig, maar omdat de bus maar eens per 2 uur rijdt hopt niemand er off. Ook hebben ze 4 lijnen (wat er eigenlijk maar twee zijn) en bleken ze die op dit moment ook nog gecombineerd te hebben. Dus niemand die een tweede rit maakte, laat staan een tweede dag het kaartje gebruikte. Maar het was desondanks toch wel grappig om in een uurtje door de stad gereden te zijn en een paar feiten over de stad te hebben geleerd.

Daarna heb ik bij het VVV gevraagd naar een rondleiding maar die startte pas om 1 uur. Ik had gehoord dat er een gratis tour was en toen ik door een boekje bladerde die ik in de bus had gekregen met de WiFi code zag ik dat die enkele minuten later zou beginnen. Snel naar het startpunt waar inmiddels een groep van 30 mensen zich had verzameld. De gids was een hele enthousiaste jongen die ondanks de grote groep het verhaal interactief probeerde te houden. In een bijna 2,5 uur durende rondleiding heb ik heel veel geleerd over Riga, doorspekt met vele anekdotes.

Na afloop ben ik naar een craftbeer bierbrouwerij gelopen, maar die was helaas nog niet open. Er boven zat een hip café waar ik de tijd heb doorgebracht met een lunch in het zonnetje. Zodra ze openden heb ik beneden een tweetal proefglazen gedronken van hun bijzondere bieren (waaronder één met heide en tijm).

Daarna ben ik snel naar het hotel gewandeld en afgesproken met mijn zwager. In het parkje lag hij en zijn vrienden lekker van het zonnetje te genieten.

In het oude centrum zijn we op een terrasje gaan zitten om even bij te praten en de verjaardagskaarten van mijn nichtjes Yolenthe en Elize in ontvangst te nemen.

We hebben daarna een rondwandeling door de stad gemaakt tot we bij het water een vrijheidsfestival ontdekten. Daar hebben we heerlijk in het zonnetje genoten en ons verbaasd over de verschillen met een Nederlands festival. Zo hebben ze maar 2 Biertaps met lange rijen waar iedereen (behalve ongeduldige Russen) netjes 20 minuten wacht op een biertje. Ook was er geen politie of beveiliging te zien.

Na het diner in het centrum zijn we nog even gaan kijken bij een bar. Dit leek bij de ingang een vage disco in een kelder maar bleek een grote en drukke ondergrondse kroeg met live muziek te zijn. Het werd steeds drukker en bij navraag bleek een hele bekende Letse jaren 80 folk/pop/rock groep op te gaan treden. Met een langharige hippy Austin Powers op het keyboard een oudere man in doktersjas en met een witte baard en zonnebril (een soort professor Barabas) en nog 5 anderen stond het podium aardig vol en ging het publiek steeds meer uit hun dak.

Dag 31 Roja - Riga

Naar Riga binnen een maand.

Na een heerlijke nachtrust werd is zoals gewoonlijk voor de wekker wakker. Maar ik voel weer lekker in slaap en na de tweede keer snooze herinnerde ik het me verschrikte hoofd van de zoon des huizes toen ik aangaf dat ik het ontbijt om 8 uur wilde: zijn moeder stond dan op en een normale tijd was eigenlijk pas vanaf 9 uur. Ik kon nu natuurlijk niet te laat komen. Dus douchen en de eerste tas inpakken en naar de ontbijttafel. Ik had een telefoon, kaart en kladblok bij me voor de aantekeningen voor die dag, maar op de tafel was geen plek meer. De hele tafel stond vol met koffie, water, yoghurt,pap,roerei, avocado, banaan, sinaasappel, komkommer, tomaat, vruchtensap, warme en koude melk, cornflakes, brood (geroosterd en gewoon), en allerlei soorten beleg. Ik kreeg er spontaan keuzestress van. Ik wist gelukkig het meeste te proeven en mij goed vol te stouwen.

Rond negen uur sprong ik op de fiets. Het zonnetje scheen net als de dagen ervoor. Ik had geleerd dat het voor 9 uur nog te koud was om te fietsen (eergisteren groot het nog 4 graden s nachts) en zolang ik niet te slechte wegen, heuvels en tegenwind had dit prima te doen was.

Ik besloot er vandaag weer van te genieten. Het weer was prima: 10 a 12 graden, zon en wind in de rug.

Iedere keer wanneer ik dacht dat het een interessant plekje kon zijn besloot ik te stoppen. Ik ging zelfs tegen mijn eigen mijl-regel in: als iets meer dan 1,6km omrijden was (dus heen+terug 3,2 km) dan ging ik er niet naar toe. De eerste breuk met deze regel was voor een vuurtoren. De vuurtoren bleek niet zo interessant en als commercieel dieptepunt inmiddels opgenomen als middelpunt in een afgesloten vakantiepark, maar de zee en het uitzicht waren super. Pas later bij het terugkijken van de selfies zag ik dat ik mijn fietshelm tijdens de wandeling had opgehouden. Dat was me gedurende het moment niet eens opgevallen.

Later ging ik nog een keer tegen mijn regel in door 2,2km over een grindpad naar een groot meer te fietsen. Het meer zelf bleek wel mooi te zijn, maar de beloofde wilde paarden bleken hier hier runderen in een afgezet stukje te zijn. Er was ook een uitzichtspunt, maar die was nóg een mijl verder. Die liet ik voor wat het was. Halverwege kwam ik op het grindpad nog een vrouw met een kinderwagen tegen, wat wel een bizarre ervaring was. Hoe zij hier ineens kwam en waar ze naar toe ging was mij een raadsel.

Na deze ervaring besloot ik dat het genoeg was met lange omwegen en ik mijn regel voor vandaag weer in ere ging herstellen. Gelukkig was er genoeg te zien zo vlak langs de route. Bij Berziems zag ik een aantal vissersboten liggen en besloot dat dit een mooie plek voor de lunch was. Bij de dorpswinkel tegenover kon ik proviand halen en ik nam plaats op een bankje aan de kust. Het was alleen aardig hard gaan waaien waardoor ik niet al te lang heb gezeten, maar het was toch even mooi. Het was nog rustig hier en de kraampjes die hier s zomers gerookte vis verkochten waren allemaal nog dicht, maar de dorpen waren stuk voor stuk veel levendiger dan ik de afgelopen dagen in Letland had meegemaakt.

Niet veel verder liep vanaf de weg een zandpad naar een onduidelijke toeristische attractie. Het bleef een heel mooi kronkelend beekje te zijn waar in de zomer hele mooie rododendrons in bloei zouden staan en allerlei bijzondere flora te zien zou zijn. De knoppen verraden hier en daar al iets, maar zelfs in deze tijd van het jaar was het de moeite waard.

Zo'n 15 kilometer voor badplaats Jurmala verraadde een fietspad al de aantocht van de bewoonde wereld. Gek genoeg werd bij het begin van de bebouwing de fietser gepest te worden. Waar de voetgangerslichten automatisch op groen stonden, moest je voor de verkeerslichten voor fietsers bij iedere kruispunt op een knopje drukken en wachten tot deze op groen ging. Na een paar keer dit braaf gedaan te hebben besloot ik maar de voetgangerslichten als leidend te beschouwen en alleen te stoppen wanneer deze op rood stonden. Net als in Kaliningrad en Litouwen geven de stoplichten hier in seconden aan hoe lang het stoplicht nog op groen en rood blijft. Dat werkt heel prettig en veel beter dan die ledjes die je in Nederland ziet en steeds een andere tijdseenheid lijken te kennen en af en toe zelfs stilstaan. Die zijn waarschijnlijk ontworpen door degenen die vroeger de wachtbalkjes voor Windows ontwierpen: daar kon je ook niets mee.

Genóeg over verkeerslichten...de stad naderde. Het was heel gek dat ik op de borden ruim 10 kilometer meer moest afleggen naar de stad Jurmula dan volgens Google maps. Daar aangekomen bleek waarom. Het bleek een lang lint van aaneengesloten dorpen te zijn voordat je bij de centrum van Jurmala aankwam. Google maps gaf bij het eerste dorp de plaatsnaam al aan, terwijl deze 13 kilometer verder pas lag. Na ongeveer eenderde hield het fietspad op en ging het verder over de weg. Het was een drukke doorgaande weg en de dorpen waren niet veel breder dan 5 straten. Twee naar de kust en twee naar het binnenland. De vervallen oude huizen afgewisseld met een ratjetoe aan nieuwebouw zorgde, in combinatie met de drukke weg, er voor dat ik niet onder de indruk was van deze belangrijkste badplaats van Letland. Aangekomen in het centrum kon ook het VVV mij niet overtuigen. Na een korte wandeling door de hoofdstraat (hier mocht je niet fietsen) en een ritje op de fiets naar de twee strandopgangen waar 19e eeuwse houten panden stonden (beiden verweerd, verlaten en te koop) had ik het wel gezien.

Ik nam het fietspad naar Riga. Deze verliep grotendeels langs de spoorlijn. Eerst nog door de natuur maar zo langzamerhand begonnen de oude Sovjet flats de stad aan te kondigen. Via de grote brug de rivier de Dvina over kwam ik Riga binnen fietsen.

Het hotel wat Ralph mij als tip geappt had bleek hetzelfde te zijn als waar ik 12 jaar geleden bij mijn vorige bezoek in Riga had verbleven. Wat een toeval! Gelukkig was er een hoop veranderd en hadden de kamers nu allemaal een eigen badkamer. Destijds was er op de 4e verdieping een douchecabine met een wachtrij, waar bovendien de Russische uitziende kamervrouw aan het strijken was.

De aankomst bij het hotel was het door de hectiek op straat wel even lastig. Ik probeerde alle tassen van de fiets te krijgen en in één keer naar binnen te krijgen. Uiteindelijk lukte dat ook. Mijn fiets kon op het afgesloten en overdekte pleintje (en tevens rookplek voor het personeel). Daar mocht ik mijn fiets naast de andere die daar stond zetten, die ik direct als de fiets van Ralph herkende. Ik stuurde hem een foto van onze fietsen als bewijs en hij bleek een paar kamers verder te zitten. Hij kwam even buurten en nadat ik mijzelf had opgefrist zijn we samen de stad in gegaan om even wat te eten. Hij had de tip van een oud-leerling gekregen om bij Lido te gaan eten: een keten die doet denken aan La Place (of eigenlijk meer de AC restaurants van 15 jaar geleden). Het eten was prima en niet duur en na het eten hebben we nog een korte wandeling door het oude centrum gemaakt en in een café bijgepraat over onze avonturen en tips uitgewisseld. Hij bleek ook nog eens Hobbybierbrouwer. Hij had besloten om na een rustdag morgen weer te vertrekken dus we zouden niet samen fietsen. Aangezien hij iets minder kilometers per dag fietste, maar een directere route naar Tallinn zou nemen, zouden we elkaar deze reis niet meer gaan treffen, maar ik heb echt het idee iemand ontmoet te hebben die ik in de toekomst nog wel een keer zal tegenkomen of zal gaan opzoeken. Het was jammer dat mijn Duits niet goed genoeg is om bepaalde dingen uit te leggen, maar het was grappig om van iemand anders dezelfde ervaringen te horen over fietsvakanties en deze reis in het bijzonder. Om 11 uur was het mooi geweest en zijn we naar bed gegaan. Hij moest morgen weer fietsen en ik was moe van de vele kilometers vandaag.

Morgenmiddag komt mijn zwager Michael met een vriendengroep voor een lang weekend naar Riga. Dat kwam heel toevallig zo uit en het lijkt me ook fantastisch om weer even bekenden te zien zo ver van huis.

P.S.
Ralph heeft ook nog verteld over Sven 'Globetrotter' Marx, een optimistische Berlijner die een hersentumor had en nu bezig is met een wereldreis om in 18 maanden de wereld rond te reizen en hier nu ook ergens in de buurt fietst.
Voor de geïnteresseerden: https://www.sven-globetrotter.com/ en op Facebook https://m.facebook.com/sven.marx.globetrotter

Dag 30 Ventspils - Roja

Alleen op de wereldfiets.

Na een korte rit de stad Ventspils uit kwam ik langs een mooi meer en keerde toen linksaf op een hele lange vrijwel rechte weg zonder dorpen of steden. Na 33 km ben ik de weg afgeslagen naar een radiotelescoop. Ik was van plan even wat foto's te maken en kort te pauzeren, maar toen ik aankwam bij het bezoekerscentrum werd ik van harte welkom geheten en gevraagd of ik geïnteresseerd was in een rondleiding. Dat was ik wel. Nu moest hij met pijn in zijn hart vragen om 4 euro entree wat direct afrekende. Dat viel reuze mee, ik had gerekend op een hoger bedrag.

Mijn fiets mocht naar binnen en gingen we als eerste naar bovennaar de meteorieten tentoonstelling. Ik mocht proberen een stukje meteoriet op te tillen maar op zo'n klompje ter grootte van een flinke kei verkijk je je wel. Dat dingetje woog 48 kilo!

Daarna gingen we naar buiten en deed hij alles op slot en gingen we gedrieën aan de rondleiding beginnen. Zijn dochtertje ging ook mee. Ik werd wel verzocht warme kleding aan te trekken en een zaklamp mee te nemen. Had ik mijn hoofdlamp toch een keer nodig deze reis.

Lopend over het terrein kreeg ik uitleg over de historie van het dunbevolkte gebied en van deze plek. Zo hebben de Russen deze plek 25 jaar voor de Amerikanen verborgen weten te houden. We klommen ondertussen in de toren van de kleinste telescoop (die door de Russen was meegenomen toen ze hier overhaast vertrokken zo'n 25 jaar geleden) . Ik had af en toe moeite om naar boven te klimmen maar de gids deed dat heel handig met zijn dochter nog op zijn arm. De verhalen bleven komen. In een volgend gebouw ging de zaklamp aan en liepen we via een lange tunnel naar de volgende telescoop. Dit was een rechte tunnel van een meter breed, ongeveer 2 meter hoog en 684 meter lang. Ik kan je vertellen dat dat een hele lange tunnel is. Verhalen over het WK voetbal in Mexico wat ze hier konden ontvangen werden afgewisseld met verhalen over de gevolgen van het sovjetbewind in Letland. Allemaal erg interessant.

Bij de tweede schotel aangekomen gingen we naar buiten waar ik even in de oude Russische schotel mocht klimmen. Die hadden ze achtergelaten want hij was te groot om mee te nemen.

Inmiddels stond er een nieuwe telescoop op het dak. Daarna gingen we naar de grootste telescoop van 24 meter doorsnede. Hij verontschuldigde zich dat ik hier niet in mocht maar ik antwoordde dat ik het al een fantastische ervaring had gevonden.

Terug bij het bezoekerscentrum kreeg ik nog een tip om ergens bij een zandpad de bossen in te gaan omdat daar een mooi stuk rivier zou zijn. We namen afscheid en ik stapte weer op de fiets. Het was inmiddels al bijna twee uur later dan ik hier was aangekomen, maar had zo toch even heel iets bijzonders en onverwachts meegemaakt.

Daarna was het eerst weer de stuk lange weg. Bij de aangewezen plek de instructies opgevolgd en na een paar honderd meter zandpad kwam ik er aan. Dat ik stukken had moeten lopen was ik meteen vergeten. Wat een mooi stuk natuur!

Ik peuzelde hier mijn lunch op en zat nog even te genieten in het zonnetje toen de plicht weer riep. Het was inmiddels bijna 2 uur en ik had nog niet eens de helft van de dagafstand gefietst. Bovendien moest ik nog zeker 40 kilometer langs deze weg fietsen. De gids had mij beloofd dat dit stuk de beste weg van Letland was. Ik snapte wat hij bedoelde: het asfalt lag er keurig bij en er kwam hier bijna niemand. Ik heb de hele weg van 70 km denk ik 10 auto's gezien. Ik heb op deze weg heel wat meer wilde rode vossen gezien. Zodra ze mij opmerkten vluchten ze pijlsnel weg, maar door hun opvallende kleur waren ze desondanks goed te zien.

Na flink wat uren doorfietsen (er waren hier niet eens bushaltes om even te stoppen en te zitten) kwam ik bij Kolkas. Aan de de Oostzee-zijde hadden ze nog een indrukwekkende houten toren gebouwd. Helaas kwam mij maar net boven de boomtoppen dus de kaap kon je hier niet zien. Even verderop kon je naar de kaap van Kolkas. Hier eindigde de Oostzee en begon de baai van Riga. Door de scherpe hoek van deze kaap kon je het goed zien.

Het was inmiddels bijna half 5 en ik had nog ruim 30 kilometer te fietsen dus sprong ik weer op de fiets. Bij de klif bij Melnsils en bij de witte duinen van Purciems ben ik ook nog even gestopt. Even na half 7 kwam ik aan bij het guesthouse. Ik kon begrijpen waarom deze een extreme 9,9 beoordeling had op booking. Prachtige locatie, uitstekend verzorgde kamers en een gemeenschappelijke ruimte op zolder die uitkeek over de zee.

Na even boodschappen te hebben gedaan en eenvoudig gegeten te hebben (open restaurants hadden ze hier niet) ben ik maar lekker plaatjes gaan draaien op zolder. Toen de vrouw des huizes thuis kwam mocht ik ook weer even wassen. Het was nog maar een paar dagen geleden dus dit keer hoefde alleen de fietskleding, maar dit soort kansen moet je altijd pakken.