Dag 29 Liepaja - Ventspils

Dag aan de arbeid.

Na een paarrustige dagen stond er vandaag weer een echte etappe op het programma.

Ik had gisteravond mijn fiets in de fietsenstalling van het hotel gezet en mijn oog was gevallen op twee overduidelijke reisfietsen. Vanmorgen aan het ontbijt vermoedde ik al dat twee Duitsers de fietsers waren. Je herkent ze aan de kleding en vooral aan flink bunkeren. Na het ontbijt ging ik naar de kamer om spullen te pakken en op de gang kwam ik een van de Duitsers tegen die in vlekkeloos Engels tegen mij begon. Toen ik aangaf ook wat duits te kunnen werd hij helemaal blij. De andere fietser had ook zijn kamer verlaten en we bespraken kort onze reizen. De een was op weg naar Duitsland en zocht de kortste weg naar Litouwen aangezien dit een veel fietsvriendelijker land is dan Letland. Hij had een paar weken geleden de plannen omgegooid toen hij dagen achtereen windkracht 5 tot 7 tegen had gehad. De ander ging op weg via Finland naar de Noordkaap. We spraken na het uitchecken op de parkeerplaats nog even na en ik wisselde mijn gegevens uit met Ralf (de Noordkaap ganger), zodat we elkaar wellicht in Riga zouden treffen en vanaf daar wellicht samen op weg naar Tallinn zouden gaan.

Door dit gezellige onderonsje was het al half 10 geweest voor ik op de fiets stapte. Ik ging op weg naar de noordelijke pier. Daar kwam ik er achter dat mijn navigatie niet opnam en ik dus de eerste 5,2km had gemist. Deze heb ik snel aangezet (niet gelogd is namelijk niet gebeurd) en ben weer op pad gegaan. De eerste wat langere stop was bij de noordelijke forten, zo'n 10 kilometer ten noorden van van Liepaja. Hier waren door de Russen in de 19e eeuw enorme forten gemaakt die later nog verstevigd zijn. Toen bleek dat dit fort op de verkeerde locatie gebouwd was hebben ze het geprobeerd op te blazen, maar het was zo stevig dat dit mislukte. Nu liggen de ruïnes als een soort golfbrekers in de baai. Zouden ze dit bedoelen met een extreem duurzaam gebouw?

Na het volgende dorp hield het asfalt op en werd de weg een breed grindpad. Ik had vanmorgen niet gekeken naar de route en dus ook niet gezien hoeveel onverharde wegen er in zaten, maar gelukkig was na een kwartier fietsen het asfalt weer terug.

Ik kwam weer op een doorgaande provinciale weg. Gelukkig was het door de nationale feestdag helemaal niet druk op de weg, maar afwisselend was anders. Vele tientallen kilometers ging de weg zo door en de enige plekken om te stoppen waren de bushaltes: een bankje met een paal er naast. Ook schoot het nog niet op.

Het spannendste wat ik zag was een dode das in de berm. Zo liggend op zijn rug zag het er best wel zielig uit. Ik vroeg mij af wat hem de das had omgedaan? Even later werd ik nog getracht blij te maken door een letterlijke dode mus.

Na in totaal 70 kilometer fietsen had ik de enige plaats van betekenis onderweg bereikt. De eerste attractie was een replica van een belangrijke houten brug met een waterval er onder. Er was een cafetaria bij en daar heb ik met uitzicht op de waterval, de brug en mijn fiets even gevierd dat ik de 3000km had bereikt. Ik had er nog maar ongeveer 800 te gaan.

Na de lunch kwam ik na een paar kilometer het echte centrum van het dorp tegen met een supermarkt. Nog even extra cola ingeslagen en de opwaardering en databundel geregeld voor Letse simkaart. Het was nu nog bijna 50km.

Ongeveer halverwege de middagetappe stond er ineens een heel modern en groot gebouw langs de weg. Zou het een hotel of appartementencomplex zijn. Maar de grote ketels aan de zijkant verraden dat dit een bierbrouwerij was. Er liepen wat mensen op de parkeerplaats dus ik ging er ook op af. Eigenlijk was de winkel gesloten maar een medewerkster van de brouwerij liet iemand voor mij een bierpakket kiezen. Ik glipte er achteraan en mocht ook snel wat uitkiezen. Ze brouwden alleen pils en donker bier dus ze hadden ook maar keus uit twee pakketten van drie flessen: 2 lichte met 1 donker bier of 2 donkere met 1 licht bier. Gezien mijn ervaring met donker bier in Polen en Litouwen (het smaakt als waterige koude koffie met heel veel suiker) koos ik voor het pakket met 1 donker biertje. Ik had helaas geen gepast geld maar alleen een briefje van 20. Ze begon wat moeilijk te kijken en pakte haar rekenmachine. Ik legde er 40 cent bij om het wisselgeld te vergemakkelijken (het pakket was 3,35) maar dat begreep ze niet helemaal. Ze telde het bedrag uit wat haar telefoon aangaf als wisselgeld van 20 euro en legde dat voor mij neer. Om aan de 16,65 te komen maakte ze handig gebruik van mijn 40 cent. Ik probeerde uit te leggen dat ik 20,40 had betaald en wel minimaal 17 euro terug wilde. Maar dat viel haar niet uit te leggen. Na enkele minuten gaf ik de strijd op. Ik had liever gehad dat haar basis Engels niveau nog wat lager geweest was (ze kende alleen de woorden Dark en Light), maar dat ze wat beter wat bijles in rekenen had gekregen en nam mijn verlies en telde dit dan maar als feestdag toeslag. Ik liep de winkel uit en de dame had de winkel nog niet gesloten of de volgende auto kwam het terrein op halen voor een bierpakket. Ze had er zo deze dag haar handen vol aan.

Ik had gezien dat er naast de geplande route nog een weg naar de eindbestemming liep die iets dichter langs de kust lag. Bij de afslag hier naartoe viel me al meteen op dat in elk geval het eerste stuk niet geasfalteerd was. Om 20 kilometer onverharde wegen te nemen terwijl het al 5 uur geweest was vond ik iets teveel van het goede. Ik koos de doorgaande route. De bebouwing langs de wegen werd langzaam aan voller en niet ver voor Ventspils zag ik zelfs een heuvel met skilift er op. Dat viel zo vandaag wel érg uit de toon. Maar het was een teken van de beschaving die zich aandeed. Het appartement bleek een vakantiehuisje in een tuin te zijn. Prima. Na opfrissen en een biertje van de brouwerij van vanmiddag, heb ik boodschappen gedaan voor het ontbijt en de lunch. Morgen eindigde ik in een klein dorp en als de plaatsen onderweg zo waren als vandaag moest ik rekening houden dat ik ook zonder winkels of restaurants onderweg moest kunnen overleven.

Daarna door het centrum rondgefietst en op zoek naar een restaurant. Bijna alles was op deze feestdag dicht, maar een traditioneel Lets ogend restaurant was nog open. Hier heb ik genoten van een driegangen menu en was ondertussen aan het Appen met mijn nieuwe fietsvriend Ralph. Hij zou eigenlijk donderdag vertrekken uit Riga naar Tallinn, maar wilde ook nog wel een dagje wachten om samen op te gaan fietsen. Echt super sympathiek. Ik ga er vanuit dat hij geen kwade bedoelingen heeft en zo wel, dan heeft hij wel een hele complexe manier gevonden om slachtoffers te vinden.

Terug in het appartement bleek het donkere biertje ook best lekker te zijn. Dus was het uiteindelijk toch wel prima dat ze niet bierpakketten verkochten met alleen 1 biersoort. Ook hadden ze in de supermarkt waar ik was geen alcoholische dranken (zou dat hier in Letland niet mogen?) Dus was ik uiteindelijk erg blij met mijn bierpakket.

Dag 28 Palanga - Liepaja

Lets get started.

Vanmorgen was ik vroeg wakker. Aangezien ik een appartement had heb ik zelf mijn ontbijt klaargemaakt (yoghurt met muesli en daarnaast oploskoffie met heet water) en was ik er al vroeg klaar voor. De kleding was allemaal droog en rook naar de frisse was van een omaatje. Ik had de wasverzachter in een fles van 4 liter natuurlijk niet moeten vertrouwen, maar er was in ieder geval niets wat meer muf rook. Het weer was fris maar af en toe brak het zonnetje door, wat dus prima te doen zou zijn. De voorspellingen voor de komende week zijn dat het exact met beginnen van de maand mei het 5 graden warmer gaat worden. Dat zou helemaal fantastisch zijn.

Na anderhalve kilometer kwam ik al bij de eerste attractie. Een heuvel die net een paar meter hoger was dan de rest, maar er was een hele mythe bij verzonnen over een grafheuvel. Het watertje dat er naast zou stromen zouden de tranen van de vrouw zijn. De tranen waren al lang opgedroogd dus geen water te zien, maar vanaf de heuvel was een mooie doorkijk de bossen in. Niet een geheel onlogische plek en tijd voor de senior die aan kwam fietsen en hier Zen/Yoga oefeningen kwam doen. Zo af en toe stil staan moest ik misschien ook maar doen. Niet veel later ben ik bij een mooie verweerde schuur gaat staan om het licht op de schuur de kleuren te zien veranderen en de vogeltjes hier rond te zien fladderen. Na een paar minuten had ik er voor vandaag ook wel genoeg van. In het laatste dorp voor de grens bleek de enorme kerk ook op zondagmorgen uitgestorven. De enige plek waar mensen te zien waren, was bij de supermarkt. Ik had ook nergens bij de openingstijden gelezen over dagen dat ze gesloten zouden zijn en hier bleek dus dat ook op zondag gewoon om half 10 de supermarkt dus open te zijn. Dit was de enige plek voor koffie in het dorp dus tesamen met een zoet broodje heb ik hier kort gepauzeerd. De route ging daarna over een smalle hangbrug (verboden voor honden!) en langs een replica van een oud astronomie bouwwerk uit de oudheid.

Daarna kwam na nog een stukje zandweg (de enige op de hele route in Litouwen) de provinciale weg Letland in. De grens was een lang verhaal huisje en wat borden om aan te geven dat dit de grens was. En een nieuw land deed zich aan.

Het eerste wat opviel was de lage kwaliteit van het asfalt, maar dat veranderde na een kilometer of zeven in één met aangelegde weg, maar zonder fietspad. De weg was lang en recht en door de bossen links en rechts vrij eentonig. Alle afslagen naar dorpen waren niet meer dan zandwegen dus ik ging al twijfelen over het ontwikkelingsniveau van Letland. Er werd flink doorgereden en het was met name even heftig als er werd ingehaald. Dan kwam namelijk een auto met 100+ uit tegengestelde richting (snelheidsverschil dus ongeveer 130km/u) langsgereden. Alsof je dus op de rand van een baan op de snelweg staat...

Door gebrekkige (lees niet functionerende) WiFi gisteravond had ik er door mijn update van gisteravond en wat voorbereidend werk over de route van vandaag mijn hele Europese bundel in 36 uur er doorheen gejaagd. Na bijna een half uur in Letland was er een afslag naar een dorp met een toeristeninformatiepunt. Deze was gesloten, maar de supermarkt was uiteraard wel open (ook in Letland dus). De vrouw sprak wel geen Engels, maar met enige moeite heb ik toch een keuze voor een lokale prepaid sim kunnen maken die direct werkte. Hier waren geen lastige dingen met registeren. Simkaart er in en het werkt. Ik zou de eerste dag wel doorkomen en daarna op zoek gaan naar een opwaardeerpunt en een extra databundel toevoegen. Voor nu werkte alles weer.

De afslagen naar toeristische attracties bleken of te ver (een natuurpark met wilde paarden) of bleken vooral oninteresssant te zijn (stenen uit de oudheid). De weg bleef gewoon een drukke, het landschap veranderde langzaam en werd meer agrarisch, maar was nog steeds niet bijster interessant, op een berg hooi na.

Op een gegeven moment kwam ik een mountainbiker in strak wielrenoutfit tegen en ik besloot hem in te halen. Met een straf tempo en snelle omwenteling van de benen (ik miste de hoogste twee versnellingen, maar dit was ook even goede training) probeerde ik boven de 25km/u te blijven rijden. De mountainbiker maakte dankbaar gebruik en bleef achter mij uit de wind rijden. Na een kilometer of 4 zo vol op kop te hebben gereden zonder te worden overgenomen was de koek even op bij mij. Bij een bushalte liet ik de benen stil en ging ik even kijken hoe ver het nog was naar het hotel. De fietser bedankte mij en gaf mij twee snoepjes met de woorden "thank you - here sugar". Die kon ik inderdaad goed gebruiken. Na nog eens 4 kilometer kwam ik in de Liepaja. Het was een vreemde combinatie van oud, heel oud en nieuw. Oude trams, oude flatgebouwen uit de Sovjet tijd en sommige hele oude houten huizen, vaak helemaal verweerd. Af en toe werden deze onderbroken door een gloednieuw en modern ogend gebouw. Het vierkante stratenraster van het centrum deed eerder Amerikaans dan Europees aan. Na eerst even langs het toeristeninformatiepunt te zijn gegaan, waar ze vol trots een folder in het Nederlands mee gaven, ging ik inchecken in het hotel. Dat moest snel gebeuren want het gevangenis museum op de voormalige Russische marinebasis Karosta ging bijna dicht. Helaas was ik uiteindelijk net te laat voor de laatste rondleiding en deed de kassadame de rondleiding dus ik kom er niet meer in. Het museum ging ook bijna dicht dus ik besloot weer terug te fietsen.

Op de hotelkamer ben ik even gaan liggen en direct in slaap gevallen. Nadat ik een half uur later verdwaasd wakker werd heb ik het hotel voor de volgende avond in Ventspils (een plaatsnaam met Pils in de naam moest wel goed zijn) geboekt.

Daarna een wandeling door de stad gemaakt onderbroken door 2 korte bierstops. Erg leuk zijn de "fietsnietjes" die hier in de vorm van ouderwetse fietsen zijn. Die zijn overal te vinden, zelfs op het strand. Inmiddels is het alweer bedtijd hier. Tot morgen.

P.S. smileys/emoticons werken niet op deze site dus bij voorkeur de emotie of wens even uitschrijven. Het worden anders (letterlijk en figuurlijk) vraagtekens voor mij.

Dag 27 Nida - Palanga

Van de regen in de miezerregen.

Ik had vannacht pas laat de slaap kunnen vatten nu de spanning van Rusland voorbij is. Vanmorgen werd ik wakker en het regende. Ik had gisteren al voorzichtig naar de voorspellingen gekeken en had dit maar snel verdrongen: een groot gedeelte van de dag zou het regenen.

Voor mijn ontbijt kon ik naar de lokale koffietent/bakker. Bij mijn binnenkomst was het druk en toen ik vroeg om een ontbijt begonnen ze een beetje vreemd te kijken maar uiteindelijk werd ik toch geholpen en mocht ik gaan zitten. Het bleek een heerlijk ontbijt met zelfgemaakte muesli- en notenrepen, gebakken eieren en brood en beleg. Toen de Duitsers aan een andere tafel wilden afrekenen kwam het probleem naar voren. Zij hadden het hotelontbijt gekregen, maar sliepen heel ergens anders. Toen werd er snel een prijs verzonnen en hadden de dames van de bakkerswinkel toch nog een goede dag.

Uiteindelijk ben ik rond 10 uur vertrokken, voor het eerst met de regenbroek aan. De voorspelling was dat het eind van de middag droog zou worden maar daar kon ik niet op wachten.

Na een paar kilometer was de afslag naar een grindpad die leidde naar de top van de Vecekrugo duin. In voor een uitdaging begon ik de klim, beseffend dat klimmen in een regenbroek echt een ramp is. Al gauw waren mijn benen en broek kletsnat van het zweet. Maat eenmaal boven was dat snel vergeten. Een prachtig uitzicht over de stomende dennenbossen van het schiereiland en de zee. Naar beneden was wat lastiger. Het was een grindpad en door de paar slechte dagen onderweg waren mijn remblokken blijkbaar aardig afgesleten en nu in de regen deden ze bijna niets meer. Dan kwam het dus aan op stuurmanskunst om de bijna 120 kilo in bedwang te houden. Dat lukte maar net.

Ik was inmiddels gewend aan de regen. Ik kwam bijna niemand tegen en fietsend door de bossen vlogen er bijna continu vogels op en af en toe vlogen ze zelfs een tijdje vlak voor of naast me. Misschien maakte mijn piepende zadel wel een lokroep.

In het volgende dorpje bleek de oude school een attractie. Ik vond dit stenen bouwwerk uit begin 1900 nu weinig bijzonders dus ik besteedde er niet eens een foto aan. De vissersuitrusting verderop bij keurig gestapeld hout viel mij meer op.

De volgende duin besloot ik te laten voor wat die was. Daar moest ik nog twee keer een kilometer voor lopen en zo in deze regen had ik daar nu helemaal geen zin in. Bovendien schoot het nog niet echt op.

Af en toe leek de zon te gaan schijnen, maar dan begon het toch weer lichtjes te regenen. Bij Juodkrante bleek ik achteloos voorbij het vogelreservaat gefietst te zijn. Wel zag ik mooie kunstwerken van afvalhout langs de kust staan. Het regende nu nog maar heel licht dus ik besloot de regenbroek uit te trekken. Daarna fietste ik richting Juodkrante. Dat betekende anderhalve kilometer oversteken naar de oostkant van het schiereiland, maar vooral een flinke duin over. Het dorp had een mooi centrum en een baai vol met kunstwerken. Er was een aantrekkelijk ogend cafe, maar ik had nog aardig wat kilometers voor de boeg dus ik besloot door te fietsen. Via een fietsroute die ik van een Litouwse site had geplukt vervolgde ik mijn weg. Maar al snel kwam ik op een weg waar niet gefietst mocht worden. Voor een kilometer gedaan of mijn neus bloedde en toen kwam de afslag weer terug naar de westkust. Weer die duin over, maar nu via een zandpad. Dat was even aanpoten, maar lukte met doorzettingsvermogen en geduld ook. Inmiddels was het echt droog geworden en werd het aardig druk met fietsers. De natuur bleef overweldigend en afwisselend.

Na in totaal 50 kilometer gefietst te hebben was het tijd voor een korte pauze. Hierna het laatste stukje naar de veerboot naar het vasteland. De kassa was gesloten en bij navraag van een medewerker van de veerdienst bleek deze nu gratis te zijn. Ik was nog niet koud op de boot of hij vertrok naar Klaipeda.

Ik had in mijn slapeloze avond wat highlights aangekruist die ik nu besloot te bezoeken. Na de schoonheid en natuur van de Koerse Schoorwal was dit wel even wennen. Veel verpauperde gebouwen en af en toe hagelnieuwe zorgde voor een kleine bijstelling van mijn beeld van de moderniteit van Litouwen. Maar het was overal wel netjes en geordend.

Ik had twee biercafe's gevonden, maar de eerste was al geruime tijd gesloten, zo leek het en de tweede was gewoon een industriële bierbrouwerij zonder bezoekerscentrum. De anderetoeristische attracties waren op 1 hand te tellen en ook zo gezien.

Ik had nog 30km voor de boeg en besloot verder te fietsen tot ik wat leuks tegen kwam. Na de stad ging de route een groot bos in en na 5km even onderbroken te zijn door een spoorwegovergang ging het over in een nationaal park. Toen ineens de borden van de fietsroute ophielden en mijn fietsnavigatie mij op de doorgaande weg stuurden was ik even in verwarring. Een man op de parkeerplaats vroeg waar ik naar toe ging en gaf me aan dat ik op de juiste weg was. Hij bleek een flink espresso-apparaat in zijn Smart te hebben gepropt en als dank voor zijn hulp en omdat ik wel een bakje kon gebruiken besloot ik een kopje koffie te kopen. We raakten aan de praat en hadden een alleraardigst gesprek, af en toe onderbroken door klandizie.

Na mijn koffie ging ik weer op pad. De naaldbomen werden langzaam ingeruild door loofbossen en heide. Bij een meer was een vogelspothut en ik besloot even te kijken. Het bleek er te barsten van de vogels. Hele bomen zaten vol met honderden vogels en ook over het meer werden door tientallen duikvluchten gemaakt. Volgens mij waren dit alsnog de aalscholvers die ik eerder gemist had. Had ik ze toch nog gezien. Verderop heb ik ook nog een hert en een eekhoorn gezien en daarna reed ik Palanga in. Wat een verschil met Klaipeda. Dit was een modern ogende badplaats met keurige appartementencomplexen en lange flaneerpromenades.

Bij het appartement aangekomen bleek de eigenaresse van middelbare leeftijd vier fietsers te verwachten uit Nederland en niet eentje. Na de eerste teleurstelling en mijn verzekering dat ik zou slapen als vier liet ze me het appartement vol trots zien en ik gaf haar tezamen met het geld voor de overnachting haar ook de nodige complimenten. Er was ook een wasmachine dus ik heb wat waspoeder gebietst. Toen ik dat kreeg heb ik deze meteen aangezet met alle kleding behalve zwembroek, een polo en korte broek. Aan het eind van het korte programma bleek het een was/droogcombinatie te zijn, dus snel alle knoppen uitgezet en de fietskleding er uit gehaald voor die een paar maten te klein zou worden. Toen ik daarna de resterende was wilde drogen begon hij ondanks een duidelijk gekozen droogprogramma weer direct met wassen. Mijn lange broek zat er nog in dus ik kon nu ook niet ergens gaan eten want het was veel te koud voor een korte broek. Met beenstukken onder mijn korte broek ben ik wel even naar de supermarkt gewandeld voor een verse voorraad chocola, litouwse koekjes, bier en yoghurt. Raar dat je overdag hier overal mee rondloopt en 's Avonds er ineens voor schut in denkt te lopen.

Inmiddels was de tweede was klaar en na even uithangen kon ik mijn lange broek weer aan. Buiten was het afgekoeld dus de fietskleding heb ik naar binnen gehaald. Er waren geen radiatoren maar vloerverwarming dus heb ik al mijn kleding maar een beetje over de grond verspreid. Nu was het tijd voor avondeten. In de hoofdstraat bleek Palanga een soort Benidorm van Litouwen te zijn. Een paar restaurants hadden live muziek en karaoke en flinke lichtshows, maar gelukkig waren er ook nog normale restaurants waar ik wat kon eten.

Dag 26 Kaliningrad - Nida

Terug de beschaving in.

Na gisteren als een blok in slaap te zijn gevallen op het wat vermoedelijk bestond uit een plank met een laken erover heen werd ik in de nacht nog een keer wakker en realiseerde mij dat ik mijn apparatuur nog niet aan de lader gedaan. Vanmorgen werd ik tezamen met mijn electronica helemaal opgeladen wakker.

Het ontbijt was een stuk beter dan de dag ervoor. Veel warme gerechten (ei, aardappelen, groente) koffie en Russische jus (sinaasappellimonade).

Het smaakte mij allemaal prima. Mijn fiets had de nacht voor het hotel geslapen en stond daar nog gewoon. Na het douchen inpakken en uitchecken ging ik op weg. Ik had geen haast en had mezelf beloofd rustig aan te gaan doen en me niet gek te maken in het verkeer. Met flink opletten, bussen ontwijken en op de grootste kruispunten de stoep en zebrapaden te gebruiken kwam ik langzaam de stad uit. Nu nam het aantal auto's en bussen wel af, maar de snelheid werd hoger. Na ongeveer 10 kilometer kwam nog een stuk autoweg waar het best druk was en flink doorgereden werd. Ik was inmiddels geoefend om de aandrang om gaten en putdeksels te ontwijken te negeren, want dat zorgde vooral voor rakelings langsscherende auto's. Na een kwartiertje boog mijn route af en ging verder over rustige provinciale wegen.

Daarna kwam op een gegeven moment een grote stad .Eerst werd ik over een parkeerterrein en een geitenpad gestuurd, moest ik over 2 spoorbanen klauteren en daarna kwam ik in een soort vuilstort van de lokale zwerfbevolking terecht, daarna blubber en ik eindigde op een bouwplaats. Hier werd naast de oude stad een totaal nieuwe opgebouwd. De borden die hier allemaal tweetalig waren (Russisch en Engels), deden mij vermoeden dat dit een speelstad voor het WK voetbal 2018 zou worden (later gefactcheckt: Kaliningrad, 30km verderop, is inderdaad een speelstad).

Via een mooie route langs het stadspark kwam ik bij het Russisch Nationale park Koerse Schoorwal.

Na ongeveer 3km een stopbord en werd ik aangespoord om mijn fiets te stallen en mij naar de kassa te begeven. Even vreesde ik terug naar de stad te moeten om roebels te halen, maar ook hier voldeed de creditcard. Zo was ik door Rusland gereisd zonder ook maar roebels in mijn handen te hebben gehad.

Het park was op een landtong en was 50km lang en liep tot de Litouwse grens. Dat was een flink lang stuk fietsen op een enkele weg. Gelukkig waren er onderbrekingen door een oerbos die ik rondgefietst ben, een korte zelf ingelaste lunchpauze en de kronkelbomen: een woud van naaldbomen waarvan er geen een recht was en sommigen zelfs een kurkentrekker maakten voor de lucht in te groeien.

De vogelringplaats(met gigantisch net) en de wandelroute over de hoge duinen liet ik maar aan mij voorbij gaan.

Aan het einde van het park stonden 2 militairen. Het bleek al een eerste grenspost te zijn en uiteraard wilden ze even mijn paspoort zien. Daarna was het 2 kilometer fietsen door grensgebied waarna de echte russische grenspost was. Er waren niet veel auto's dus ging ik maar braaf achter een auto staan. Nadat ik samen met een paar auto's gewenkt werd was het wachten op de douanebeambte. Toen deze klaar was met de voorgaande klant mocht ik. Alle auto's werden ondertussen ondersteboven gekeerd en met spiegels op selfiesticks ook aan de onderkant bekeken. Na een flinke paspoort check en het invullen van allerlei gegevens op haar computer kreeg ik mijn paspoort terug. Van een andere beambte moest ik nog even mijn zijtassen openmaken en laten zien wat er in zat. Na de jas en een muf ruikend overhemd geloofde hij het wel...de andere tas. Hier spotte hij onder wat tassen wat verdachts, maar toen hij zag dat het muesli was mocht ook deze tas weer dicht. Ik mocht 100 meter doorfietsen naar de volgende beambte met een eigen slagboom. Daar mocht ik uiteraard mijn paspoort laten zien en daarna mocht ik snel door. Een paar honderd meter verder stonden de Litouwers die eerder ook voor me in de rij stonden voor een stoplicht te wachten. Toen deze na enkele minuten op groen sprong mochten we gezamenlijk door. Hier eenzelfde verhaal als bij de Russen: alle auto's werden doorzocht, alleen werden alle paspoorten tegelijk ingenomen. Dus die beambte ging met een stuk of 15 paspoorten een hokje in voor de controle. Daarna kwam ook een snuffelhond alle auto's en ook mijn fiets en fietstassen nalopen. Ondertussen kreeg ik als een van de eersten mijn paspoort terug. De man met de snuffelhond begon een praatje. Toen ik vertelde dat ik naar Tallinn op weg was, was hij onder de indruk. En toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam fietsen sloeg hij steil achterover. Hij had wel plannen om op vakantie te gaan in Europa en fietsen mee te nemen, maar hij ging toch echt wel met de auto. Dit prettige gesprek sterkte mij in het idee dat ik weer terug was in de geciviliseerde wereld. Na wat gekeuvekd te hebben gaf hij aan dat ik trouwens al door mocht gaan. Ik glipte achter een andere auto aan onder de eerste slagboom. Bij de volgende slagboom was ik te laat en ging hij al dicht. Zou ik terug moeten? Ik begon maar eerst met de strategie braaf wachten en dit loonde: binnen een minuut ging de slagboom ook voor mij open en was ik weer in de EU. Het eerste verkeersbord wat me opviel zag ik bij een perfect geasfalteerd fietspad en was een "verboden voor fietsers". Maar paniek om niks, dit bleek het wandelpad en voor fietsers was er gewoon een fiets strook op de autoweg gemaakt. Ik reed Nida in en wat me direct opviel was de sereenheid en stilte. Alles was keurig en opgeruimd en het was een alleraardigst Scandinavisch ogend dorp. Het eerste VVV wat ik tegen kwam was dicht, maar iemand aldaar stuurde me naar het hoofd VVV. Daar kon ik wat folders meepakken van de mustsees van Nida. Op naar het hotel. Het inchecken ging voorspoedig en ik voelde mij direct op mijn gemak. Het enige vreemde was dat het ontbijt de volgende dag alleen om 9 uur zou zijn in het café tegenover het hotel. Ik had morgen geen lange afstand voor de boeg en gedwongen uitslapen was dan ook geen straf. Na mijzelf in de kamer geïnstalleerd te hebben en de essentiële toeristische attracties bekeken te hebben besloot ik te gaan wandelen. Via het dorp kwam ik bij een immense en steile zandduin van bijna 70 meter hoog Deze was te beklimmen en gaf een mooi uitzicht over de baai en de natuur.

Weer terug in het dorp ging ik op zoek naar een restaurant. Maar ineens zag ik hordes mensen een gebouw in- en uitlopen. Het bleek een supermarkt. Volgens Google maps was er geen in de wijde omtrek en die had ik maar geloofd en teleurgesteld geaccepteerd, maar nu kon ik toch even wat boodschappen doen. Chocoladerepen (het standaard voedsel voor onderweg).

Daarna heb ik heerlijk gegeten in een restaurant vlakbij het dorpsplein.

Iedereen die ik spreek is vriendelijk, Engels lijkt hier nagenoeg door iedereen gesproken te worden en veel informatieborden zijn ook tweetalig. Ook schijnt de hele Baltische fietsroute im Litouwen bebord te zijn en grotendeels over geasfalteerde fietspaden te gaan. Morgen ben ik nog een nachtje in Litouwen anders zou ik het toch echt jammer te vinden er zo snel door heen te gaan. Ik maak er morgen maar een etappe van met een paar uitgebreide stops. Hier wil ik meer van zien.

PS. Ik heb echt héél véél mooie foto's en door beperkte uploadcapaciteit, ruimte en tijd doe ik steeds een kleine selectie. Voor de geïnteresseerden maak ik aan het eind nog een uitgebreidere versie met meer foto's.

Dag 25 Braniewo - Kaliningrad

Koningsdag in Koningsbergen.

Gisteren wilde ik dineren in het hotel omdat ik zo moe was en ze flink adverteerden met hun restaurant door een enorme foto op de voorgevel van het hotel te plakken. Maar natuurlijk was het restaurant gesloten. Er was wel een restaurant op 3 minuten afstand. Nu ken ik die Poolse afstanden, maar toen ik even op Google maps keek was er inderdaad een restaurant precies op die afstand... tussen alle Kebabshops die hier welig tierden. het restaurant heette Oriënt maar dat was noch aan de menukaart noch aan de inrichting te merken. Ik ging voor de schnitzel. Een half uur later en 21 zloty minder stond ik rijk gevuld van de maaltijd en cola's. Zo raakte mijn Poolse geld nooit op.

Na lekker uit te slapen bleek het ontbijt in de donkere werfkelder te zijn. Het brood was bijna op, de muesli en cornflakes stonden eenzaam zonder de aanwezigheid van yoghurt of melk. Ik kon nog net een worstje en een stukje ei vinden en besloot het droge brood maar extra rijk te beleggen met kaas en vleeswaren die er juist wel in overvloed waren.

De enige andere in de ruimte waren drie andere heren. De een begon het Nederlandse volkslied te neuriën en aan de anderen uit te leggen dat het vandaag Koningsdag was (en Koninginnedag niet meer bestond). Niet lang daarna stonden ze op en bedankte ik ze voor de ode aan mijn land. Het bleken Duitse historici op tour door de regio. Een daarvan sprak zelfs Nederlands. Dat was wel een grappig moment in de treurige ontbijtsetting.

Een half uur daarna zat ik op de fiets. Nog geen twee kilometer onderweg kwam ik een bouwmarkt tegen. Snel haalde ik nog wat ringetjes omdat ik gisteren gemerkt haddat mijn bagagedrager toch een keer losgetrild was. Ik had het snel in de gaten gehad en het ringetje en moertje teruggevonden, maar zoveel geluk zou ik niet altijd hebben.

Na 7 kilometer fietsen kwam ik bij de grens. Eerst een slagboom en daarna een rij auto's. Aangezien er alleen banen waren voor auto's ben ik achter een van de Russische auto's gaan staan. Toen er Polen aan kwamen rijden, andere rij kozen en sneller geholpen werden besloot ik van rij te wisselen en mocht ik ook naar voren komen. Dit was het Poolse gedeelte van de grens waar je paspoort werd ingenomen, iets werd ingevoerd in de computer en ik na een paar minuten weer verder mocht de volgende slagboom onder door. Niet lang daarna volgde een Russische beambte aan wie ik mijn paspoort en visum moest laten zien. Daarna weer een paar honderd meter toen er een enkele lange rij auto's stond. Ik sloot braaf aan. Achter mij probeerde een Poolse iets uit te leggen maar ze sprak alleen Pools en Russisch. Met wat handgebaren bleek ik langs de auto's te mogen. Ik reed langs de lange rij en parkeerde mijn fiets bij het volgende stopbord.verderop werden auto's open getrokken en koffers gecontroleerd. Na een paar minuten wachten mocht ik samen met 2 auto's door. Ik volgde de routineuse Pool die zijn paspoort in een hokje ging inleveren. Hij moest direct zijn auto apart zetten en werd ondervraagd door iemand met een grote pet (volgens mij bepaald de petgrootte de rang). Ik leverde wat schuchter mijn paspoort in en de douanemedewerkster zocht mijn auto. Ik probeerde uit te leggen dat die fiets die verderop stond mijn vervoermiddel was. Toen ze het begreep deed ze van alles met mijn paspoort, vergelijk ze mij minimaal tien keer met mijn pasfoto en kreeg ik een papiertje. Toen mocht ik ook naar zo'n meneer met grote pet. Die alles nog een keer controleerde. Hij vroeg mij waar ik naar toe ging en toen ik Tallinn zei dacht ik iets van bewondering te horen. De vrouw bij hem wilde weten wat er in mijn tassen zat. Kleding, antwoordde ik maar op het niet nodeloos ingewikkeld te maken. En ik mocht door. Nog even een stuk niemandsland maar verderop ging de slagboom (de 5e inmiddels) voor mij open. Ik was in Rusland.

Dan viel de omgeving een beetje tegen. Alsof ik in Duitsland of Polen was reed ik over een provinciale weg, af en toe onderbroken door een dorpje. Volgens mij was er een dorp dat Een subsidiepot had leeggetrokken want in het park stonden meer bankjes dan het hele dorp huizen had. Ik telde 48 bankjes.

In een wat grotere stad werd al wel duidelijk dat ik in een echt ander land was. Een flink militair transport voer hier over de weg die afboog bij een legerbasis dat bij ons een openlucht museum zou zijn.

Wat me wel opviel was dat alle fietsers heel vriendelijk voor me waren. Zwaaien, duimpjes omhoog of gewoon een knikje. Dat hier vriendelijkere mensen woonden dan in Polen had ik echt niet verwacht. Dichterbij Kaliningrad werd het wat spannender met het voorbijrazende verkeer zodat ik af en toe maar het voetpad koos.

In de stad zelf was er een typisch Russische chaos. Dooorde snelle grensovergang wat ik al om kwart over 1 bij het hotel. Gelukkig kon ik al inchecken. Na het douchen heb ik een flinke wandeling door de stad gemaakt. Op de fiets leek me te link en te weinig snelheidvoordelen bieden. Je valt in de ene na de andere verbazing hier. Het is zo totaal anders dan je gewend bent. Van de bijzondere voertuigen op de weg tot de imposante 2x vijfbaanswegen door de stad. Veel beton en verroest ijzer (het nieuwe kantoor van Consolid is er niets bij!) af en toe zie je compleet verwilderde gebouwen uit de tijd dat dit nog Duits grondgebied was.

Ik had naast de toeristische attracties 3 bierbarren ontdekt. Bij de eerste besloot ik wat te eten. Zodra je de menukaart krijgt van een niet Engels sprekend iemand voel je je direct totaal dom. Af en toe komt een letter je bekend voor maar geen enkel woord op de menukaart komt ook maar bekend voor. Dan dus maar blind kiezen. Het bleek een smakelijke tapas schaal met lokale gerechten te zijn. Na een wandelroute kwam ik via wat toeristische attracties bij het tweede biercafe. Een Beierse bierstube waar ze hun eigen bier brouwden. Een proefplankje waren hier gewoon 6 Amsterdammers dus even anderhalve liter bier weggetikt. Het derde en laatste biercafe kon dus wel geschrapt worden. Ik ben via het museum of the world ocean terug gewandeld. Halverwege was er een ingang en daarna kon ik mooi de schepen, vliegtuigen en onderzeeboot zien. Aan het eind zat een boze Rus die me terugstuurde omdat het museum gesloten was. Via een gat in het hek ben ik toen maar gevlucht. Daarna over een bizarre hefbrug gelopen en terug naar het hotel. Ik was moe van de wandeling, de 1,5 liter bier en vooral alle indrukken.

Dag 24 Gdansk - Braniewo

Vanmorgen was het een heel raar gevoel dat Marion vroeg vertrok om naar het vliegveld te gaan terwijl ik nog even in bed kon blijven liggen. Niet lang daarna ben ik daarom ook maar opgestaan. Na een snel ontbijt ging ik maar eens kijken of alles paste in de tassen. Ik had dan wat zware overbodige zaken meegegeven (kapotte laptop en afgeronde routeboekjes) maar ik had ook extra fietskleding en schoenen er voor in de plaats gekregen. Bovendien had ik nog wat eten voor onderweg en een reserveband. Gelukkig paste alles en vertrok ik even over achten. Het was fris, maar een zonnetje erbij maakte het aangenaam. Nog geen twee kilometer op weg werd ik aangesproken door een jongen op een fiets waar ik naar toe ging. Ik vertelde dat ik naar Tallinn ging en hij zei dat hij die route een keer had gedaan en erg mooi was. Daarna excuseerde hij zich dat hij naar zijn werk moest en sloeg af. Niet lang daarna kwam ik in de industrie gebieden van Gdansk. Er waren vele nieuwe wegen maar ook wegen die waren verdwenen. Ineens eindigde mijn route bij een logistiek distributeur waar de weg dus écht ophield. Dan maarweer een stukje terug en anders gefietst. Na een stuk riekende petrochemische industrie kwam ik weer bij het water.

Hier ging een Vlonderbrug overheen zodat ik weer op een eiland aan de Oostzee kwam. Daarna kwam ook nog een overgang per pont. Het was hier zo rustig dat ik mij afvroeg of deze wel voer. Maar eenmaal bij de aanmeerplaats aangekomen kwam hij net aan. Ik werd aan boord gelaten, maar de heren van de bediening zelf gingen eerst koffie drinken in het zonnetje. Ik had nog niet gestopt en zat wel lekker in het zonnetje op het water. Nadat er ook een vrouw was opgestapt en er na een klein kwartier nog geen auto was gekomen besloten de heren in beweging te komen. Het was nog een ouderwetse veerboot zonder motor dus een man voer met een schip ernaast voor de voorstuwing, een andere verkocht de twee kaartjes en de derde bediende de slagboom. De kapitein had heel duidelijk een stuk in zijn kraag. Een stuk schuimrubber wel te verstaan. Waarschijnlijk nekletsel bij het te hard varen van de veerboot bedacht ik mij en zorgde dat ik gedurende de overtocht stevig zat. Ik denk niet dat de overtocht uit kon met die 5 zlotys van mij en de 2 van de vrouw voor alle verstookte diesel en 3 man personeel.

De wegen waren vandaag over het algemeen goed te doen, maar niet zo idyllisch als andere dagen. Zeker na de pont gingen lange stukken langs provenciale wegen, maar gelukkig zaten er tussendoor nog genoeg leuke landelijke wegen in het traject. Door het vele asfalt was de gemiddelde snelheid hoog en door het vroege vertrek was ik heel snel op 1/3 van de afstand. Tijd voor een korte stop bij een rivier.

Het gehele eerste stuk was zo plat als een dubbeltje. Na Elblag kwamen de heuvels in zicht. Een aantal daarvan mochten ook beklommen worden. In mijn wijsheid besloot ik na Tolkmicko een beborde route te volgen. Die volgde de kustlijn wat meer wat bergen zou sparen en leek mij ook korter. Toen mijn navigatie en de routeborden andere richtingen aangaven besloot ik de borden te volgen. De weg leek steeds verder af te buigen de zelfs weer richting Tolkmicko te gaan. Bij de volgende afslag besloot ik toch maar weer af te slaan. Er waren flink zanderige stukken die tot afstappen dwongen, maar het was te overzien. Bij een boerderij kwamen ineens 2 honden het erf af rennen naar mij toe. Ik probeerde snel door te fietsen maar door het mulle zand moest ik afstappen en lopen. Gelukkig kwamen de honden niet verder. Toen begon mijn navigatie echter te piepen dat dat erf de weg zou zijn die ik zou moeten hebben. Google maps kon mijn locatie niet bepalen en alternatieve wegen leken er niet te zijn dus met de moed der wanhoop ben ik maar het pad ingelopen. De twee honden hadden deze actie niet verwacht en begonnen zich terug te trekken, maar hoe dichter ik bij de boerderij kwam hoe agressiever ze werden. Toen bleken daar ook nog twee andere honden te zijn. Die lagen gelukkig aan de ketting, want die waren nog agressiever en probeerden met alle macht om ketting te breken. Na wat angstige momenten was ik de boerderij voorbij en bleek de weg zich inderdaad te vervolgen. Daarna kon ik weer op de fiets stappen om weer een stuk te fietsen. Er volgde een afdaling waar ik aardig wat snelheid kreeg. Net voor het einde was het pad weer mul geworden en boorde mijn fiets zich daarin tot stilstand. Ik had nog aardig wat snelheid en door goed anticiperen en veel geluk landde ik een paar meter voorbij mijn fiets op beide voeten. Dus een valpartij zonder erg. Eenmaal van de schrik bekomen ben ik weer opgestapt met het voornemen om in het vervolg maar geen alternatieve routes te gebruiken van google maps of navigatiesysteem.

Na een paar kilometer kwam ik in Fromberk, een klein dorp dat voor een groot gedeelte bestaat uit een imponerende kathedraal en bijbehorende bouwwerken.

Daarna was het nog 10 kilometer naar de eindplaats. Even voor Braniewo was er nog een grote begraafplaats voor de soldaten uit de tweede wereldoorlog.

Bij aankomst van het hotel kon ik dan wel gewoon Engels praten, maar er werd geen (werk)woord teveel gezegd en met uiterste efficiëntie kreeg ik een kamersleutel. Ik was moe van het fietsen en vroege opstaan maar mijn fiets stond nog buiten dus die ging ik maar op slot zetten aan een hek. Na het douchen liep ik naar beneden en vroeg of ik mijn fiets daar voor kon laten of dat ze een andere plek hadden. Nog steeds zonder enige vorm van positiviteit werd mij gewezen op de vergaderzaal waar mijn fiets mocht staan. Dat was dan toch weer heel fijn. Het toeristen informatiepunt was dicht dus heb ik zelf maar nog een rondje gelopen door de stad. De grote kerk die hier staat blijkt in de tweede wereldoorlog helemaal platgegooid te zijn en in de jaren 80 en 90 hebben ze deze uit de kluiten gewassen kerk weer helemaal opgebouwd. Verder stelde het niet zoveel voor. Ik ben toen nog maar even naar de supermarkt gegaan voor eten voor morgen onderweg.

Straks ga ik kijken of ik nog in het hotel kan eten (met creditcard want mijn zlotys zijn bijna op). Ik denk dat ik het zwembad en de sauna vandaag maar laat voor wat die is.

Ik ga lekker op tijd naar bed en morgen zal ik na 7 kilometer fietsen eens beleven hoe moeilijk het passeren van de Russische grens gaat worden.

Dag 23 Gdansk

Nog een dagje vrij.

Het lichaam begint al te wennen. Was ik gisteren nog vroeg wakker, vandaag heerlijk uitgeslapen tot half 9. Daarna hebik de fiets betracht te fatsoeneren en nagelopen op losse schroeven en die vastgedraaid.

Eind van de ochtend zijn we naar het station gelopen en hebben we de trein naar Sopot genomen. De treinkaartjes waren snel geregeld en net op tijd voor de trein kwam bedacht ik wel dat we nog even de kaartjes moesten stempelen. In Sopot begon het te regenen en besloten we te gaan lunchen bij een van de twee bierbrouwcafes van Sopot. Van de bierkaart van 10 bleken er 5 daadwerkelijk te zijn. Het eten was erg goed en ook het bier smaakte prima. Inmiddels was één van de 5 bieren opgeraakt. Het was ook droog geworden dus vast een teken om te gaan. Ik had gisteren een bierboekje gevonden waar 9 brouwers in stonden, waaronder deze. Niet gehinderd door enige gene vroeg ik bij het afrekenen om een stempel voor mijn boekje.

Na een korte wandeling over de boulevard zijn we de langste houten pier van Europa opgelopen (511 meter) en uiteraard ook weer af. Op de weg naar het station kwamen we langs het scheve huis: een wonderlijk bouwwerk.

Niet ver daarna lag een volgend brouwcafé. Bij binnenkomst merkte je aan de geur direct dat er gebrouwen werd. We konden hier een bierproefplank bestellen, maar aangezien de proefglazen 25cl per stuk waren besloten we deze maar te delen.

De brouwketels stonden achter de bar waar de brouwmeester, aangekleed in een witte laborantenjas het proces te monitoren. Achterin de kroeg waren de vergistingsketels achter glas weggewerkt en uitgelicht door een keur aan kleuren led verlichting.

De urinoirs waren half doorgezaagde biervaten, om zo het bierthema ook in het toilet door te voeren.

Tegen de tijd dat we ons plankje op hadden werd het tijd om terug naar Gdansk te gaan. Maar uiteraard niet zonder stempel.

We stapten in Gdansk één station eerder uit om de indrukwekkend grote havenkranen en -loodsen te zien en via het industriegebied te lopen naar het Solidarnosc terrein. Dit was het terrein van de anti-communistische en solidariteitsbeweging waar Lech Walesa Het boegbeeld van werd.

Het volgende brouwcafé bleek een hotel te zijn die helemaal verlaten was. Dat beëindigde meteen de jacht op de stempels. Lopend in de richting van het hotel kwamen we nog deur tegen met een krijtbord die craftbeer beloofde dus wij besloten om naar binnen te gaan. Het bleek een hele leuke werfkelder te zijn met een sympathieke eigenaar die ook nog eens zijn eigen bier had ontwikkeld.

Na het biertje zijn we naar de oude haven gegaan en hebben bij een authentiek ogend Pools restaurant gegeten die uiteindelijk toch pas 6 jaar bestond.

Bierplankje genomen en hebben we twee luxe stenen bierpullen als aandenken gekocht. Nog een drankje gedaan in Labeerynt en toen was het tijd om terug te gaan naar het hotel en in te pakken.

Morgen weer fietsen naar de laatste overnachtingsplaats in Polen. Het fietsen zal wel weer even wennen worden..

Dag 22 Gdansk

Jarig!

Vandaag rustdag dus ik kon uitslapen, maar mijn systeem was daar niet op berekend. Dus ik werd vroeg wakker. Gelukkig kun je van lekker in bed kunnen blijven liggen ook genieten als je wakker bent.

Ik lag wat te lezen toen er rond 10 uur werd aangeklopt. Eenmaal fatsoenlijk aangekleed deed ik de deur open en daar stond een fruitmand te pronken. Niet alleen met fruit maar ook met bier en een kaart. De kaart was van mijn ouders en via de post gereisd en het fruit en het bier van de verhuurder van het appartement. Dat was nog eens een leuke verrassing. Ook ontving ik het kado van Marion: een kaart ter waarde van een Belgisch bierweekend naar keuze. Ik voelde mij meteen jarig.

Na een rustige ochtend hebben we de stad Gdansk verder verkend.

Ook zijn we op zoek gegaan naar een nieuwe fietsband, omdat mijn achterband er vervaarlijk glad uit begint te zien. Daar wilde ik toch niet mijn reis straks op laten stoppen. In een winkelcentrum was een Intersport en ze verkochten daar ook fietsen. Bij navraag bij de onderhoudsbalie ook fietsbanden, maar die was zo dun, dat ik er weinig vertrouwen in had, dat deze mij veel zou helpen. Eerst maar eens verder kijken. We gingen eerst maar eens lunchen, bij een Amerikaans themarestaurant tegenover de Intersport.

Hier een prima burger gegeten, waar Marion zelfs nog een ei op haar burger wist te regelen, ondanks dat de bediening had aangegeven dat dit niet kon. Ze hadden helemaal geen gerechten met eieren. In deze contreien waren de sympathieke Polen dus duidelijk wél aanwezig.

Ondertussen ging ik op mijn telefoon zoeken naar fietsenwinkels. Maar die lagen zonder uitzondering buiten het centrum. Binnen het centrum waren er alleen fietsverhuurders.

Inmiddels had de beheerder van het appartement nog een kaart voor mij ontvangen en Marion een app gestuurd. Deze konden we op komen halen en toen we in de buurt waren hebben we dat ook gedaan. Het bleek een kaart van mijn tante Mariette te zijn met felicitaties en aanmoedigingen te zijn. Wat super attent.

De beheerder was onder de indruk van mijn reis en feliciteerde mij met mijn verjaardag. Ik bedankte hem hartelijk voor de fruitmand van die ochtend en het postagentschap wat hij inmiddels voor mij vervulde.

Ik gaf aan nog op zoek te zijn naar een reserve fietsband en dat op google maps waren de fietsenwinkels allemaal minimaal 5 kilometer weg, maar volgens hem was er om de hoek nog een fietsenmaker, maar die zou vanaf morgen wel 3 dagen dicht gaan. En inderdaad, nog geen 200 meter verder was een fietsenwinkel, maar helaas zag hij er dicht uit. Alle rolluiken waren naar beneden. Inmiddels thuis in de Poolse gang van zaken besloot ik toch even aan de deur te rammelen en die ging gewoon open. Met wat gebaren een goede fietsband met anti lekstrip weten te bemachtigen. Ook heb ik wat ringen, om mijn bagagedrager weer vast te kunnen zetten, meegekregen en bedankte ik hem dat hij de redding was om mijn reis te kunnen volbrengen.

Dit succes mocht gevierde worden. We besloten in een bier & bagelbar genaamd café Amsterdam wat te drinken. Je voelt je echt een Hollandse toerist als je in het buitenland een café binnenloopt met een Nederlands thema, maar eenmaal binnen bleek die vrees totaal ongegrond. We hebben hier prima van heerlijk Pools craftbier kunnen genieten.

Daarna zijn we naar het appartement terug gegaan om uit te rusten en zodat ik de was kon doen.

's Avonds hebben we twee brouwerscafés bezocht en hebben we voortreffelijk gegeten. Dat we in eerste instantie ons hoofdgerecht kregen voor we ons voorgerecht hadden mogen ontvangen werd snel hersteld en door het lekkere eten direct door ons vergeven.

Dat was een bijzondere en heerlijke verjaardag (en rustdag).